Fear the bloggin’ dead Season 12
2018. Εχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια οι εκάστοτε ανασκοπήσεις της χρονιάς να ανάγονται σε κάποιου είδους άτυπο διαγωνισμό για το πόσο χάλια ήταν η χρονιά, πόσο μαύρα μοιάζουν όλα, πόσο πιο κατίμαυρο φαίνεται το μέλλον και γενικά, όλα σκατά και μετά πεθαίνεις. Βλέποντας πίσω στη χρονιά που οδεύει προς το τέλος της, δεν νομίζω να αλλάξει δραστικά το πνεύμα των φετινών ανασκοπήσεων. Τουλάχιστον ελπίζω φέτος να υπάρξει ένα Charlie Brooker’s Wipeout ώστε να βγει κάτι σχετικά καλό από όλο αυτό το σκοτάδι.
Εκτός από τις γενικές ανασκοπήσεις που τείνουν πάντα προς το κακό, τα τελευταία 15+ χρόνια συνηθίζουμε, επισήμως ή ανεπισήμως, οργανωμένα ή μη, να ασχολούμαστε με μια από τις πιο ευχάριστα ανούσιες διαδικασίες για την οποία μπορεί να σπαταλήσει χρόνο κάποιος, την δημιουργία λιστών. Θυμόμαστε λοιπόν τι έχει κυκλοφορήσει, το ξανακούμε, σκοτίζουμε το κεφάλι μας για να αποφασίσουμε ποια είναι τα 10, 20, 50, 100 καλύτερα αλμπουμ της χρονιάς και μετά συνήθως καθόμαστε να μαλώνουμε τόσο για τις δικές μας, όσο και γι’ αυτές που δημοσιεύονται σε sites, περιοδικά, forums (κάποτε), social media (μετά το κάποτε) και άλλους χώρους συνάθροισης βλαμμένων σαν και του λόγου μας. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει λίστες, δεν μπορώ να σκεφτώ μια χρονιά που να μην αντιμετώπισα την μουσική παραγωγή της με κάτι λιγότερο από ενθουσιασμό για όλα αυτά που δημιουργήθηκαν.
Μέχρι φέτος δηλαδή. Το 2018 είναι η πρώτη χρονιά που θα δηλώσω απογοήτευση από το πόσα με ενθουσίασαν, πόσα βρήκα ενδιαφέροντα, πόσα τελικά αξίζουν να μπουν σε μια (έστω ασήμαντη) λίστα με τα 20 καλύτερα της χρονιάς. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα είναι στο ότι δεν άκουσα τόση μουσική όσο παλιότερα (δεν νομίζω), ότι δεν την άκουσα με τόσο όρεξη όσο παλιότερα (ίσως) ή αν τελικά αυτά τα μεγάλα που βγήκαν φέτος δεν ήταν απλά στους χώρους που ενθουσίαζαν εμένα. Η δυσκολία του να κάτσω να κάνω αυτή την έρμη τη λίστα φέτος, ήταν μάλλον και ο κύριος λόγος που αποφάσισα να συμμετάσχω στη Blogovision 2018, θεσμό που τα προηγούμενα χρόνια τον παρακολουθούσα μόνο απέξω (κυρίως τελικά σχολιάζοντας όπως και όλες τις υπόλοιπες λίστες της χρονιάς). Η απαραίτητη γκρίνια φυσικά (γιατί δεν γίνεται να λείψει) θα έρθει γιατί 2-3 κυκλοφορίες που θα έμπαιναν σχεδόν σίγουρα μέσα, αποκλείστηκαν από τους όρους του θεσμού (π.χ. το «A Shore Far From Any Prison» της Clara Engel, το «A Broke Moon Rises» του Papa M, το «Lazuli» της Hilde Marie Holsen κλπ.). Όμως όταν συμμετέχεις κάπου ακολουθείς τους κανόνες και απλά απολαμβάνεις την ευκαιρία για extra γκρίνια.
Τελικά όμως τα κατάφερα, έστω και αν ο ανταγωνισμός ήταν κυρίως για το τι δεν μπορεί να μπει στη λίστα, παρά για το τι μπορεί να μπει. Έρχονται τα 20 καλύτερα του 2018 για τουτη δω την μικρή γωνιά του κόσμου κάπου στην όμορφη Ηλιούπολη.
sonic death monkey 