Ambrose Akinmusire, Origami Harvest, #08
Το προ τεσσάρων χρόνων «The Imagined Savior Is Far Easier To Paint» ήταν μεγάλος δίσκος, μεγάλος για τα δεδομένα περισσοτέρων του ενός μουσικών ειδών. Το «Origami Harvest» εκτοξεύεται ακόμα πιο ψηλά («we are the universe» λέει εξάλλου ο Kool A.D. στο «A blooming bloodfruit in a hoodie»). O συνδυασμός jazz και hip-hop έχει βγάλει αριστουργήματα (θα ξαναθυμηθώ το «Knives From Heaven» του Matthew Shipp με τους Antipop Consortium π.χ.) και εδώ ο αμερικάνος τρομπετίστας καταφέρνει να κάνει κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Συνδυάζει την jazz του με το hip-hop και την μουσική δωματίου προσθέτοντας τα έγχορδα των Mivos Quartet στη συνταγή (και μάλιστα δίνοντάς τους σε αρκετά σημεία), ενώ την παλέτα συμπληρώνουν οι Sam Harris στο πιάνο και Marcus Gilmore στα drums (με τον τελευταίο να δημιουργεί μια ευφάνταστη εισαγωγή στο «Miracle and Streetfight»).
Και μόνο το γεγονός ότι ο Akimunsire κατάφερε να συνδυάσει τόσα (τουλάχιστον φαινομενικά) ετερόκλητα στοιχεία λέει πολλά για τις ικανότητες και το όραμά του. (Ελαφρώς) αναμενόμενα ο δίσκος διακατέχεται από την κοινωνικοπολιτική φόρτιση των τελευταίων χρόνων, χωρίς όμως να εκφράζει επιθετικότητα, αλλά περισσότερο μια σκεπτικά θυμωμένο προβληματισμό («an almost resigned defiance» έγραψε πολύ ταιριαστά ο Jon Turney στο London Jazz News). O δίσκος πηγαίνει από αφαιρετικά free jazz σημεία σε ορχηστρικές μελωδίες με περισσή ακροβατική άνεση και ο Kool A.D. παραμονεύει για να εκφράσει τις ιδέες που είχε ανάγκη να εκφράσει ο δίσκος (στην τριλογία που ανοίγει το δίσκο). Και αν το «Particle/Spectra» είναι το πιο «κλασσικό» jazz κομμάτι του, οποιαδήποτε αμφιβολία για το τι θέλει να πει το «Origami Harvest» εξανεμίζεται στο «Free, White and 21» και στον κατάλογο των νεκρών του. Χωρίς να θέλω να συγκρίνω απαραίτητα την γραφή, θα πω ότι μου έφερε λίγο στο μυαλό το «The Weary Blues», το album του Langston Hughes με τον Charles Mingus.
Δεδομένου ότι ο Akimunsire συμπεριλαμβάνεται σε μια γενιά jazz μουσικών όπως ο Kamasi Washington ή ο Thundercat, μου κάνει λίγο εντύπωση που δεν μνημονεύεται τόσο συχνα όσο αυτοί. Και αν ο Καμασης θα βρεθεί σε πάμπολλες λίστες (και φέτος) με το «Heaven And Earth (όχι αδίκως), εγώ θα πω ότι το «Origami Harvest» μίλησε πολύ περισσότερο στην καρδούλα μου και θεωρώ ότι έχει κάπως περισσότερα πράγματα να μας πει γενικά. Μουσικά και λεκτικά.
sonic death monkey 