Jerusalem In My Heart, Daqa’iq Tudaiq, #15
Μόντρεαλ. Constellation. Ίσως θα μπορούσε να χει τελειώσει η συζήτηση εδώ, αλλά ας μην βαριόμαστε. To «Daqa’iq Tudaiq» είναι το τρίτο album (αν δεν υπολογίσουμε τη συνεργασία με τους Suuns) για τους Jerusalem in My Heart (έχω αρχίσει να προβληματίζομαι για τη χρήση ενικού ή πληθυντικού με όλα αυτά τα one man projects). Θα ομολογήσω ότι στην πρώτη ακρόαση προβληματίστηκα λίγο γιατί νόμιζα οτι ο Moumneh αποφάσισε να το ρίξει εντελώς τους αμανέδες (δεν βοήθησε και η πληροφορία ότι η πρώτη πλευρά είναι επανερμηνεία ενός παραδοσιακού Αιγυπτιακού κομματιού) και αποφάσισε να αφήσει πίσω του όλα τα πιο σύγχρονα στοιχεία που κάνουν την μουσική του σαγηνευτική.
Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη πλευρά του δίσκου (τα 4 μέρη του «Wa Ta’atalat Loughat Al Kalam», βασιζόμενα, όπως διαβάζω στο «Ya Garat Al Wadi») γέρνει σαφώς περισσότερο προς την αραβική παράδοση. Κάτι η παραδοσιακή ορχήστρα, κάτι οι ενορχηστρώσεις του μεγάλου Sam Shalabi, ειδικά τα δυο πρώτα μέρη είναι βουτηγμένα στις folk παραδόσεις. Προς το τρίτο μέρος όμως, κάπου αρχίζει η παράδοση να επιβραδύνει και να εισχωρούν και τα υπόλοιπα γνώριμα στοιχεία των Jerusalem In My Heart. Ηλεκτρονικά, synth, ambient περάσματα, παύσεις, μια γενικότερη διάθεση αποδόμησης της βασικής μελωδίας κυριαρχεί στο τρίτο μέρος για να επιστρέψουμε στα πιο παραδοσιακά στο τέταρτο.
Η δεύτερη πλευρά γυρίζει τούμπα την κατάσταση κατευθείαν αφού το «Ben Ithnein» μπαίνει με σαφώς kraut-ική διάθεση (Can με μπουζούκι;). Και τα τέσσερα κομμάτια της β’ πλευράς θάβουν αρκετά τα ανατολίτικά κάτω από θορύβους, παραμορφώσεις, drones, αρυθμίες και άλλα όμορφα, με μόνο το «Layali Al-Rat» να ξαναφέρνει στο προσκήνιο τα μπουζούκια. Το «Kol El ‘Aalam O’youn» που κλείνει το δίσκο είναι μάλλον το πιο ωραίο σημείο του, αφού εκεί πια ο Moumneh έχει πιάσει την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στις δυο πλευρές του (ή στους δυο κόσμους αν θέλουμε να είμαστε κάπως πιο κλισαρισμένοι).
Η αλήθεια είναι ότι οι Jerusalem In My Heart δεν συγγενεύουν ιδιαίτερα με την υπόλοιπη τρελοπαρέα της Constellation. Αν μπορώ να σκεφτώ κάτι ανάλογο προερχόμενο από εκεί, θα ταν μόνο οι Set Fire To Flames του «Telegraphs in Negative/Mouths Trapped in Static» αν τζάμαραν ένα καλοκαιρινό μεσημέρι σε ένα Αιγυπτιακό καφέ πίνοντας ζεστό τσαγάκι μέντα. Το «Daqa’iq Tudaiq» γίνεται ίσως το πιο φιλόδοξο έργο του Moumneh και αυτό αυξάνει ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες για τη συνέχεια.
sonic death monkey 