Lubomyr Melnyk, Fallen Trees, #02
Η λίστα φέτος δεν είχε καθόλου νεοκλασσικοπερίεργα μέχρι στιγμής, αλλά σώθηκε από αναπάντεχη ανατροπή της τελευταίας στιγμής. Εκεί λοιπόν που δεν το περίμενε κανείς, ήρθε ο αγαπημένος μας Ουκρανός πιανίστας και εν μέσω λιστών και Δεκεμβριάτικου χαμού, κυκλοφόρησε στις 7 του μηνού το “Fallen Trees”. Κατ’ εμέ, ενα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχει κάνει η, γενικά λατρεμένη, Erased Tapes, είναι που έκανε γνωστό τον Melnyk. Είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς μουσικούς (συνθετικά και εκτελεστικά) που έχει βγάλει ο ευρύτερος νεο-κλασσικός χώρος και θα ταν κρίμα να μην τον μαθαίναμε ποτέ και εμείς οι απέξω από τη φάση.
Το “Fallen Trees” είναι το τέταρτο του στην Erased Tapes και, μάλλον, το καλύτερό του (μαζί με το “Rivers And Streams”). Ο δίσκος είναι συγχρόνως ελεγειακά μελαγχολικός, αλλά και ανυψωτικά ελπιδοφόρος με (προφανή) κεντρικό άξονα το εξόχως χαρακτηριστικό στυλ του Melnyk. Το “Fallen Trees” είναι χωρισμένο σε δυο μέρη, τα τρία πρώτα κομμάτια και την ομώνυμη, αποτελούμενη από πέντε μέρη, σουίτα, εμπνευσμένη από τις εικόνες πεσμένων δέντρων που έβλεπε ο Melnyk στα ταξίδια του με το τραίνο.
Στο πρώτο μέρος έχουμε το “Requiem for a Fallen Tree” με την μαγευτική συμμετοχή της επίσης εξ Erased Tapes ορμώμενης Hatis Noit (η οποία έχει βγάλει και αυτή ένα πολύ ενδιαφέρον ep φέτος) σε πιο κλασσικές φόρμες από τα προσωπικά της, το καλπάζον “Son Of Parasol” και το παραδοσιακά εμπνεόμενο “Barcarolle” (Βενετίες, γόνδολες και άλλα αναγεννησιακορομαντικά). Το “Fallen Trees” βρίσκει τον Melnyk στα πιο Reich-ο-Riley-ικά του και, ίσως στην πιο κλασσική του στιγμή, υποστηριζόμενος από το τσέλο της Anne Muller (ψάχτε το “7 Fingers”, τη συνεργασία της με τον Nils Frahm) και τη φωνή του David Allred, επίσης της Erased Tapes, στο “Apparition”. H μουσική του Melnyk έχει μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική ροή εξαιτίας του παιξίματος του, η οποία, τουλάχιστον στα δικά μου αυτά, της δίνει μια πιο έντονη ζωντάνια, ακόμα και στα πιο θλιμμένα σημεία της.
Με τεράστια χαρά επίσης ανακάλυψα ότι έχει προγραμματιστεί να μας ξανάρθει τον Απρίλιο, για να διορθώσουμε το ότι τον είχαμε χάσει στην Αγγλικανική. Το “Fallen Trees”, αν και χωρίς ιδιαίτερες ηχητικές εκπλήξεις, καταφέρνει για μια ακόμα φορά να είναι τόσο υπερβατικά όμορφο που δεν μπορεί να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.
Καλά, φυσικά και μπορεί, και εικάζω ότι θα αφήσει πολλούς ασυγκίνητους, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορεί να έχουν όλοι το ίδιο καλό γούστο με μένα.
sonic death monkey 