sonic death monkey

Κοίτα να δεις που αργήσαμε να φτάσουμε στο πρώτο νεοκλασσικό-ambient-ο-περίεργο της λίστας τούτης, πράγμα που είναι αρκετά μεγάλη έκπληξη και για μένα τον ίδιο. Επίσης μετά από ένα δυνατό σερί, ξαναβρήκαμε δίσκο που πέρασε τα 40 λεπτά σε διάρκεια (έστω οριακά). Επειδή δεν νομίζω ξαφνικά να αποφάσισαν οι μουσικοί του κόσμου τούτου να βγάζουν συντομότερους δίσκους, είναι σχετικά ασφαλές το συμπέρασμα ότι σε μένα φαίνονται πιο ελκυστικοί οι πιο συμπαγείς. Τέλος πάντων, δεν έχει και τόση σημασία η διάρκεια όσο η ποιότητα (ναι, ξερω πως ακούγεται).

Οι Dakota Suite είναι λίγο ιδιόμορφη μπάντα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ). Είναι τόσο αθόρυβοι που είναι τρομερά εύκολο να χάσεις κυκλοφορίες τους (και είναι πολλές οι κυκλοφορίες τους) και παρά το γεγονός ότι βγάζουν συστηματικά εξαιρετικούς δίσκους, εγώ βρίσκω δύσκολο το να τους παρακολουθήσω. Επίσης είναι λίγο ιδιόμορφη η μουσική τους καθώς μπλέκουν και ακουστικα τροβαδουρίστικα σημεία και μπόλικη ambient και λίγη jazz και αρκετά μέρη αυτού που ονομάζεται modern classical, με μόνο κοινό παρονομαστή ότι έχουν μια τάση να σου μαυρίζουν την ψυχούλα. Επίσης αγαπούν πολύ τις συνεργασίες από ότι φαίνεται καθώς έχουν βγάλει μέχρι στιγμή μπόλικους συνεργατικούς δίσκους και μάλιστα με ποικιλία συντρόφων (από τον David Darling που θα αναγνωρίσουν οι λάτρεις της ECM, του Γιαπωνέζους Vampilia, τον Quentin Sirjacq κλπ). Με τον ιταλό Emanuele Errante έχουν ξανασυνεργαστεί στο επίσης πολύ ωραίο «The North Green Down», ενώ ο Dag Rosenqvist τους συναντά πρώτη φορά. Πέραν αυτών, στα credits του «What Matters Most» βρίσκουμε πάλι των προαναφερθέντα Sirjacq, τον Machinefabriek και διάφορους άλλους ακόμα. Γενικά όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, αυτός ο δίσκος περιέχει περισσότερες περγαμηνές και από σπηλιά στη Νεκρά Θάλασσα.

Οι τρεις βασικοί βέβαια έχουν ως κοινό παρονομαστή το ambient κυρίως, άλλος πιο θορυβωδώς (o Rosenqvist ειδικά ως Jasper TX), άλλος πιο μινιμαλιστικά (o Errante) και άλλος πιο τραγουδιστικώς μελωδικά (οι DS).  Στα 41 λεπτά του δίσκου, θα αναμιχθούν και θα περάσουν όλα από μπροστά μας, έστω κινούμενα με μια αργή μελαγχολία. Θα υπάρξουν και τα τραγούδια («Falling Apart in Stages»), οι μισόκλειστες ματιές προς τη jazz («De Ziekte Van Emile»), οι αναμνήσεις μεταδόσεων μαύρων ήλιων («Now I Am Lost»), οι ambient ηρεμίες («Broken Things Are The Glue Of This World») και μάλλον και άλλα που θα ανακαλυφθούν εν καιρώ. Φυσικά όλα αυτά μεταδίδονται με μια έμφυτη τάση αισιοδοξίας για το μέλλον και την κατάσταση του κόσμου για να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα από εκείνα που θα χρησιμεύουν για όλη τη ζωή («Someday this pain will be useful to you»).

Ακούστε το «What Matters Most», ξεθάψτε τα παλιά Dakota Suite αν έχετε, ανακαλύψτε για πρώτη φορά αν δεν έχετε, μελαγχολήστε γλυκά ή και όχι τόσο γλυκά αν θέλετε, το 2018 τελειώνει, το 2019 μάλλον θα ναι χειρότερο, όλα καλά παιδιά.

~ από KsDms στο 7 Δεκεμβρίου, 2018.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized