sonic death monkey

Ο φίλος Phil έχει μάλλον κάποιο τάμα στην Παναγιά την Αποκοσμορεσίβια κάθε χρόνο να εμφανίζεται για να μαυρίζει την ψυχούλα μας όπως κανείς άλλος δεν ξέρει να κάνει. Επειδή από ό,τι φαίνεται ήθελε διάλειμμα από τους Mount Eerie (που ήταν μόνος του), αποφάσισε να αναστήσει τους  Microphones μετά από δεν-ξέρω-και-γω-πόσα χρόνια (που πάλι είναι μόνος του). Ίσως μετά από τόσο πένθος, η επανεπίσκεψη στο παρελθόν και οι απολογισμοί που ακολουθούν τέτοιες κινήσεις (μας τα έλεγε το High Fidelity, δεν μας τα έλεγε;) να είναι αναπόφευκτα γεγονότα. Εντωμεταξύ τον Elverum, τον έχω πάντα στο μυαλό μου για κάποιο λόγο σε μια παράλληλη πορεία με τον Mark Kozelek με όλα τα μονολογιστικά που έχουν στη μουσική τους (με τη διαφορά βέβαια ότι ο Elverum μοιάζει συμπαθες τυπάκι, ενώ ο άλλος φωτάει απο μακριά οτι είναι μαλάκας).

Το «Microphones in 2020» (όπως και τα περισσότερα τελευταία album του) είναι ουσιαστικά ένας μονόλογος με αυτή την γνώριμη τραγουδιστά μουρμουρίζουσα φωνή (συνοδευμόμενη από τα πιο γνώριμα folkιζοντα ακουστικά ακκόρντα με 3-4 ξεσπάσματα για να ξυπνάμε). Απολογιστικός, αλλά όχι ιδιαίτερα νοσταλγικος. Σκεπτικά μελαγχολικός αλλά όχι απογοητευμένος με το πως εξελίσσεται η ζωή. Πάντα είναι κάπως περίεργο να ακους τόσο προσωπικούς δίσκους, που δεν κάνουν σχεδόν καμιά προσπάθεια να απλώσουν το θέμα τους ώστε να μετατραπούν σε κάποιου είδους περιγραφή κοινων εμπειριών. Ακόμα και όταν οι στοχασμοί του ξεφεύγουν από το προσωπικό σε πιο γενικές παρατηρήσεις, ποτέ δεν νιώθεις ότι απευθύνεται σε κάποιον άλλο πέρα απο τον εαυτό του. Από την άλλη πλευρά αυτά που λέει, συνήθως είναι πράγματα που λέμε και εμείς ή που θέλουμε να πούμε εμείς αλλά δεν έχουμε το ταλέντο του Elverum ή πράγματα που δεν ξέραμε ότι θέλαμε να πούμε και εμείς. Καταλάβατε τέλος πάντων. Ή και όχι.

~ από KsDms στο 16 Δεκεμβρίου, 2020.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized