sonic death monkey

Υπάρχει μια κατηγορία (ίσως όχι και τόσο ισορροπημένων) ανθρώπων που ανάμεσα στις σημαντικές στιγμές της ζωής τους (έρωτες, πτυχία, ανακαλύψεις, ταξίδια κλπ) πάντα μνημονεύουν ορισμένες μουσικές γνωριμίες που λαμβάνουν ξεχωριστή θέση κάθε φορά που δημιουργείται ένα Τοπ-κάτι. Και πάντα θυμούνται την αίσθηση της πρώτης ακρόασης συγκεκριμένων πραγμάτων (ακόμα και δεν θυμούνται την ίδια την πρώτη ακρόαση). Και επειδή αγαπάμε τις ανισορροπίες μας, οι συζητήσεις περί αυτών καταλαμβάνουν (ή έστω θα θέλαμε να καταλαμβάνουν) μεγάλο μέρος του χρόνου μας. Γιατί τι πιο ωραίο από το να θυμάσαι την πρώτη φορά που άκουσες το “Kveldssanger”, το “Musick To Play In The Dark”, το “Lift Yr Skinny Fists Like Antennas To Heaven”, το “By The Throat” ή για την περίπτωση που ασχολούμαστε εδώ, το “Bethlehem Tapes”. Σε αυτές τις διάφορες λίστες που κατά καιρούς επιλέγουμε να φτιάξουμε, συνήθως θα επιστρέψω στα πρόσφατα πονήματα της Clara Engel (να με συγχωρέσει για τη χρήση του θηλυκού γένους, ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς χρησιμοποιείται το they στην ελληνική γλώσσα), αν και νομίζω ότι φέτος είναι η πρώτη πρωτιά. Αλλά και τι δίσκος που ήταν το “Hatching Under TheStars”. Φυσικά θα του άξιζε και μόνο η πρωτιά γιατί καλύτερη σύνοψη της τρέχουσας κατάστασης από το “this tired old world isn’t all it’s cracked up to be” του “To keep the ghosts at bay” δεν υπάρχει. Ευτυχώς έχει και πολλά περισσότερα από αυτό.

Μετάτο “Where A City Once Drowned”, είναι μεγάλο ευτύχημα που η Engel συνεχίζει να καλεί (και μάλιστα αυξάνει) φίλους και γνωστούς να συμμετέχουν, δίνοντας μια πιο πολύπλευρη μορφή στις κυκλοφορίες της. Μπορεί το ύφος να μην αλλάζει ιδιαίτερα από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, αλλά αν κάτσεις να αφουγκραστείς όλες τις λεπτομέρειες που περιέχονται εδώ μέσα, σχεδόν ανακαλύπτεις έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, από αυτόν της απλότητας των πρώτων ακροάσεων. Άλλωστε είναι ολοφάνερο, ότι η Engel αγαπά και διαπρέπει στη δημιουργία εικόνων, είτε με την μουσική, είτε με τους στίχους, είτε με τις ζωγραφιές της. Λίγοι μουσικοί κάνουν πετυχαίνουν τόσο καλά (και τόσο άνετα) να χρησιμοποιούν την μουσική τους ως μέσο διήγησης ιστοριών. Και αν οι εικόνες της ρέπουν αρκετά προς το υπερρεαλιστικό, νομίζω ότι ανάμεσα στις γραμμές βρίσκεις πολλά γήινα στοιχεία. Και αν μη τι άλλο, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις το πόσο δουλεμένος είναι ο λόγος της. Όσο για την μουσική; Δεν μπορώ να πω πολλά, δηλώνω ότι πατάει ακριβώς όλα τα κουμπιά που ταιριάζουν στα γούστα μου, οπότε πολύ δύσκολα θα είμαι κάτι λιγότερο από ενθουσιασμένος. Και το “Seven Minutes Past Sunrise” μάλλον είναι το ωραιότερο πράγμα που άκουσα φέτος. Τίποτα πιο ωραίο, από αυτόν τον νυχτερινό, αργό, αραιοκατοικημένο, βασισμένο στην κιθάρα και τη φωνή (και τι φωνή) ήχο που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι όντως η πιο ωραία ώρα για ακρόαση μουσικής είναι το βράδυ. 

~ από KsDms στο 20 Δεκεμβρίου, 2020.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized