Splashgirl, Sixth Sense, #07
Μου χε κάνει εντύπωση ότι δεν είχα πετύχει νωρίτερα τον όρο post-jazz, αν και βλέπω οτι χρησιμοποιείται κατά κόρον για να περιγράψει τους Νορβηγούς. Επίσης ας είμαστε ειλικρινείς, σιγά μην υπήρχε λίστα χρονιάς που δεν θα περιείχε κάποιους Νορβηγούς. Η Hubro είναι από τις πλέον αγαπημένες εταιρείες τα τελευταία χρόνια και οι Splashgirl από τα πιο εμβληματικά σχήματά της. Ο όρος post-jazz, όσο άχρηστος μπορεί να είναι για να περιγράψει την μουσική ενός συγκροτήματος, τόσο νόημα βγάζει ως περιγραφή των περισσότερων μουσικών της Hubro, αφού τους ακούσεις φυσικά. Οι Splashgirl έχουν την πιο κλασσική σύνθεση ενός jazz trio, πιάνο/μπάσσο/ντραμς. Οι Splashgirl βέβαια ποτέ δεν ήταν ένα κλασσικό jazz trio και όσο περνάει ο καιρός φαίνεται να νιώθουν περισσότερο την ανάγκη του πειραματισμού με τον ήχο τους.
Το «Sixth Sense» είναι μάλλον το πιο ξεκάθαρα αυτοσχεδιαστικό album τους και το πιο αφαιρετικό ως προς την προσέγγιση των συνθέσεων. Αυτό το ενισχύει μάλλον και η πληθώρα επιρροών και διαφορετικών στυλ ακόμα και στην διάρκεια ενός μόνο κομματιού (μεγάλο παράδειγμα το «Broken» π.χ.). Το στοίχημα νομίζω σε κάτι τόσο «απλωμένο» είναι να μην ακούγεται μόνο ως παντελής απώλεια κατεύθυνσης και σκοπού, πράγμα που δεξιοτεχνικά αποφεύγουν οι φίλοι μας οι Splashgirl. Δεν είμαι από αυτούς που αγαπάνε τους ακραίους αυτοσχεδιασμούς τύπου Derek Bailey, αλλά δεν μπορώ παρά να απολαύσω την ελευθερία που παρέχει στη δημιουργικότητα των μουσικών η σποραδική καταπάτηση των κανόνων. Λεπτές ισορροπίες που όμως όταν επιτευχθούν φέρνουν μεγάλη ανταμοιβή. Σε επίπεδο ύφους, ο δίσκος γίνεται άλλοτε σκεπτικά διαλεκτικός (το πρώτο μέρος του «Broken»), άλλοτε στριφνά απειλητικός (το «Monsoon»), άλλοτε ευπρόσδεκτα γαλήνιος (το «Half Self» με τον διάλογο ανάμεσα στο υπέροχο μπάσο και στην σχεδόν Jarmusch-ική κιθάρα του Myhre), αλλοτε φουτουριστικά συνθετικός (όπως στο «Taal Caldera»). Μεγάλο προσόν φυσικά και ότι οι Splashgirl έχουν βρει στο πρόσωπο του Randall Dunn και ένα παραγωγό που και φαίνεται να τους καταλαβαίνει απόλυτα και τους βοηθάει να βγάζουν κυκλοφορίες που δεν χάνονται στις υφολογικές εναλλαγές τους.
Το 2018 φαίνεται μια ακόμα καλή χρονιά για τη Hubro και μάλιστα προσφάτως βγήκε και το νέο album των Møster (το βασικό group του Kjetil Møster των The End που προηγήθηκαν σε τούτη δω τη λίστα), και το «Sixth Sense» είναι ό,τι καλύτερο έβγαλε η εταιρεία φέτος. Δεν ξέρω αν είναι καλή εισαγωγή για τους Splashgirl, αλλά σίγουρα είναι ευοίωνο δείγμα για την μελλοντική πορεία τους.
sonic death monkey 