sonic death monkey

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η υπόθεση “νέος δίσκος Ulver” θα αποτελούσε απείρως μεγαλύτερο θέμα για τούτο εδώ το χώρο, έστω και αν οι δυο εκ των τεσσάρων δεν συμμερίζονται τον (κάποτε) ενθουσιασμό των άλλων δυο. Κάτι οι αλλαγές μας, κάτι η απουσία μας από τη συμμετοχή στο SDM, δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι ποιος ήταν ο τελευταίος δίσκος για τον οποίο μιλήσαμε δω. Πιθανόλογώ ότι ήταν το “Shadows of The Sun”, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Στο ενδιάμεσο εμείς μεγαλώσαμε (και άλλο), οι Ulver αλλάξανε (και άλλο), μας έπρηξαν στις επανακυκλοφορίες (και άλλο), έμαθαν να κάνουν συναυλίες (παραδόξως), έγιναν λίγο πιο “κανονικοί” (δυστυχώς θα πουν αρκετοί, δεν ξέρω αν το συμμερίζομαι), ο κόσμος γύρω έγινε χειρότερος (και άλλο) και τα χρόνια πέρασαν (ευχάριστα και μη).

Θεωρώντας ως τελευταίο σημείο αναφοράς για εδώ το “Shadows of the sun” ακολουθεί speed-σύνοψη για το τι ακολούθησε:

1) Wars Of The Roses – απογοητευτικό με εκλάμψεις

2) Childhood’s End – απολαυστικό αλλά όχι θαρραλέο

3) Live at The Norwegian National Opera– Απόδειξη ότι υπάρχει η έννοια “καλό live Ulver”

4) Live at Roadburn – απαξιώ (είναι το μόνο που έχω ορκιστεί να μην αγοράσω ποτέ)

5) MesseI.X-VI.X– ελπιδοφόρα σύλληψη, άνιση εκτέλεση (θα μπορούσε να είναι υπέροχα Coil-ικό)

6) Terrestrials – διαγραφή από τη μνήμη. Δικαιολογημένα

7) ATGCLVLSSCAP – νικηφόρα πολύπλευρο

8) Riverdeath – Συμπαθητικά αδιάφορο

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο Μάρτη του 2017, με το αναμενόμενα γεμάτο αφαιρετικές αναφορές press release (μα το big bang, αρχίζω να θέλω μια φορά να βγάλουν ένα που λένε απλά ότι είναι ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι σήμερα) για το “The Assassination of Julius Caesar”, εμάς να δαγκώνουμε τα νύχια μας και το πρώτο single (οέο) υπό τον τίτλο “Nemoralia” να σκάει με ακραιφνώς DepecheMode-ικό προσωπικό στα (μάλλον αδίκως) ανυποψίαστα αυτάκια μας. Επιλογή κρύου, άνοιγμα ντους, είσοδος στη μπανιέρα. Ολοκληρώστε και επαναλάβατε. “Μα κάτσε να δεις, μπορεί να ναι αλλιώς”. Ναι παιδιά, τα δαμε και με το “February MMXX”. Μπορεί ένας κούκος να μη φέρνει την άνοιξη, αλλά ενίοτε η απουσία ενός χελιδονιού παίζει να φέρνει το χειμώνα. Συζητήσεις, ξαναματασυζητήσεις, ευτυχώς έχουμε ξεπεράσει την αντίδραση “πληγωμένο σπουργίτι από τους κακούς μουσικούς”, αλλά άμα δεν καθόμασταν να τα αναλύουμε όλα αυτά, τι θα κάναμε με τη ζωή μας (μάλλον κάτι πιο εποικοδομητικό λέει μια φωνή από το δάσος).

Ο Μάρτης περνάει, ο Απρίλης έρχεται, το Πάσχα πλησιάζει, εμείς ετοιμαζόμαστε για τις εξοχές και το “The Assassination of Julius Caesar” κυκλοφορεί (μεταξύ άλλων σε αρμόζον χρυσό βινύλιο). Οι πρώτες κριτικές έρχονται, οι πρώτες ακροάσεις ακολουθούν, ο υπόλοιπος δίσκος είναι συμπαγώς πιστός στην κατεύθυνση που έδωσε η αρχή και εμείς αναρωτιόμαστε τι γίνεται επιτέλους εδώ. Από όταν βγήκε ο δίσκος τον έχω λιώσει. Τον έχω λιώσει σε μεγάλο βαθμό γιατί θέλω να τον καταλάβω. Η περιγραφή “Ulver Goes DM” είναι αρχικά σωστή, αλλά παραπλανητικά απλουστευμένη. Να σημειώσω επίσης εδώ ότι τους Depeche Mode τους βαριέμαι όσο λίγα πράγματα στη μουσική (σε σημείο που να βαριέμαι και το “Personal Jesus” μέχρι και από τον Cash). Τρίτο σημείο είναι ότι μετά από δεν ξέρω πόσες ακροάσεις δεν έχω καταλήξει ολοκληρωτικά κάπου, οπότε αυτό το κείμενο έχει μια λίγο work-in-progress υφή. Για να κλείσω την (υπερβολικά μεγάλη) παρένθεση θα πω ότι οι συνεχόμενς ακροάσεις δεν προέρχονται (μόνο, ούτε καν κυρίως) από ψυχαναγκασμό να “κατανοήσω” το νέο πόνημα μιας εκ των υπεραγαπημένων μου μπαντών, αλλά και γιατί έχω αρχίσει να απολαμβάνω αυθεντικά την τραγουδοποιία που περιέχει (εδώ ο Μανώλης αρχίζει να αφρίζει μέχρι και από τα μάτια).

Δεν μπορώ να κατατάξω ακόμα το καινούριο, στην βαθμίδα αριστουργηματικότητας των δίσκων-Ulver. Δεν θα μπορέσω για πολύ καιρό ακόμα. Μέχρι και το “Wars Of The Roses” αρχικά φαινόταν σαφώς καλύτερο από τη μετριότητα που το πέρασμα του χρόνου απέδειξε ότι είναι. Επιφυλάσσομαι να επανέλθω σε δεύτερο χρόνο με την εμπεριστατωμένη άποψη μου για την αξία του “Assassination”. Προσπαθείστε να μην κρατήσετε την αναπνοή σας μέχρι τότε. Αυτή τη στιγμή δεν μου φαίνεται και ιδιαίτερα σημαντική η τοποθέτησή του στο ευρύτερο context μουσική-Ulver. Το σίγουρο είναι ότι πλέον μιλάμε για έναν ξεκάθαρα pop δίσκο (με την κάπως ευρεία έννοια του όρου). Είμαι περίεργος για το αν θα γίνει κάποιο εμπορικό breakthrough, ή αν θα παραμείνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι να μιλάνε για το νέο-Ulver (αν έπαιζα στοίχημα θα πόνταρα μάλλον στη δεύτερη επιλογή). Το γεγονός ότι οι Ulver έχουν αγκαλιάσει τις όποιες pop ευαισθησίες είχαν ανά τα χρόνια, δεν το θεωρώ κακό απαραίτητα, και η συνθετική ποιότητα που έχουν τα τραγούδια (ναι, πάντα σε pop πλαίσια, μη ξεχνιομαστε), θεωρώ ότι τους δικαιώνει πανηγυρικά. Νομίζω ότι η συζήτηση στο συγκεκριμένο δίσκο, δεν το αν είναι καλό, αλλά για το αν αρέσει στον καθένα αυτό που είναι, ένα, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, electro-pop album, όχι κάτι που δεν έχουμε αγαπήσει από τους Apoptygma Berzerk π.χ.

Αυτό που μου φαίνεται μέχρι στιγμής είναι ο δίσκος λειτουργεί εξαιρετικά ως σύνολο. Ακόμα και το “Nemoralia”, το οποίο αποκομμένο δεν είχε πολύ ζεστή αντιμετώπιση, εδώ μέσα συμπεριφέρεται με περισσή άνεση. Εκτός του περιτυλίγματος πάντως, εγώ ακούω τους Ulver εδώ μεσα, ξεκάθαρα κιόλας. Κάποιος θα πει ότι αυτό είναι και λίγο συναισθηματικές παρωπίδες, αλλά και σε αυτό θα πρέπει να επανέλθουμε σε δεύτερο χρόνο. Μέχρι τώρα πάντως αναγνωρίζω συνέχεια, ήχους, ατμόσφαιρες, παραξενιές, μελωδίες, επιλογές που αποτελούν ξεκάθαρη ταυτότητα  (δεν θα μπορούσε να είναι Depeche Mode album αυτό πάντως, πιθανολογώ ευτυχώς για τους οπαδούς Depeche Mode βέβαια). Αν μπορούσα να βρω μια αρκετά αδύναμη στιγμή στο δίσκο, αυτή μάλλον θα ήταν το “Transverberation” που ακούγεται αρκετά χλιαρό. Στο άλλο άκρο βέβαια, το “Rolling Stone” έχω καταλήξει ότι είναι μια από τις πιο λαμπρές, συνθετικές στιγμές τους με ένα συγκλονιστικά υμνικό χαρακτήρα σε κάθε μέρος του (αυτό θέλω να το ακούσω live ρε παιδάκι μου, και μάλλον είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό για κομμάτι τους). Με ιδιοφυή δομική εξέλιξη προς ένα απολαυστικά θορυβώδες φινάλε. Το δε φινάλε του album με το “Coming Home” κλείνει το μάτι ξεκάθαρα στις ψυχεδέλειες του  “ATGCLVLSSCAP”. Ακόμα να σημειώσω μια πολύ σωστή παρατήρηση που έκανε το Quietus στο review του, ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο μαεστρική γίνεται η χρήση της γλώσσας, με κύριο υπεύθυνο τον Rygg υποθέτω. Οι στίχοι του “Assassination”, τουλάχιστον σε μορφή και δομή είναι από τους πιο καλλιτεχνικά δουλεμένους που έχουν αποτυπωσει ποτέ.

Για όποιον πίστευε ότι θα καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα, ζητώ εκ των υστέρων συγνώμη για τον χρόνο που σπατάλησε. Ίσως είναι θετικό το γεγονός ότι η αρνητική μου προκατάληψη βάσει του στυλ που επέλεξαν έχει σε μεγάλο βαθμό ανατραπεί. Από την άλλη πλευρά αναγνωρίζω ότι όταν πρωτοάκουσα το “Shadows Of The Sun” π.χ. (για να μην πάω και πιο πίσω) η αναγνώριση ότι πρόκειται για κάτι Μεγάλο ήρθε γύρω στο 2ο λεπτό. Βέβαια τότε ήταν 2007 και με την πάροδο του χρόνου καλό είναι να συνειδητοποιούμε ότι όσο ευμετάβλητοι συνεχίζουν να είναι μουσικά οι Ulver, άλλο τόσο ευμετάβλητοι είμαστε γενικά εμείς. Είμαι περίεργος για τις γενικότερες αντιδράσεις, αν και νομίζω ότι πλέον δεν αφορούν και τόσο πολύ κόσμο (θα το δούμε στη συναυλία το καλοκαίρι αν αξιωθούμε να πάμε – δεν έχω ξεπεράσει με ημιδεινοσαυρική επιμονή την έμφυτη αστειότητα της φράσης “Live Ulver”). To βλέμα με το οποίο το κοιτάω συνεχίζει να περιέχει αρκετή δόση απορίας, αλλά έχω μάθει πλέον να αποδέχομαι ότι δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνουμε και να τα αποκρυπτογραφούμε όλα κατευθείαν. Εντωμεταξύ, οι Ulver συνεχίζουν να βγάζουν τα γούστα τους και όσο και να τους κράζω για τις εμπορικές πρακτικές τους, τόσο θα συνεχίσω να τους παραδέχομαι για τις καλλιτεχνικές.

~ από KsDms στο 24 Απριλίου, 2017.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized