Efrim Manuel Menuck, Pissing Stars, #01
Σε μια άσχημα περίεργη χρονιά που ακολούθησε μια σειρά άσχημα περίεργων χρονιών, το γνώριμα (και ίσως αναμενόμενα) δυστοπικό όραμα του αρχηγού (ή πρώτου μεταξύ ίσων) των Godspeed You Black Emperor και Silver Mt. Zion (and the something somethings) μοιάζει απόλυτα ταιριαστό. Ένα χρόνο μετά το “Luciferian Towers” (για το οποίο ακόμα δεν έχω καταλήξει για τη θέση του στο GY!BE σύμπαν) και εφτά χρόνια μετά το “Sings High Gospel”, ο Menuck ξαναθυμήθηκε ότι αγαπάει την δημιουργική μοναξιά και εγέννετω “Pissing Stars”. Κάπως έτσι, μερικούς μήνες μετά, βρέθηκε στην πρώτη θέση μιας αρκούντως ασήμαντης λίστας κάπου στην άλλη πλευρά του κόσμου.
Στο σύνολό του, το “Pissing Stars” ακούγεται ως προσωπικός δίσκος, πολύ περισσότερο από το “High Gospel”. Είναι αρκετά απογυμνωμένος, χωρίς την πολυφωνία των άλλων project του Menuck και ακόμα και το τραγούδι του ακούγεται ως μόλογος. Σαφώς πιο drone-oriented, πιο ambient, λιγότερο καθαρά μελωδικός (με την εξαίρεση του σχεδόν pop “Α Lamb In The Land of Payday Loans”), πιο θαμπά θορυβώδης, ίσως και πιο κουρασμένος. Όπως ακριβώς και η πραγματικότητά μας δηλαδή. Το ομώνυμο τραγούδι π.χ. ακούγεται σαν ένα απαισιόδοξο Pink Floyd-meets-Fennesz ξαδερφάκι του “Horses In The Sky”. Οι κιθάρες του “Black Flags Ov Thee Holy Sonne” φέρνουν στο μυαλό την μαυρίλα των όψιμων Earth συνδυαζόμενων με τα φωνητικά των Silver Mt. Zion (και εκείνη η παιδική φωνή που επαναλαμβάνει το “dead stars” χαρίζει την πιο συγκλονιστική στιγμή του δίσκου). Παρά την ευρύτερη μουντίλα του δίσκου, υπάρχουν και πιο αισιόδοξες στιγμές (με κυριότερη το “A Lamb..” που προαναφέρθηκε) και κατά μια έννοια, αυτή η σπανιότητα τις κάνει πιο σημαντικές.
Ο Menuck έχει πάντα ένα χάρισμα να συνδυάζει την απογοήτευση με το σθένος και εκεί είναι που αποφεύγει, οι δύστροπες ατμόσφαιρες που δημιουργεί να καταλήγουν σε μια παραιτημένη μιζέρια, αλλά πάντα να καίει μια φωτιά μέσα τους. Ακόμα και εδώ, που διακρίνονται αρκετά συχνά τάσεις φυγής, διατηρείται μια γοητευτικά ξεροκέφαλη αποφασιστικότητα ότι δεν είναι όλα χαμένα. Ίσως αυτό είναι και η αιτία που με έκανε να το αγαπήσω τόσο πολύ. “The love of hopeless causes” που λέγανε και οι New Model Army.
sonic death monkey 