Is it over yet?
Όταν εκεί κατά τις ανασκοπήσεις του 2020, όλοι έλεγαν ότι ήλπιζαν το 2021 να μη είναι τόσο κακό, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν το εννοούσαν ως κάποιου είδους πρόκληση για να δούμε πόσο πιο πετυχημένο θα μπορούσε να είναι το νέο έτος. Από την άλλη πλευρά, γιατί να χαλάσουμε μια τόσο πετυχημένη συνταγή μετα-αποκαλυπτικής δυστοπίας με αηδίες όπως ευτυχία, ψυχική ηρεμία, υγεία και άλλες παρόμοιες ανουσιότητες. Προτού λοιπόν καταλήξουμε στο σύνηθες καταθλιπτικό συννεφάκι που αποτελεί τα δυο τελευταία χρόνια το ευρύτερο περιβάλλον μας και γιατί ακόμα και μέσα σε όλο τον χαμό τούτο συνεχίζουν να συμβαίνουν ωραία πράγματα κυρίως εξαιτίας των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας, ας επικεντρωθούμε σε αυτό που μας απασχολεί κυρίως εδώ πέρα. Τη μουσική. Το ξεκαθαρίζω σε περίπτωση που κάποιος που θα μπει τυχαία σε αυτό το site ψάχνοντας π.χ. τον μεγαλο συνδετήρα της Νορβηγίας, μπερδευτεί και αναρωτηθεί για το τι σκατά λέμε.
Μουσική και 2021 λοιπόν. Όπως σχεδόν κάθε τομέας του 2021, έτσι και η μουσική πήγε ελαφρώς σκατά, ας είμαστε ειλικρινείς. Ενώ το 2020 μαζί με ψωμιά, γλυκά, χειροτεχνίες, παιδιά (τυχαίο παράδειγμα, μη δίνετε σημασία) φαίνεται ότι ο πολύς ελεύθερος χρόνος έκαμε και τους μουσικούς να γράψουν κάνα δίσκο παραπάνω, το ’21 μάλλον οι περισσότεροι έπεσαν και αυτοί σε τούτη την ιδιόμορφη ανυπαρξία του όλα κυλάνε κανονικά, αλλά όχι ΑΚΡΙΒΩΣ κανονικά. Συγκλονιστικά κακή χρονιά για μένα, στο τέλος είδα ότι δεν είχα ακούσει και τόσα πολλά, αλλά κυρίως αυτά που μου είχαν μείνει ήταν ελάχιστα. Και πέρα της επιστροφής της Adele, δεν είχε και πολλές αναφορές στις χρυσές εποχές Πασοκ να ξεγελάσουν λίγο τον κοσμάκη (ναι μπορεί η Adele να μην πρόλαβε το σωστό Πασόκ, αλλά νομίζω ότι ορίζει την φιλοσοφική έννοια Πασόκ όσο λίγα πράγματα στη μουσική. Και να φανταστείτε την ψιλοσυμπαθώ κιολας. Και το Πασόκ εδώ που τα λέμε. Αυτή η γενιά των 80s δεν μπορεί να κάνει αλλιώς με τόση πλύση εγκεφάλου. Εδώ σταματάνε οποιεσδήποτε αναφορες στο Πασοκ, το ορκίζομαι).
Που είχαμε μείνει; Α ναι, μουσική. Και λίστες. Και λίστες για μουσική. Το ότι βγήκε 20αδα φέτος είναι μεγάλο κατόρθωμα και τα μισά περιπου θα δυσκολεύονταν να μπουν σε λίστα κάποιας άλλης χρονιάς. Ο ανταγωνισμός φέτος είναι για το ποια έχουμε μια μικρή δικαιολογία να μπουν στη δεκάδα, όχι το αντίθετο. Εντάξει, μπορεί να είμαι υπερβολικός. Συνήθως είμαι υπερβολικός όταν γκρινιάζω. Ειδικά για μουσική. Βγήκαν ωραία πράγματα και φέτος, αλλά εδώ που τα λέμε θα μπορούσαμε να βγάλουμε μια 20αδα με το “As Days Get Dark” και στις 20 θέσεις και θα ήμασταν τέλεια. Ή έστω ανεκτά. Έχουν πέσει οι απαιτήσεις τα 2 τελευταία χρόνια. Νομίζω τίποτα δεν έλεγε τόσο 2021 όσο το τελευταίο Arab Strap, κυρίως γιατι ο Moffatt είναι δεξιοτέχνης της ποιητικής μιζέριας, σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν σταματάει να είναι μιζέρια (σχεδόν είπα). For Those I love, Hedvig Mollestad, Bicep και Arooj Aftab ήταν μεγάλες ανακαλύψεις. Το Black Country New Road ήταν εκπληκτικός δίσκος, αλλά τα δυο πρώτα τραγούδια που είχαν βγάλει μας είχαν δημιουργήσει προσδοκίες ότι θα έκανε τον κόσμο καλύτερο (και δεν τον έκανε). Η Kira Skov έβγαλε επίσης υπέροχο δίσκο και παίρνει credit για το πιο ωραίο πράγμα που χει κανει ο Μπονης τα τελευταία 10 χρόνια περίπου τουλάχιστον (ο δίσκος του Μπονη με τον Callahan κατοικοέδρευε σε εκείνη την meeeeh περιοχη που κατοικοεδρεύουν οι περισσότερες τελευταίες κυκλοφορίες του). Κατά τ’ αλλα, κυρίως γνώριμοι και λίγοι όχι τόσο γνώριμοι, που έβγαλα συμπαθείς δίσκους για τούτη την γκριζα χρονιά. Και όχι τίποτα pleasant shade of grey, αυτή η μουντίλα της Τρίτης πρωί με υγρασια και αέρα που νομίζεις ότι έχει σταματήσει ο χρόνος.
Ευχές; Πραγματικά τώρα; Θέλετε και ευχές; Δεν βαρεθήκατε να απογοητεύεστε; Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο τι μας έχει μείνει πέρα από τις ευχές; Οπότε να είμαστε όλοι καλά, ευτυχισμένοι, παγκόσμια ειρήνη, τέλος της κλιματικής αλλαγής, του καπιταλισμού, της φτώχειας, να βγάλουν επιτέλους κανένα σοβαρό δίσκο οι Ulver και να διαβάσουμε κανενα βιβλίο. Η σειρά που γράφτηκαν τα παραπάνω έχει να κάνει κυρίως με την πιθανότητα εκπλήρωσης. Αλλά ποιο το νόημα να κάνεις ρεαλιστικές ευχές; Είναι σαν να θες να φας διαιτητικό μουσακά. Σε μερικά πράγματα πρέπει να μην συμβιβάζεσαι.
1. Arab Strap – As Days Get Dark
2. Ηedvig Mollestad – Tempest Revisited
3. For Those I Love – For Those I Love
4. Ka – A Martyr’s reward
5. Bicep – Isles
6. Kira Skov – Spirit Tree
7. Black Country New Road – For The First Time
8. Clara Engel – Dressed in Borrowed Light
9. Arooj Aftab – Vulture Prince
10. Grouper – Shade
11. Armand Hammer & The Alchemist – Haram
12. Pan Pan – Φαντασμαγορια Δυο
13. From The Mouth Of The Sun – Light Caught The Edges
14. Panopticon – …and again into the light
15. Eivind Aarset – Phantasmagoria or a different kind of journey
16. Lost Girls – Menneskekollektiv
17. Dean McPhee – Witch’s Ladder
18. Sons Of Kemet – Black To The Future
19. Godspeed You! Black Emperor – G_d’s Pee At State’s End!
20. Dans Dans – Zinc
sonic death monkey 