Thus Owls, The Mountain That We Live Upon, #13
Είναι πολύ ωραίο πράγμα τα ντουέτα, έστω και αν δεν είναι ακριβώς ντουέτα. Εχουν μια ιδιαίτερη δυναμική (πάρτε τους Wye Oak π.χ.). Οι Σουηδο-Καναδοί Thus Owls είναι κατά κύριο λόγο ντουέτο (και ζεύγος), αλλά κάποιον έπρεπε να βρουν να παίζει και τα drums. Πιο συχνά από οτιδήποτε άλλο θα δείτε το χαρακτηρισμό indie rock, ο οποίος είναι τραγικά περιοριστικός για να περιγράψει την μουσική τους (και πιθανότατα τη μουσική οποιωνδήποτε άλλων) και μπορεί να πετύχετε και καμιά αναφορά στους Portishead (όχι ιδιαίτερα θα πω εγώ, αν και η ερμηνεία της Angell, όχι όμως η χροιά μπορεί να φέρει λίγο προς Beth). Η αλήθεια είναι ότι είναι σχετικά δύσκολο να περιγράψεις τη μουσική των Thus Owls, όχι γιατί παίζουν κάτι πειραματικά εξεζητημένο, αλλά γιατί οι επιρροές και οι τάσεις τους εναλλάσονται παιρνόντας φευγαλέα κατά τη διάρκεια των τραγουδιών. Εμένα σε φάσεις μου θυμίζουν π.χ. τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές της Kate Bush των παλιών καλών και αγαπησιάρικων σκύλων. Μετά περνάνε κάτι κυματάκια late 60s ψυχεδέλειας, έρχονται κάτι πνοές σαξοφώνου που γλυκοκοιτάζουν την Βόρεια Ευρώπη, εξερευνήσεις pop ευαισθησιών στις μελωδίες και στις δομές, αντηχήσεις από το «Out Of Season» στο πρώτο μισό του «Solar Eclipse», shoegaze-ικές κιθάρες και ορχηστρικά μπολιάσματα.
Σε όλη αυτή την μικροβιοποικιλότητα βοηθάει τρομερά και το ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις, γίναμε γύρω στους εννιά νοματαίοι που συμμετέχουν στη δημιουργία του album. Όσο και αν φαίνεται λεπτομέρεια, θεωρώ ότι προσφέρει μεγάλη ελευθερία στον μουσικό να έχει περισσότερα εργαλεία στη διάθεσή του, μετά οποία να μπορεί να δουλέψει πιο λεπτομερώς το έργο του. Έτσι το άνοιγμα της βεντάλιας από το σχεδόν ξεκάθαρα rock του «Devils In The Dark» μέχρι το ηλεκτρονικοκάτι «My Blood» και το μαυροφορεμένα pop «Α Shade of Green» είναι γοητευτικότατα μεγάλο. Όχι ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτή τη λίστα, αλλά αν αγαπάμε την διεξοδική εσωστρέφεια στη μουσική, το «The Mountain That We Live Upon» είναι από τις πολύ ωραίες παρέες.
sonic death monkey 