Persian Surgery Dervishes
Ακούω μουσική περίπου όλη τη μέρα, κάνοντας ή μη ταυτόχρονα άλλα πράγματα, αλλά κυρίως κάνοντας. Αλλά τη νύχτα είναι κάπως καλύτερα. Ειδικά άμα ήθελα να βγω αλλά τελικά δε βγήκα και με πιάνει αυτό το εφηβικό που θέλω να περάσει όλο το βράδυ με ενεργή ακρόαση, μην κάνοντας κάτι άλλο. Και όχι στο youtube.
Οι πρώτες δύο επανακυκλοφορίες που αγόρασα μέσα στο 2017 ήταν τα Songs For The Ten Voices Of The Two Prophets και Descending Moonshine Dervishes του Terry Riley. Το δεύτερο είναι ένα κοντσέρτο του 1975, τη χρονιά όπου δηλαδή ηχογράφησε και το μαγικό Live Köln 1975 με τον Don Cherry και τον Karl Berger, ένα Descending Moonshine Dervishes όπου τελοσπάντων ο Riley κάνει μια αναπαράσταση του τιτάνιου Persian Surgery Dervishes των 1971/72 στο yamaha του, δοκιμάζοντας την υπομονή μου για την «τρία χρόνια περιμένουμε» επανακυκλοφορία της Aguirre. Αυτή η μουσική έχει έναν και μοναδικό τρόπο ακρόασης. Και δεν είναι το youtube.
Ωστόσο είναι, μέχρι να μην είναι.
Δε μιλάμε απλά για μεγάλα πράγματα εδώ, μιλάμε για ορισμένα απο τα μεγαλύτερα.
sonic death monkey 