Spiritualized, And Nothing Hurt, #03
Οι Spiritualized (ή ο Jason Pierce τέλος πάντων) ορίζουν για μένα ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να είναι το δημοφιλές αγγλικό rock. Ψυχεδελικό και χειμαρώδες, μελαγχολικό και αισιόδοξο, πλούσιο αλλά και απλό. Φυσικά όλα γίνονται σαφώς πιο απλά όταν διαθέτεις την συνθετική ικανότητα του Pierce, αυτό τον αριστοτεχνικό τρόπο να δημιουργείς περίτεχνες συνθέσεις συνδυάζοντας άπειρα στοιχεία αλλά μην πέφτοντας στην παγίδα του βαρυφορτωμένου αχταρμά, όπως τόσοι άλλοι που χάνονται μέσα στη μεγαλεπήβολη ματαιοδοξία τους.
Δεν θα προχωρήσω σε προβλέψιμες συγκρίσεις αν και μπαίνω στον πειρασμό, ίσως γιατί διακρίνω κάποιες ηχητικές ομοιότητες. Το 8ο (και κάπου πήρε το μάτι μου, πιθανόν τελευταίο) album των Άγγλων θα φέρει στο μυαλό σε πολλές στιγμές τους προκατόχους του και ακόμα δεν έχω καταλάβει αν αυτή είναι μια ενσυνείδητη ρετροσπεκτίβα ή ένα φυσικό κλείσιμο κύκλου. Ο Pierce έχει μαζέψει πολύ κόσμο για να χτίσει το έργο του και φαίνεται να έχει εξαντλήσει όλα τα ενορχηστρικά εργαλεία του, αλλά, μα τα γένια του Τουτατή, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει μέχρι εκεί που δεν φτάνει άλλο. Τα τραγούδια ακούγονται τόσο πληθωρικά, αλλά και τόσο αβίαστα που είναι άξια θαυμασμού. Από το αιωρούμενο «Perfect Miracle», στα ορχηστρικά σημεία του «Damaged» μέχρι και το θορυβώδες κλείσιμο του «The Morning After», θα συναντήσει κάποιος πολλές διαθέσεις, κάποιες πιο γλυκές, κάποιες πιο εφηβικά θυμωμένες, κάποιες πιο προβληματισμένες.
Με τόση δουλειά που ρίχνει κάθε φορά στην δημιουργία ενός δίσκου ο Pierce, δεν είναι και απορίας άξιον ότι χρειάζεται μπόλικα χρόνια για να τον ολοκληρώσει, αν και τα 6 χρόνια αυτής της φοράς ήταν κάπως παραπάνω από ό,τι χρειαζόταν. Είμαι σίγουρος ότι θα μπει (όπως έχει ήδη γίνει) σε μπόλικες λίστες, αν και γενικά, για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, είναι και αρκετοί που δεν έχουν εντυπωσιαστεί. Επειδή όμως έχουμε πιάσει τριάδα, προφανώς δεν είμαι ένας από αυτούς. Το «And Nothing Hurt» είναι ένας τόσο πολυεπίπεδος δίσκος, σε άλλα χέρια πιθανότατα θα είχε μετριότατη κατάληξη. Ο Pierce όμως αποδεικνύει ότι το λέει ακόμα η καρδούλα του και όπως λέει και ο ίδιος: «And take it easy/ All these wasted years/ Celebrate your finest/ And the music of the spheres»
sonic death monkey 