04. Ka – Descendants Of Cain
Η φετινή λίστα είναι γεμάτη παλιούς γνώριμους για κάποιο λόγο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι γιατί έκανα λίγοτερες νέες γνωριμίες, γιατί οι παλιοί έβγαλαν όλοι εξαιρετικούς δίσκους ή γιατί η ίδια η φύση της χρονιάς ζητούσε λίγο παραπάνω την ασφάλεια του γνώριμου. Μπορεί απλά και να έτυχε. Ο Kaseem Ryan δεν είναι και αρχαίος γνώριμος πάντως, από το «Honor Killed The Samurai» του ’16 χρονολογείται η σχέση. Σε ζευγαρίστικους όρους είναι κάπου εκεί που δεν σου φαίνεται και τόσο περίεργο αν τύχει να γνωρίσεις και κανέναν γονιό του συντρόφου σου. Τα είχαμε ξαναπεί και πρόπερσι για το «Orpheus vs. The Sirens» που είχε βγάλει με τον Animoss. Φέτος, επανέρχεται ως Ka, αλλά πάλι επιλέγει μυθολογική εικονογραφία, έστω και αν στρέφεται σε βιβλικές φιγούρες αυτή τη φορά.
Το έχω ξαναπεί νομίζω, αλλά για μένα το στυλ του Ka ορίζει ακριβώς το αγαπημένο μου hip hop. Χαμηλόφωνο, ατμοσφαιρικό, ενδοσκοπικό, όχι χαζά φασαριόζικο και γεμάτο παρρησία. Πιθανότατα βοηθάει και η ηλικία του Ryan στο να αντιμετωπίζει τόσο τη μουσική όσο και τους στίχους του με περισσότερη υπομονη, περισσότερη φροντίδα και, κυρίως, περισσότερη σκέψη. Μουσικά τα beats του ντύνονται με εκείνη την υπέροχη συνταγή down-tempo εγχόρδων, κιθάρας, πιάνου, λες και είναι έτοιμα να ντύσουν ακυκλοφόρητες σκηνές από το «Ghost Dog». Θα ήταν αρκετά χαζό να υποκριθώ ότι κατανοώ πλήρως (ή εστω και μερικώς) τις εμπειρίες που αποτελούν τους προγόνους των ιστοριών του, αλλά αυτό δεν κάνει το λόγο του λιγότερο καθηλωτικό ή λιγότερο αμεσο. Και για κάποιον που αρέσκεται να ασχολείται με μεγάλα σύμβολα, δεν καταλήγει ποτέ να ακούγεται μεγαλομανής. Γι’ αυτό και τον αγαπάμε τόσο.
sonic death monkey 