14. A.A. Williams – Forever Blue
Περισυ το θέμα «γκρίζα εξώφυλλα» κόντευε να γίνει το κύριο concept της λίστας. Φέτος έπρεπε να φτάσουμε στο 14 για να βρούμε το πρώτο γκρίζο εξώφυλλο. Που δεν είναι και ακριβώς γκρίζο δηλαδή. Περισσότερο σκοτωμένο σμαραγδί θα το έλεγες, ό,τι και αν είναι αυτό. Θα μπορούσε να είναι και μια ωραία απόχρωση για να περιγραφεί η μουσική της A.A. Williams. To «Forever Blue» είναι από τους δίσκους που καταλαβαίνεις ότι ο δημιουργός συμπαθεί αρκετά το metal, αλλά το τελικό αποτέλεσμα σε καμιά περίπτωση δεν είναι metal. Και ας συμμετέχει ο τραγουδιστής των Cult Of Luna, όντας πιθανότατα ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει συμμετάσχει ποτέ του (ναι, τους βαριέμαι τους Cult Of Luna). Η ροή και οι δομές του δίσκους σίγουρα θα φέρουν στο μυαλό οτιδήποτε περιέχει τον όρο post- στην ταμπέλα του, χωρίς όμως να είναι ακριβώς post-κάτι ο ήχος του. Μάλλον βοηθάει σε αυτό και το μουσικό background της A.A. που από όσο καταλαβαίνω είναι αρκετά πιο κλασσικότροπο και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Τωρα με «Forever Blue» τίτλο, σκοτωμένα εξώφυλλα, post επιρροές, δεν ξέρω αν περιμένατε κανένα δίσκο έξω καρδιά, αλλά αν το περιμένατε θα πρέπει να επανεξετάσετε την κρίση σας και τις γενικότερες αποφάσεις της ζωής σας. Εμείς εδώ εμμένουμε στο misery loves company και όπως πάει να φτιαχτεί αυτή η λίστα, η παρέα θα είναι μεγαλύτερη και πρωτοχρονιάτικο πάρτυ στην Ταιμς Σκουεαρ. Βέβαια, η Williams είναι λονδρέζα και γι’ αυτό την συμπαθώ ακόμα περισσότερο, ειδικά όταν φαίνεται ότι η (στερεοτυπική) καταχνιά της πόλης έχει ποτίσει και την καρδούλα της μουσικής της.
sonic death monkey 