sonic death monkey

Επιτέλους η Susanna επέστρεψε στον υπερ-μινιμαλισμό που όλοι αγαπήσαμε. Ωραία τα τρια τελευταία, ειδικά το «Triangle» αλλά είχα αρχίσει να πεθυμώ κάπως τις μέρες της Magical Orchestra. Ή του Magical Orchestra για να είμαστε ακριβείς. Και ας αντλεί έμπνευση από τον Κάρολο. Ναι, δεν πολυαντέχω τον Κάρολο και το καμμένο παρεάκι του, και ας βρει κάποιος εκείνη την κλασσική, έρημη δίγλωσση έκδοση των «Ανθων του Κακού» (ανθών; ανθέων; Flowers τελος πάντων) στην βιβλιοθήκη του σπιτιού. Άλλοι πειραματίζονται με ναρκωτικά, εγώ με τους «καταραμένους ποιητές» (μα πόσο καταραμένοι ποιητές;), ό,τι μπορεί ο καθένας παιδιά. Το «Beaudelaire & Piano» (& Susanna θα πρόσθετα εγώ) είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του, ακριβώς αυτό που ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους να κάνει η Wallumrod. Συνθέσεις πιο λιτές και από διακόσμηση σε Σοβιετικές εργατικές κατοικίες για να συνοδευσουν μια ερμηνεία πιο λυρική και από μάζωξη στου William του Wordsworth (σε μια άσχετη σημείωση πόσο τυχερός πρέπει να είσαι για είσαι ποιητής και να σε λένε Wordsworth;).

Συνοδεύει εξαιρετικά: καλό, κόκκινο κρασί, δερματόδετα βιβλία, πιάνο με ουρά δίπλα από το τζάκι και γενικευμένα αισθήματα κατάρας. Ακόμα και να μην έχετε κάτι από τα παραπάνω, κυρίως γιατί έτσι είμαστε εμείς του προλεταριάτου σε αντίθεση με βαριεστημένους Γάλλους της μπουρζουαζίας του 19ου αιώνα, μπορεί να συνοδεύσει και τις δικές σας νύχτες (κακά τα ψέμματα, δεν είναι για πρωινό καφέ ο δίσκος) εξίσου πετυχημένα.

~ από KsDms στο 6 Δεκεμβρίου, 2020.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized