Aaron Martin, Touch Dissolves, #09
H ΙΙΚΚΙ είναι ένα πολύ ενδιαφέρον project/εταιρεία. Η κυκλοφορίες της έχουν πάντα δυο μέρη, ένα εικαστικό και ένα μουσικό, καθώς όπως λένε οι ίδιοι πρόκειται για διαλόγους μεταξύ δυο καλλιτεχνών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αμερικάνος τσελίστας Aaron Martin βρίσκεται απέναντι στον τούρκο φωτογράφο Yusuf Sevincli, με ένα δίσκο απέναντι σε ένα album φωτογραφιών. Αλλά μια που εδώ λέμε για μουσική, θα μιλήσω μόνο για το κομμάτι του Martin. O Martin ανήκει (στο μυαλό μου τουλάχιστον) σε αυτή την γενιά ambient/νεοκλασσικών μουσικών που έχουν κάνει πάταγο στις μικροανεξάρτητες εταιρείες και σκηνές. Φυσικά και έχει συνεργαστεί με πολλούς της παρέας (το Christoph Berg, τον Dag Rosenqvist στους From The Mouth Of The Sun κλπ.), εχει καταφέρει σε 12 χρόνια να βγάλει καμια 15αριά album και μπόλικα ep, ενώ φέτος έχει βγάλει ένα ακόμα δίσκο στην Preserved Sound, που μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω ακούσει και άρα μάλλον δεν θα συμπεριληφθεί σε τούτη τη λίστα.
Στο «Touch Dissolves» ο Martin ξεδιπλώνει το ταλέντο του τόσο ως μουσικός, όσο και ως παραγωγός/ενορχηστρωτής, καθότι η απλότητα που χαρακτηρίζει τη μουσική του θέλει τρομερή μαεστρία για να την κάνεις πλούσια, αλλά διακριτική. Το τσέλο του φυσικά βρίσκεται στην καρδιά των περισσότερων συνθέσεων, αλλά το συνοδεύουν, άλλοτε από το βάθος, άλλοτε σχεδόν καλύπτοντάς το, τόσο άλλα κλασσικά όργανα όσο και διάφοροι ηλεκτρονικοί ήχοι. Από τις συνεχείς νότες του «A child’s arms are moonlight», στο κρεσέντο του «The space above overflowing», στη γλυκύτητα του «Water reads what fingers have written», στην ορχηστρικότητα του “Falling From The Feet Of Sunlit Bodies”, στην κιθάρα του “To Stems Unclasped The Petals Cling” (με ένα σημείο που θυμίζει την πολύ ηρεμία των GY!BE), στις αντηχήσεις του “Guarded Eyes Make Curtains Blossom” και, τέλος, στο αναπτερωτικό organ drone του «A Hand That Teaches, A Branch That Sings», ο δίσκος είναι σαφώς soundtrack-ικός, αλλά από την άλλη αυτό είναι κάτι που μπορεί να ειπωθεί σχεδόν για κάθε ambient κυκλοφορία (εδώ που τα λέμε η ίδια η ταμπέλα το εμπεριέχει).
Η αλήθεια είναι ότι το «Touch Dissolves» δεν θα σου κάνει την ίδια καλή παρέα όλες τις ώρες. Έχοντας δοκιμάσει να το ακούσω συνέχεια τις τελευταίες ημέρες, είναι εμφανές ότι αν δεν είσαι αφοσιωμένος και με αρκούντως σκεπτική διάθεση, θα σου ξεγλυστράει πολύ συχνά και πολύ εύκολα. Αν όμως επικεντρωθείς στις λεπτομέρειες, θα ξεδιπλώσει όλη την ομορφιά του, και αυτή είναι πολλή. Εξίσου σκιώδες με τις φωτογραφίες του Sevincli και σταθερά καθηλωτικό όπως σχεδόν όλες οι δουλειές του Martin.
sonic death monkey 