Esben and The Witch, Nowhere, #16
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το «Nowhere» δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Esben and The Witch, αυτός είναι το «A New Nature». Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι άλλο. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω: α) πώς υπάρχει ακόμα η Season of Mist και β) πως κατέληξαν οι Esben and The Witch στην Season of Mist. Οι Βρετανοί είναι κάπως περίεργη υπόθεση, ελκυστικά περίεργη όμως. Από τις ελαφρώς post-rock-ίζουσες τάσεις του «Violet Cries» και τις πιο ποστπανκογότθικες αναφορές του (μετριότατου κατ’ εμέ) «Wash the Sins Not Only the Face», μετά την αποχώρηση από την Matador, σταδιακά βάραιναν όλο και περισσότερο τον ήχο τους υποδηλώνοντας μια εκτίμηση προς τους Swans αλλά και τα ψυχεδελοdooms των καιρών μας, πάντα με αιχμή του δόρατος την φωνή της Davies φυσικά. Το «Older Terrors» ηταν συμπαθέστατος δίσκος, αλλά αυτή η στροφή προς τα πιο μεταλς δεν με κέρδισε ποτέ ολοκληρωτικά και ποτέ δεν κόλλησα μαζί του. Στο «Nowhere» δεν κάνουν κάποια ιδιαίτερη στροφή, όμως έχουν καταφέρει να πάρουν σχεδόν όλα τα καλά χαρακτηριστικά του προηγούμενου, να τα ακονίσουν κάπως παραπάνω και να βγάλουν ένα δίσκο, ο οποίος απαιτεί την καθήλωση του ακροατή σαφώς εντονότερα σε σύγκριση με τον προκάτοχό του. H μπάντα χρησιμοποιεί ιδιαιτέρως πετυχημένα το δίπολο μελωδία-παραμόρφωση/ξέσπασμα, αν και όχι όπως ίσως θα περίμενε κάποιος βασιζόμενος στις post καταβολές τους. Ακόμα διαθέτουν μια ελαφρώς late-Swans-ική μονολιθικότητα (ειδικά στο Darkness – I too am here) και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν διάφορα επαναλαμβανόμενα μοτίβα για να τονίσουν την ατμόσφαιρα της μουσικής τους. Η Davies παραμένει κλασσική δύναμη, μια από τις πιο χαρισματικές ερμηνεύτριες της γενιάς τούτης και μάλλον η βασική κινητήρια δύναμη της μπάντας. Και αν η εισαγωγή φάνηκε κάπως πιο διστακτική από ότι θα άξιζε ίσως σε δίσκο που τελικά κατέληξε στη λίστα με τα 20 καλύτερα της χρονιάς, αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την αξία του «Nowhere», όσο με ένα υποβόσκων φόβο ότι αυτή η πορεία θα τους παγιδεύσει σε έναν ήχο με μικρά περιθώρια εξέλιξης. Αυτό δεν έχει συμβεί όμως ακόμα, το «Nowhere» παραμένει ένας εξαιρετικος δίσκος, οι Esben & The Witch μια μπάντα που αξίζει να ακουστεί περισσότερο από όσο έχει ήδη και ρε παιδιά φτάσαμε και στο #15.
sonic death monkey 