11. Alison Cotton – Only Darkness Now
Νομίζω δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο απότομη αλλαγή, από ότι ανάμεσα στο προηγούμενο της λίστας και σε αυτό εδώ. Από τις (όχι τρομερά καθαρές) λεωφόρους της Αθήνας σε κάποιο τρομερά ομιχλώδες τοπίο του Devon. Ας είναι λονδρέζα η Cotton, η μουσική της έχει σίγουρα περισσότερο να κάνει με τις εικόνες της αγγλικής υπαίθρου. Το ήμισυ των Left Outsides επιστρέφει με τον δεύτερό της δίσκο και (σε μια ακόμα αντιπαραβολή με την προηγούμενη θέση), εδώ κερδίζει την φετινή κυκλοφορία των Left Outsides. Ας είναι, ποιος κατηγόρησε ποτέ το μυαλό μας για συνέπεια;
Τι έχουμε εδώ; Μια απόσταξη όλης εκείνης της βρετανικής folk παράδοσης που δεν έχει τόσο να κάνει με χορούς και πανηγύρια, όσο με τις, φαινομενικά, ατέλειωτες ώρες σιωπής και περισυλλογής που περιέχουν οι άδειες εκτάσεις εκτός των πόλεων. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη λέξη drone, καθώς γενικά έχει παραχρησιμοποιηθεί, αλλά στο «Only Darkness Now» δεν μπορείς να την αποφύγεις και η βιόλα της Cotton μοιάζει το καταλληλότερο μέσο για τη δημιουργία τους. Ο άλλος άξονας του δίσκου είναι η φωνή της, με όλα εκείνα τα ηχοχρώματα και τις παύσεις που θα μας κάνουν να νοσταλγούμε την απλούστερη ζωή μιας άλλης εποχής. Τουλάχιστον, μέχρι να μυρίσεις την μυρωδιά της κοπριάς μετά από ένα κρύο και βροχερό βράδυ. Μετά αρχίζεις και αναθεωρείς. Ή και όχι, υπάρχει μια γωνίτσα για όλους. Εμείς σίγουρα βρήκαμε τη γωνίτσα μας στο «Only Darkness Now».
sonic death monkey 