03. Nubya Garcia – Source
Και σε μια ακόμα δεξιοτεχνική αντιπαραβολή (because that’s how we roll) περνάω από τους παλιούς γνώριμους που ανάφερα στην προηγούμενη θέση, στην χαρά μιας νέας ανακάλυψης τουτη την, κατά τ’ αλλα μαύρη και άραχλη, χρονιά. Την Nubya Garcia την συνάντησα για πρώτη φορά (όπως και αρκετούς άλλους εδώ που τα λέμε) στο BBC 6, όταν είχε αναλάβει να κάνει μια εκπομπή ένα απόγευμα και είχε επιλέξει φανταστική μουσική. Το καλοκαίρι ήταν, σε ένα γάμο πήγαινα, μας έπηξαν και στα κρητικά μετά, μόνο η Nubya ήταν μια μουσική όαση στην μέρα. Μετά την έψαξα, είδα ότι ανήκει εν ολίγοις σε αυτή την υπέροχη νεο-αγγλική νεο-jazz σκηνή μαζί με Shabaka και λοιπούς και ότι φέτος έβγαλε και τον πρώτο της δίσκο. Κάπως έτσι λοιπόν έμαθα και γω το (μάλλον όχι και τόσο καλά) κρυμμενο μυστικό των λονδρέζικων σαξοφώνων.
Η αλήθεια είναι ότι όσο απολαμβάνω συχνά πυκνα τις πιο ελεύθερες μορφές της jazz, άλλο τόσο απολαμβάνω και τις πιο κλασσικες προσεγγίσεις στον ήχο όπως αυτή του «Source». Και όσο και αν αντιπαθώ τον όρο cool jazz, μα τον Σοννυ τον Ρολλινς, αυτός ο δίσκος ξεχειλίζει coolness και ας μην ειναι cool jazz. Παράλληλα φροντίζει να μαζεύει δεξιά αριστερά και διαφορα στοιχεία από άλλα είδη της ευρύτερης αφροδιασποράς, δημιουργώντας ένα ακόμα πιο πλούσιο δίσκο. Και φυσικά είναι γεμάτο απολαυστικούς διαλόγους όπως π.χ. αυτός μεταξύ σαξόφωνου και drums στο «Stand With Each Other». Έχοντας σαφώς βαθύτερες ρίζες από την πλειονότητα αυτών που έχουν αρχίσει να αποκαλούνται nu jazz, το «Source» ακούγεται ταυτόχρονα φρέσκο και κλασσικό. Όχι άσχημα αν σκεφτεί ότι είναι ντεμπούτο. Φυσικά αυτό δημιουργεί μεγαλύτερες προσδοκίες για τη συνέχεια, αλλά αυτό είναι κάτι που τώρα δεν πρέπει να απασχολεί ουτε την Garcia, ούτε εμάς.
sonic death monkey 