sonic death monkey

Το καίριο ερώτημα που μας ταλανίζει φίλες και φίλοι είναι το εξής: «Είναι το Music For Film του Jacaszek (τον οποίο πάντα στο μυαλό μου προφέρω Τζακάζεκ, ενώ υποθέτω ότι είναι μάλλον Γιάκατσεκ) o δίσκος που θα περιμέναμε από τους Ulver αυτή τη χρονιά;». Όχι προφανώς γιατί ο Πολωνός είναι επηρεασμένος από τους Νορβηγούς, αλλά γιατί αυτή η συλλογή κινηματογραφικών συνθέσεων μου έφερε στο μυαλό εκείνη την χρυσή μετα-Perdition City εποχή με τις Coil-ίζουσες αναφορές και τα φευγαλέα έγχορδα. Φυσικά αυτό έχει να κάνει με τις δικές μου αναπολήσεις και λιγότερο με κάποια ουσιαστική σύνδεση, αλλά όλοι μας πέφτουμε στην παγίδα της νοσταλγίας συχνά πυκνά.

Το “Music For Film” ενώπαραμένει πάντα soundtrack-ικό, ακριβώς επειδή συλλέγει συνθέσεις από μπόλικα διαφορετικά έργα, παρουσιάζει αρκετά μεγάλες διαφορές σε ύφος και διάθεση, παραμένοντας φυσικά στα ηχητικά πλαίσια του μινιμαλιστικού ηλεκτρονικοπερίεργου. Αυτό μπορεί να επηρεάζει κάπως τη συνοχή του, αλλά από την άλλη δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες για αναζήτηση των κρυμμένων γωνιών του. Είναι και σκοτεινές, τώρα ξέρετε, παίζει να βρείτε καμιά αράχνη, παίζει να βρείτε κανένα θησαυρό, εκεί δεν είναι το ενδιαφέρον; Ο Jacaszek πολύ σπάνια θα απογοητεύσει ή, για να το θέσω καλύτερα, σπάνια θα βγάλει κάτι που δεν θα μιλήσει στην καρδούλα μου. Δεν το έκανε ούτε φέτος, οπότε το 8 είναι δικό του με περισσή άνεση.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Αν ήμουν σοβαρός μουσικόφιλος (ή έστω μουσικόφιλος που δεν βαριόταν να χρησιμοποιήσει το google), αυτή τη στιγμή θα είχα να σας αραδιάσω τουλάχιστον 3 παραδείγματα σύμπραξης spoken word και τζαζ. Επειδή δεν είμαι, το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι (προβλέψιμα) ο Langston Hughes και αυτό σε αρκετά διαφορετικό μουσικό ύφος από τους ημι-ξέφρενους Αμερικάνους. Αν ήμουν επίσης σοβαρός μουσικόφιλος πιθανότατα θα ήξερα και κάποιο άλλον από το group εκτός από την Moor Mother, αλλά καλό προβατάκι του Wire είμαι και του λόγου μου. Άσε που δεν μου αρέσουν τα προσωπικά της Moor Mother. Εδώ όμως η συνεργασία της με τους υπόλοιπους τέσσερεις των Irreversible Entanglementsείναι το κάτι άλλο.

Αναμενόμενα, υπάρχει θυμός εδώ, μπόλικος θυμός. Έτσι και αλλιώς, η ίδια η ύπαρξή τους ήρθε με αφορμή τη συμμετοχή σε ένα live διαμαρτυρίας για τι άλλο, για την αστυνομική βία. Υπάρχει και πάθος, υπάρχει και σκέψη, υπάρχουν φωνές και σιωπές. Και αν, επίσης αναμενόμενα, το επίκεντρο είναι τα λόγια της Ayewa, οι υπόλοιποι από πίσω χτίζουν συγκρατημένα και με προσοχή και την επόμενη στιγμή φεύγουν όλοι προς διαφορετικές κατευθύνσεις, ό,τι ακριβώς κάνει σαγηνευτική την free jazz. Δύσκολα θα βρεθεί κάτι καλύτερο ως ο ήχος της εποχής.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

17 χρόνια έχουν περάσει από το «Drink From My Bastard Grail». Για να το δούμε και ολογράφως, δεκαεπτά χρόνια. Τότε ακόμα αγοράζαμε cd και όχι βινύλια. Υπάρχουν και άλλες διαφορές, αλλά ας μην πέσουμε στην παγίδα της ιδανικοποιημένης νοσταλγίας. 17 χρόνια μετά, εγώ από τύχη έμαθα ότι αποφάσισαν οι 2 By Bukowski να ξαναβγάλουν δίσκο. Δεν είναι ότι τους παρακολουθούσα κιόλας, εκείνα τα single προ διετίας, είχα θεωρήσει ότι δεν θα συνέχιζαν κάπου. Και πόσο κλαίω ακόμα που δεν κατάφερα να τους δω σε εκείνο το Saristra, καθότι άτιμε καπιταλισμέ, δεν μπορούμε να κανονίσουμε τις άδειές μας με άνεση. Οι 2 By Bukowski, ήταν πάντα από τις μεγάλες αγάπες, ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό πρόσωπο εκείνης της τρομερής εποχής της Poeta Negra. Βέβαια από τότε πέρασαν χρόνια, εμείς ασπρίσαμε και η Poeta Negra έπαψε να υπάρχει.

Σε πείσμα όμως όλων αυτών των πεσσιμιστικών, ήρθε το «Her Kind Fight Everything», στη θέση της Poeta Negra, η Sound Effect Records (ίσως το πιο συμπαθές δισκάδικο στην Αθήνα) και δυο Μπουκοβσκηδες φαίνεται να μην έχουν χάσει καθόλου τη μαγεία τους. Ο δίσκος μοιάζει να είναι ο χαμένος εξελικτικός κρίκος ανάμεσα στην post rock περίοδό τους και στα riffs του “Bastard Grail”, ένα αργόσυρτο μεγαθήριο που φέρνει στο νου τις καλύτερες στιγμές των ύστερων Earth. Κατάλληλη μουσική για τον Νοέμβριο που κυκλοφόρησε; Μάλλον όχι. Θέλει λίγο να καίει ο αέρας που σε χτυπάει στο πρόσωπο για να κατανοήσεις το tempo του. Θα θέλαμε να περιμέναμε να βγει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι; Σίγουρα όχι, ποιος ξέρει τι θα συμβεί μέχρι τότε.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Νομίζω δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο απότομη αλλαγή, από ότι ανάμεσα στο προηγούμενο της λίστας και σε αυτό εδώ. Από τις (όχι τρομερά καθαρές) λεωφόρους της Αθήνας σε κάποιο τρομερά ομιχλώδες τοπίο του Devon. Ας είναι λονδρέζα η Cotton, η μουσική της έχει σίγουρα περισσότερο να κάνει με τις εικόνες της αγγλικής υπαίθρου. Το ήμισυ των Left Outsides επιστρέφει με τον δεύτερό της δίσκο και (σε μια ακόμα αντιπαραβολή με την προηγούμενη θέση), εδώ κερδίζει την φετινή κυκλοφορία των Left Outsides. Ας είναι, ποιος κατηγόρησε ποτέ το μυαλό μας για συνέπεια;

Τι έχουμε εδώ; Μια απόσταξη όλης εκείνης της βρετανικής folk παράδοσης που δεν έχει τόσο να κάνει με χορούς και πανηγύρια, όσο με τις, φαινομενικά, ατέλειωτες ώρες σιωπής και περισυλλογής που περιέχουν οι άδειες εκτάσεις εκτός των πόλεων. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη λέξη drone, καθώς γενικά έχει παραχρησιμοποιηθεί, αλλά στο «Only Darkness Now» δεν μπορείς να την αποφύγεις και η βιόλα της Cotton μοιάζει το καταλληλότερο μέσο για τη δημιουργία τους. Ο άλλος άξονας του δίσκου είναι η φωνή της, με όλα εκείνα τα ηχοχρώματα και τις παύσεις που θα μας κάνουν να νοσταλγούμε την απλούστερη ζωή μιας άλλης εποχής. Τουλάχιστον, μέχρι να μυρίσεις την μυρωδιά της κοπριάς μετά από ένα κρύο και βροχερό βράδυ. Μετά αρχίζεις και αναθεωρείς. Ή και όχι, υπάρχει μια γωνίτσα για όλους. Εμείς σίγουρα βρήκαμε τη γωνίτσα μας στο «Only Darkness Now».

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Αν ζούσαμε σε ένα δίκαιο κόσμο, σε αυτή τη θέση θα υπήρχαν και οι τρεις, φετινές κυκλοφορίες του Pan Pan. Φυσικά δεν ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο. Όχι κυρίως γιατί δεν μπορούμε σε μια θέση της Blogovision να ψηφίσουμε παραπάνω από ένα δίσκους, χρειάζεται πρώτα να λύσουμε άλλα πράγματα, αλλά είναι και αυτό ένα μικρό δείγμα της εγγενούς αδικίας του κόσμου μας. Κάπως έτσι λοιπόν, επέλεξα το album των Echo Tides για τη λίστα και γιατί είναι υπεροχότατο και γιατί τα άλλα δυο θα κόβονταν λόγω διάρκειας και γιατί μια μπάντα έχει ελαφρώς διαφορετική δυναμική στις δημιουργίες της. Να με συγχωρεί λοιπόν η «Καραντίνα» και η «Φαντασμαγορία», αλλά τελικά κέρδισε το συλλογικό παιδί του Παναγιώτη Πανταζή, της Καλλιόπης Μητροπούλου, του Γιώργου Λυγουριώτη και του Γιάννη Αναγνωστόπουλου.

Τελικά η ευχή της περσινής λίστας να έχει διάρκεια το σχήμα μάλλον έπιασε και επέστρεψαν με τον δεύτερο τους, εξίσου ξεσηκωτικοί, εξίσου αθηναϊκοί, εξίσου υπόγεια σκεπτικοί. Εγώ ακόμα ψάχνω γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ, όταν συνήθως δεν αντέχω ιδιαίτερα αυτά τα χορευτικά συνθοπερίεργα του διαβόλου, αλλά τελικά καταλήγω σε κάποια παγκόσμια συνομωσία που ξεκινάει με πλύση εγκεφάλου (βοηθάνε φυσικά και οι εξαίσιες μελωδίες που κατοικούν εκεί μέσα). Σε κάθε περίπτωση παράπονο ιδιαίτερο δεν έχω, αυτή τη φορά μάλιστα, μάλλον είχαν χρόνο και εφτιαξαν και μια υπέροχη φυσική έκδοση του δίσκου. Τέλος, αν δίναμε και άλλα βραβεία (που δεν δίνουμε, μην περιμένετε κάτι) σίγουρα θα κέρδιζε την κατηγορία «Δίσκος για οδήγηση 2020».

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Δύσκολο πράγμα να γράφεις Δεκέμβρη μήνα με καραντίνα για δίσκους που ακούγονται αρκούντως καλοκαιρινοί. Ή έστω θυμίζουν εκείνες τις πρώτες σεπτεμβριάτικες μέρες που και έχει αρχίσει να πέφτει λίγο η ζέστη και οι μέρες είναι ακόμα ηλιόλουστες και τους ανθρώπους κυριεύει εκείνη η ελάχιστα μελαγχολική νωχελικότητα του «παααάλι στα γρανάζια του καπιταλισμού πρέπει να επιστρέψουμε». Νομίζω ότι αν κάτι χαρακτηρίζει τον 2ο δίσκο της Deradoorian είναι κυρίως η νωχελικότητα. Μη σας μπερδεύει το μαυρόασπρο, συννεφιασμένο εξώφυλλο, κανονικά μάλλον ήθελαν να είναι κιτρινοκόκκινο με μια πινελιά από γαλάζιο, αλλά κάτι πήγε στραβά στην εκτύπωση λογικα.

Την Deradoorian την έμαθα γιατί ο αγαπημένος μας διαδικτυακός προμηθευτής δίσκων είχε βάλει σε προσφορά τον πρώτο της δίσκο (ακόμα μπορείτε να τον βρείτε νομίζω) και μερικές φορές δεν μπορώ να αντισταθώ στις προσφορές. Ομολογουμένως ήταν ένας πολύ ωραίος δίσκος, αλλά το «Find The Sun» παίζει σε άλλα επίπεδα. Είναι πιο ατμοσφαιρικός, πιο ψυχεδελικός, πιο kraut, πιο γενικά ρε παιδί μου. Επίσης έχει μια υπέροχα ομιχλώδη παραγωγή, αυτής της ομίχλης που σε βρίσκει ενώ ένα απόγευμα είσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και δεν πολυκαταλαβαίνεις που βρίσκεσαι. Ειδικά το ημι-ομώνυμο, τελευταίο κομμάτι είναι υπόδειγμα ψυχεδέλειας, εκείνης της ψυχεδέλειες που κάνει κύκλους ξανά και ξανά μέχρι το τελείωμα. Δυστυχώς επιστρέφουμε στον Δεκέμβρη και τουλάχιστον η μέρα που γράφεται αυτό εδώ το κείμενο είναι ηλιόλουστη. Η καραντίνα παραμένει. Οι διαλογισμοί της Deradoorian τουλάχιστον μας κάνουν παρέα.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Περισυ το θέμα «γκρίζα εξώφυλλα» κόντευε να γίνει το κύριο concept της λίστας. Φέτος έπρεπε να φτάσουμε στο 14 για να βρούμε το πρώτο γκρίζο εξώφυλλο. Που δεν είναι και ακριβώς γκρίζο δηλαδή. Περισσότερο σκοτωμένο σμαραγδί θα το έλεγες, ό,τι και αν είναι αυτό. Θα μπορούσε να είναι και μια ωραία απόχρωση για να περιγραφεί η μουσική της A.A. Williams. To «Forever Blue» είναι από τους δίσκους που καταλαβαίνεις ότι ο δημιουργός συμπαθεί αρκετά το metal, αλλά το τελικό αποτέλεσμα σε καμιά περίπτωση δεν είναι metal. Και ας συμμετέχει ο τραγουδιστής των Cult Of Luna, όντας πιθανότατα ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει συμμετάσχει ποτέ του (ναι, τους βαριέμαι τους Cult Of Luna). Η ροή και οι δομές του δίσκους σίγουρα θα φέρουν στο μυαλό οτιδήποτε περιέχει τον όρο post- στην ταμπέλα του, χωρίς όμως να είναι ακριβώς post-κάτι ο ήχος του. Μάλλον βοηθάει σε αυτό και το μουσικό background της A.A. που από όσο καταλαβαίνω είναι αρκετά πιο κλασσικότροπο και αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Τωρα με «Forever Blue» τίτλο, σκοτωμένα εξώφυλλα, post επιρροές, δεν ξέρω αν περιμένατε κανένα δίσκο έξω καρδιά, αλλά αν το περιμένατε θα πρέπει να επανεξετάσετε την κρίση σας και τις γενικότερες αποφάσεις της ζωής σας. Εμείς εδώ εμμένουμε στο misery loves company και όπως πάει να φτιαχτεί αυτή η λίστα, η παρέα θα είναι μεγαλύτερη και πρωτοχρονιάτικο πάρτυ στην Ταιμς Σκουεαρ. Βέβαια, η Williams είναι λονδρέζα και γι’ αυτό την συμπαθώ ακόμα περισσότερο, ειδικά όταν φαίνεται ότι η (στερεοτυπική) καταχνιά της πόλης έχει ποτίσει και την καρδούλα της μουσικής της.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Επιτέλους η Susanna επέστρεψε στον υπερ-μινιμαλισμό που όλοι αγαπήσαμε. Ωραία τα τρια τελευταία, ειδικά το «Triangle» αλλά είχα αρχίσει να πεθυμώ κάπως τις μέρες της Magical Orchestra. Ή του Magical Orchestra για να είμαστε ακριβείς. Και ας αντλεί έμπνευση από τον Κάρολο. Ναι, δεν πολυαντέχω τον Κάρολο και το καμμένο παρεάκι του, και ας βρει κάποιος εκείνη την κλασσική, έρημη δίγλωσση έκδοση των «Ανθων του Κακού» (ανθών; ανθέων; Flowers τελος πάντων) στην βιβλιοθήκη του σπιτιού. Άλλοι πειραματίζονται με ναρκωτικά, εγώ με τους «καταραμένους ποιητές» (μα πόσο καταραμένοι ποιητές;), ό,τι μπορεί ο καθένας παιδιά. Το «Beaudelaire & Piano» (& Susanna θα πρόσθετα εγώ) είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του, ακριβώς αυτό που ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους να κάνει η Wallumrod. Συνθέσεις πιο λιτές και από διακόσμηση σε Σοβιετικές εργατικές κατοικίες για να συνοδευσουν μια ερμηνεία πιο λυρική και από μάζωξη στου William του Wordsworth (σε μια άσχετη σημείωση πόσο τυχερός πρέπει να είσαι για είσαι ποιητής και να σε λένε Wordsworth;).

Συνοδεύει εξαιρετικά: καλό, κόκκινο κρασί, δερματόδετα βιβλία, πιάνο με ουρά δίπλα από το τζάκι και γενικευμένα αισθήματα κατάρας. Ακόμα και να μην έχετε κάτι από τα παραπάνω, κυρίως γιατί έτσι είμαστε εμείς του προλεταριάτου σε αντίθεση με βαριεστημένους Γάλλους της μπουρζουαζίας του 19ου αιώνα, μπορεί να συνοδεύσει και τις δικές σας νύχτες (κακά τα ψέμματα, δεν είναι για πρωινό καφέ ο δίσκος) εξίσου πετυχημένα.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Εντάξει, τι σοβαροί μουσικόφιλοι θα ήμασταν αν δεν είχε τουλάχιστον ένα free jazz δίσκο η εικοσάδα της χρονιάς (hint: όχι μόνο έναν). Και free jazz και Βlue Νote και στοχασμοί πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, πόσα κουτάκια σοβαρής μουσικοφιλίας να συμπληρώσουμε επιτέλους. Ο Ambrose είναι (όχι και τόσο) παλιός γνώριμος σε τούτες εδώ της λίστες και, για μια ακόμα φορά, αυτός και η τρομπέτα του δεν απογοητεύουν. Με μια σαφώς πιο δεμένη και απλοποιημένη προσέγγιση αυτή τη φορά, έχοντας ένα κλασσικό, jazz κουαρτέτο για το δίσκο και αρκετά πιο χαμηλόφωνα μπλε διάθεση στις συνθέσεις. Όχι ότι δεν ξεδίνουν αρκετά συχνά οι τέσσερείς τους, αλλά υπάρχουν και μπόλικες στιγμές περισυλλογής και σιωπής (όπως το “Cynical Sideliners” π.χ.).

Θα πω ότι αυτό είναι μάλλον το πιο Blue Note album του και, εδώ που τα λέμε, ποιος παραπονέθηκε ποτέ για το ότι κάτι έφερνε σε Blue Note; Βρισκόμαστε αρκετά μακριά από την ένταση του “Origami Harvest” ή ίσως εδώ η ένταση είναι περισσότερο υποβόσκουσα από ότι έκδηλη. Αυτό που σίγουρα παραμένει ως σταθερά του σύμπαντος του Akinmusire είναι η ποιητικότητα στην έκφραση, η οποία στο “on the tender spot of every calloused moment” μοιάζει να αγγίζει με ιδιαίτερη προσοχή την ταλαιπωρημένη ψυχούλα μας.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

Πάντα θα λυγίζω εύκολα απέναντι σε singers/songwriters (ή έστω ρομαντικές τροβαδούρισες) με ιδιαίτερες φωνές και μαυρόασπρα εξώφυλλο. Και τι θα ήμασταν άλλωστε χωρίς τις αδυναμίες μας άλλωστε; Βάλε κιόλας ένα δίσκο που ξεκινάει με τραγούδι που λέγεται “When Will Death Come” και η παράδοση είναι ακόμα πιο γρήγορη. Τη Sarah Mary Chadwick μου την μάθανε φέτος (είναι σημαντικό να έχεις και ανθρώπους να σου προτείνουν μουσική εδώ που τα λέμε), αλλά σίγουρα θα έπρεπε να την ξέρω νωρίτερα. Αυτή και την παραίτησή της δηλαδή. Αν και εικάζω ότι στο φετινό δίσκο δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα. Εδώ έχει και up-tempoκομμάτι (“Let’s Fight”). Φυσικά το εν λόγω κομμάτι ξεκινάει με τους στίχους “Well I’m watching from the outside/Feet frozen in the ice”. Αλλά σχεδόν χορεύεται. Ελπίζω να μην μείνει κανένα κουσούρι στον επόμενο δίσκο.

Κατά τ’ άλλα, φαντάζεστε την κατάσταση. Κουρασμένη ερμηνεία, κουρασμένες μελωδίες, ποτέ, διάολε, δεν ακούστηκε τόσο ωραία η κούραση. Βοηθάει φυσικά και η απαράμιλλη εκφραστικότητα της φωνής της Chadwick, που πότε φωνάζει, πότε σπάει ελαφρώς, πότε ψιθυρίζει, διηγούμενη όλα αυτά που την (και μας;) βαραίνουν. Δεν ξέρω αν μέχρι το τέλος του δίσκου βρίσκει κάποια άκρη με τις σκέψεις της, αλλά σίγουρα δημιουργεί έναν εξαιρετικό δίσκο. Δεν ξέρω αν εύχομαι ο επόμενος να είναι σαν και αυτόν ή να το γυρίσει στο ska-punk επειδή βρήκε την ευτυχία.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized

“What’s best in life?”

“To crush your enemies, see them driven before you and hear the lamentations of their women”

Ωπ, λάθος. Το top 20 για τους καλύτερους metal δίσκους του 2020 είναι δυο πόρτες πιο κάτω. Επιστρέφουμε στο θέμα μας όμως. Ποιο είναι το θέμα μας; Ο τελευταίος δίσκος του φίλτατου κ. Basinski. Αφήνοντας πίσω του τις μακροκοσμικές συγκρούσεις του προηγούμενου του δίσκου, ο αμερικάνος φίλος μας επιστρέφει σε μια από τις αγαπημένες του ασχολίες, το να σπάσει το ρεκόρ χρήσης της λέξης αποδόμησης στο κείμενο μιας κριτικής δίσκου. Ή αποσύνθεσης (πάντα χρειάζεται μια αναφορά στο “Disintegration Loops”). Ή αναδόμησης καθότι στο “Lamentations” ο Basinski παίζει αρκετά με τη σύνθεση διαφόρων στοιχείων χτίζοντας τις λούπες του εκ νέου από τα κομμάτια των διαλυμένων samplesτου.

Με τέτοιο τίτλο δεν νομίζω ότι θα περίμενε κάποιος κάτι ιδιαίτερα uplifting φυσικά. Αλλά, εν τέλει, σε μια περίοδο ασταμάτητης μαυρίλας, εξαρτάται από το αν θέλεις να ακούσεις κάτι που θα σε ανεβάσει ή που θα κάνει παρέα στη διάθεσή σου. Επειδή, ας είμαστε ειλικρινείς, συνήθως προτιμάμε το δεύτερο, το “Lamentations” στέκεται με άνεση δίπλα στις καλύτερες, συναισθηματικές του στιγμές όπως το “Melancholia” ή το “Garden Of Brokenness” ή, για να μην την αποφύγω ούτε εγώ την αναφορά, στο μεγαλείο που ακούει στο όνομα “Disintegration Loops”.

Best in life indeed.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized