Growing pains
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε νομίζω για την πιο εντυπωσιακή ανακάλυψη του 2016. Τελικά κατέληξε στο ν. 2 της λίστας, γιατί, εντάξει, Gorecki είναι αυτός, δεν τον κάνεις εύκολα στην άκρη και γιατί ο Stetson έφερε τέλεια σε πέρας ένα ιδιαίτερα μεγαλεπήβολο εγχείρημα στο “Sorrow”. Οι πρώτες ακροάσεις του “Α Sense of Growth” της Jessica Sligter συγκρίνονται άνετα με τις πρώτες ακροάσεις του “By the throat” του Ben Frost σε ορμή κρούσης του σαγονιού στο πάτωμα. Προφανώς και δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή της, παρά το γεγονός ότι η δισκογραφική που την φιλοξενεί, η Hubro, είναι από τις πλέον συμπαθείς σε εμένα. Την Sligter μου την έμαθε η Jenny η Hval, την οποία αγαπώ επίσης παράφορα και η οποία συμμετέχει στο εν λόγω album. Επίσης έχει συνεργαστεί με την Susanna (τι πάει να πει ποια Susanna) σε live εμφάνιση, ενώ στο δίσκο συμμετέχει και ο Eyvind Kang. Από περγαμηνές και συστάσεις δεν τα πάει καθόλου άσχημα αλλά από την πρώτη ακρόαση του “A Sense of Growth” καταλαβαίνεις ότι δεν τις χρειάζεται κιόλας.
Πάντα με έλκυαν οι μουσικοί που δεν κατατάσσονται ή δεν περιγράφονται εύκολα, αρκεί να μην γίνονται επιτηδευμένα ασαφείς με σκοπό τον εύκολο avant-garde-ο-εντυπωσιασμό (ή αλλιώς είμαστε “πειραματικοί” για να είμαστε “πειραματικοί”). Η Sligter δεν αφήνει πίσω της τις κλασσικές φόρμες του τραγουδιού, αλλά τα υλικά που απαρτίζουν τις συνταγές της δεν είναι προβλέψιμα, ούτε επαναλαμβανόμενα. Και αν η φύση την προίκισε με μια εκπληκτικά κρυστάλλινη φωνή, από εκείνες που δεν χρειάζεται να φωνάξουν για να βγάλουν όλη την ένταση του κοσμου, είναι ολοφάνερο ότι έχει δουλέψει πάρα πολύ στο συνθετικό κομμάτι. Οι αναφορές που θα ακούσετε εκεί έξω περιλαμβάνουν τον ύστερο Scott Walker (αν και η Sligter είναι σαφώς πιο δομημένη), την αχαλίνωτη τραγουδοποιία της Hval, την avant-folk/pop της Josephine Foster, ακόμα και την ιδιόμορφη μινιμαλιστική jazz των συγκατοίκων της στη Hubro, όπως οι Splashgirl ή οι Building Instrument. To γοητευτικό είναι όμως ότι αν και μπορείς να ακούσεις κάποια στοιχεία, το συνολικό αποτέλεσμα δεν σου θυμίζει κάτι συγκεκριμένο, αλλά δημιουργεί ένα χαρακτηριστικό ηχόχρωμα, όλο δικό της. Κάτι ανάλογο (χωρίς να θέλω να γίνω κουραστικός) με αυτό που έχει καταφέρει η Hval στους δίσκους της. Η Sligter μπορεί να γίνεται με άνεση ταυτόχρονα αφαιρετική και σαγηνευτική, ήρεμη και γεμάτη ένταση, δραματική αλλά και σιωπηλή.
Μεγάλο ατού και η διάρκεια του δίσκου, καθώς στα 35 λεπτα του δίσκου, ακούμε πολλά στυλ αλλά καταφέρνουν να μην καταλήξουν σε ένα χαοτικό και χωρίς νόημα μίγμα. Αντίθετα δίνυν μια ελκυστικότατη ποικιλομορφία που θα οδηγήσει τον ακροατεί να επιστρέφει και να ξαναεπιστρέφει προσπαθώντας να ανακαλύψει κάθε κρυμμένη γωνία του δίσκου. Το “A Sense of Growth” θα σε οδηγήσει δε στο “Fear and the Framing” (το προηγούμενο album της), όσο και στο ντεμπόυτο της, που κυκλοφόρησε υπό το όνομα Jae. Όλα αυτά είναι μια ακόμα απόδειξη γιατί η Νορβηγία είναι όντως ευλογημένος μουσικά τόπος, με τα διάφορα δημιουργικά παρεάκια να φτιάχνουν τις γωνιές τους στο καλλιτεχνικό τοπίο της χώρας. Επίσης κάνει ακόμα πιο εμφανές ότι η Hubro είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εταιρείες εκεί έξω, με ξεχωριστούς σε ύφος αλλά συγγενείς σε ατμόσφαιρες μουσικούς. Σε αναμονή, λοιπόν, του επόμενου βήματος (μόνη ή με παρέα), απολαμβάνουμε ξανά και ξανά την ολοκληρωτική ομορφιά του album. Από τα (λίγα) πραγματικά ωραία συμβάντα του 2016 που δίνουν ελπίδες ότι δε θα σταματήσουμε ποτέ να ανακαλύπτουμε άγνωστα πράγματα που θα μας συγκινούν, θα μας γοητεύουν και θα μας κάνουν να ανακαλύπτουμε λίγη περισσότερη μαγεία στον κόσμο γύρω μας.
sonic death monkey 