sonic death monkey

Αυτός ο δίσκος έχει τα φόντα να οδηγήσει σε τρομερα μεγαλεπήβολες και βαρύγδουπες περιγραφές και να αρχίσουμε να λέμε για ποιητικές φόρμες, δυσαρμονίες, τις περγαμηνές της Halvorson, τα βιογραφικά των υπολοίπων, την επίδραση του Wyatt στην παγκόσμια μουσική και, τέλος πάντων, το πιάνουμε το νόημα. Εδώ όμως είμαστε μόνο απλά, λαϊκά παιδιά (Γιακουμήδες του 21^ου αιώνα θα μπορούσε να πει κανείς), οπότε θα κρατήσουμε ένα υποφερτά χαμηλό επίπεδο. Ο δίσκος θα μπορούσε να συνοψιστεί εδώ που τα λέμε στο «μια jazz μπάντα οδηγούμενη από μια jazz αρχηγό που δεν παίζει ένα ιδιαίτερα jazz όργανο βγάζει έναν όχι ιδιαίτερα jazz δίσκο». Μετά θα μας κάνει μήνυση φυσικά η λέξη jazz για κατάχρηση. Το project/συγκρότημα/κουιντέτο των Code Girl είναι η αλήθεια πως εξελίσσεται σε τρομερά ενδιαφέρουσα μουσική οντότητα και είναι μόλις ο δεύτερος δίσκος.

Δεν ξέρω αν υπήρξε σοβαρή επιρροή του Wyatt, δεν το πολυπιστεύω είναι η αλήθεια, αλλά παραμένει το γεγονός ότι το μουσικό ύφος του δίσκου είναι πολύ πιο κοντά στο art rock που θα περίμενε κάποιος από τον Βρετανό, από ότι στην jazz, ακόμα και από τις πιο ελευθεριακές μορφές της. Δεν παραπονιέμαι καθόλου όμως, το τελικό αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, πολυποίκιλο και με εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στη μελωδία και στο (έστω χαμηλής έντασης) χάος. Γενικά, στην πορεία ο δίσκος μου θύμισε πολλά πράγματα αν και μάλλον όχι γιατί είχε ουσιαστική σχέση, αλλά γιατί υπάρχει αρκετά μεγάλη εναλλαγή σε διάθεση και στυλ. Επίσης χωρίς να είναι ακριβώς στημένος γύρω από τις ερμηνείες των τραγουδιστών (της Kidambi που είναι πάλι σε τρομερή φόρμα, του Wyatt και της Grant), τα φωνητικά τους είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους του αποτελέσματος. Σε κάθε περίπτωση, το “Artlessly Falling” είναι από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους που βγήκαν φέτος. Οι προβλέψεις λένε ότι ο τρίτος δίσκος θα πιάσει και το ν.1 της λίστας.

~ από KsDms στο 19 Δεκεμβρίου, 2020.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized