2
Αρνήθηκα να διαβάσω το δελτίο τύπου για το νέο album του Costinho. Δηλαδή το διάβασα, αλλά εκ των υστέρων, αφού είχε προηγηθεί τόσο η ακρόαση, όσο και μια καταγραφή των σκέψεων μου για εκείνο. Αυτό έχει να κάνει με ένα μικρό κόλλημα, προσωπικής φύσεως αν θέλετε, όταν με ενδιαφέρει να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα για μένα και να αποστασιοποιηθώ όσο γίνεται απο την δημοσιογραφική έννοια του album review.
Ο Costinho είναι ο Κωστής Ζουλιάτης. Των Night on Earth. Ο άνθρωπος πίσω απο το συγκλονιστικό documentary «Anaparastasis: Life & Work of Jani Christou (1926-1970)». Ο άνθρωπος πίσω απο δεκάδες άλλες δράσεις, μουσικές ή γύρω απο τη μουσική. Ο θεωρητικός της πολιτικής ταυτότητας και υπόστασης της avant garde, και συγγραφέας του υπερπλήρους άρθρου «Η avant-garde της αντίστασης – Για μια αντίσταση της avant-garde», δημοσιευμένο στο δεύτερο τεύχος των τετραδίων μαρξισμού.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για κάποια ώρα με το ερευνητικό έργο του Κωστή Ζουλιάτη, καθώς και με μια περαιτέρω ανάλυση του μουσικού του βιογραφικού, αλλά απο την τρίτη παράγραφο και μετά θα μιλήσω μόνο για το 2 και την αίσθηση που μου άφησε. Το 2 είναι η δεύτερη δισκογραφική του δουλειά ως Costinho, κυκλοφορεί στην Triple Bath, και θα είναι διαθέσιμη για πρώτη φορά την Πέμπτη 18/2 στην live του παρουσίαση στο Baumstrasse. Αν σας κάνει εντύπωση που το πρώτο του album (στην ίδια εταιρία) λεγόταν 3, εδώ ακούτε την πρόβλεψη πως το επόμενο θα λέγεται 1, και ακριβώς όπως και οι δύο προκάτοχοί του, θα διαρκεί επίσης 44 λεπτά και θα κινείται στο δικό του αυτοσχεδιαστικό σύμπαν, για το οποίο θα μιλήσουμε όταν θα έρθει η ώρα. Το 2 χωρίζεται σε δύο μεγάλα κομμάτια, με πρώτο το 16λεπτο Vicinity και δεύτερο το 28λεπτο Mother Sea. Μιλάμε για δύο μουσικές συνθέσεις με αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα, που δεν κάνουν εκπτώσεις ούτε στη συνθετική ούτε και στην αυτοσχεδιακή τους συνιστώσα. Έπεσα μέσα στο ότι ο Ζουλιάτης έχει χρησιμοποιήσει διαφορετικούς μουσικούς ανα «πλευρά», καθώς σε καθεμια ακούγονται διαφορετικά όργανα, με το διακριτικό πιάνο σαν κοινή συνισταμένη προφανώς παιγμένο απο τον ίδιο. Στην πρώτη έχουν έντονο ρόλο τα έγχορδα (βιόλα, κοντραμπάσο) δίδοντας έμφαση στη χρυσό λεπτό σημείο του αυτοσχεδιασμού με τον έντονο λυρισμό, σε μια καταπληκτική σύνθεση που με πήγε στο συναίσθημα του Limnology του Richard Skelton, και αυτό είναι απο τα αγαπημένα μου κοπλιμέντα για μια σύνθεση βασισμένη στα έγχορδα. Και δεν το έχω κάνει πολλές φορές ως τώρα. Στη δεύτερη ακούω ένα σαξόφωνο, στην αρχή εντελώς συγκεκριμένου ρόλου και αυστηρού ρυθμού, να μετατρέπεται σε ένα free πράγμα που χορεύει με κάποιο synthesizer, κάποια τύμπανα και -ίσως- κάποια περαιτέρω ηλεκτρονικά effects με το πιάνο λίγο πιο διακριτικό, πέραν ενός μεταβατικού σημείου στη μέση όπου αποκτά μάλλον κεντρικό ρόλο. Αν θέλετε να είμαι τολμηρός στους παραλληλισμούς μου, το Mother Sea περιέχει jazz ανάλογης ποιότητας με τον δίσκο που έκανε ο Nils Petter Molvaer με τον Moritz von Oswald, και συγκεκριμένα στο Transition κομμάτι, ακόμα και αν θα ακούσετε διαφορετικά όργανα. Η ομοιότητα -και ο συνδετικός κρίκος- του Vicinity με το Mother Sea είναι στην έντονη συναισθηματική ατμόσφαιρα που στο τέλος παίρνει το παιχνίδι. Σε ένα τελευταίο σχόλιο, μεγάλη αξία έχει μια μουσική αν καταφέρνει να δημιουργεί εικόνες. Στο Mother Sea σκεφτόμουν θάλασσα, ήρεμη στα ήρεμα, ταραγμένη στα ταραγμένα, απέραντη σε κάθε περίπτωση.
Το 2 είναι ο πραγματικά σπουδαίος δίσκος που τον ακούω σε unmastered έκδοση και γνωρίζω πως μεθαύριο που θα τον αποκτήσω και σε φυσική μορφή θα είναι ακόμα σπουδαιότερος.
Και ένα υστερόγραφο, γιατί είναι κρίμα να μην αναφερθεί. Τόσο σήμερα στο Boiler, στα πλαίσια των Boiling Films, όσο και το Σάββατο 18/2 στις 11 στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης, θα πραγματοποιηθούν προβολές της Αναπαράστασης. Και στις δύο περιπτώσεις η είσοδος θα είναι ελεύθερη, ενώ στο Boiler η είσοδος θα είναι με ελεύθερη συνεισφορά, που θα στηρίξει την ομάδα SAM SAM (με όμορφες δράσεις μουσικής και τέχνης με τα προσφυγόπουλα στον καταυλισμό της Σούδας στη Χίο). Το Σάββατο επιπροσθέτως θα δοθεί και ομιλία απο τον δημιουργό με θέμα τη λαϊκή ταυτότητα και το ρόλο της παράδοσης στο έργο του Γιάννη Χρήστου.
sonic death monkey 