Marissa Nadler, For My Crimes, #17
Καλώς ή κακώς, κάθε νέος δίσκος της Marissa Nadler δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις για όποιον βρεθεί απέναντί του. Αυτό που όμως δεν την αφήνει να γίνει βαρετή ποτέ είναι το ότι, σχεδόν 15 χρόνια μετά το ντεμπούτο της και στο 8ο album πλέον, η τραγουδοποιία της παραμένει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Από τα πολύ δυνατά σημεία της είναι ότι έχει καταφέρει τόσο η φωνή όσο και γενικά ο ήχος της να είναι ολοκληρωτικά ξεχωριστός, που παρά το γεγονός ότι πολλοί folk τροβαδούροι συνεχίζουν ακόμα να βγαίνουν, δεν μπορείς να μπερδέψεις την Nadler με κάποιον άλλον. Και το ελαφρώς (έως βαρέως) γοτθίζον folk της δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, θεματικά πλέον οι ιστορίες της είναι σαφώς πιο καθημερινές. Από το ιδιαιτέρως γνώριμο για όλους νομίζω συναίσθημα του να μην μπορείς να ακούσεις μουσικές που έχεις συνδέσει με ανθρώπους («I Can’t Listen To Gene Clark Anymore») μέχρι και τις ωδές προς χαλασμένα αμάξια («Say Goodbye to that car»), οι στίχοι της έχουν απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές μπαλαντοιστορίες του «Saga of Mayflower May» και των δραμάτων μιας ευρύτερης αγγλοσαξονικής επαρχίας. Βέβαια, δεν έχει χάσει τίποτα από την ποιητικότητα που διακρίνει τον λόγο της, αλλά ίσως αυτή η στροφή οδηγεί και την μουσική της να είναι πιο ξεγυμνωμένη, χωρίς τις πιο πλουσιοπάροχες ενορχηστρώσεις του «Strangers». Απομακρυνόμενη δε από το ελαφρώς κλισέ της μελαγχολικής δεσποσύνης, βρίσκει και την ελευθερία να εκφράσει και άλλα συναισθήματα όπως εκείνο της κριτικής ειρωνίας του «All our catastrophes». Οι ιστορίες του «For my crimes» μπορεί να μην διαρκούν πάρα πολύ, αλλά αυτά τα 34 λεπτά του δίσκου θα σας κάνουν είτε να αγαπήσετε και σεις την Marissa Nadler αν είναι η πρώτη φορά που την γνωρίζετε, είτε θα σας θυμίσουν γιατί την αγαπήσατε από την πρώτη φορά που τη γνωρίσατε.
sonic death monkey 