Mind the gap
Υποθέτω ότι όλες οι γενιές έχουν λόγους να νιώθουν ξεχωριστές, να πιστεύουν ότι μεγάλωσαν σε μια μεταβατική περίοδο, μια που η ιστορία του κοσμάκη τούτου είναι γεμάτη μεταβατικές περιόδους. Γι’ αυτούς που, όπως εγώ, βρίσκονται στα μέσα της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους (τους ανήκοντες στη γενιά των millennials), μια από τις σημαντικότερες μεταβάσεις που έζησαν ήταν τεχνολογική. Πρέπει να είμαστε η τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς internet, που θυμάται πως ήταν η κατάσταση πριν, που οι κασέτες δεν ήταν κάποιο hipster μέσο, αλλά ο πρώτος τρόπος για να ανταλλάξουν μουσική. Τούτη είναι η εποχή που αρχίζουμε να χάνουμε ελαφρώς το επίπεδο συνεννόησης με τους επόμενους, λόγω τρομακτικών διαφορών στις μεθόδους επικοινωνίας. Δεν θα καταλήξω σε συμπέρασμα για το τι είναι καλύτερο, δεν θα ρομαντικοποιήσω την έλλειψη τεχνολογίας, μ’ αρέσει το internet γενικά, αλλά όλες αυτές οι διαφορές παρουσιάζουν παρατηρησιακό ενδιαφέρον.
Οι μουσικές αναφορές παραμένουν ένας από τους πιο ενδιαφέροντες κώδικες επικοινωνίας που έχουν αρκετές χωροχρονικές επιρροές ώστε να δίνουν σημεία αναφοράς μέσω των οποίων μπορείς να αναγνωρίσεις χαρακτηριστικά των ανθρώπων γύρω σου. Προς τι όλες αυτές οι σκέψεις; Έτυχε να βρεθώ το τριήμερο των Φώτων, εκτός έδρας, σε ένα bar, όπου έπαιζε live μια πάντα κατά κύριο λόγο twentysomethings, αλλά το setlist των οποίων ήταν έαν trip νοσταλγίας προς τα 90s. Δεν ξέρω αν τα ανακάλυψαν μόνοι τους ή αν ήταν επιρροές μεγαλύτερων αδερφιών/φίλων (κάπως έτσι δεν ανοίγουν σε όλους οι διάφοροι μουσικοί δρόμοι;), αλλά απευθυνόμενοι σε ένα κοινό κατά βάση 30αρηδων, νομίζω ότι έδωσαν μπολικη ευχαρίστηση κρίνοντας από τις ξέφρενες αντιδράσεις. Είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι οι άνθρωποι μπορούν πολύ συχνά να σε εκπλήξουν μέσω της μουσικής, διασκεδάζοντας με πράγματα που σήμαιναν κάποτε πολλά για σένα, που χαρακτήρισαν την εφηβεία σου, που αφιέρωσες ίσως περισσότερο χρόνο από ότι θα περίμενε κανείς. Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις πιστεύω ότι θα θετικά συναισθήματα του ένα, ανατροφοδοτούν τον άλλο, κυρίως όταν βρίσκεις ομοιότητες και επαφές εκεί που δεν το περίμενες (εδώ που τα λέμε βέβαια βοηθούν και μερικά ποτά παραπάνω). Για κάθε στιγμή που μια pop αναφορά μεταξύ γενεών πέφτει στο κενό, υπάρχουν και τέτοιες στιγμές που ανακαλύπτεις ότι δεν είναι και τόσο διαφορετικά τα πράγματα, όσο νόμιζες τουλάχιστον (και ότι τελικά ποτέ δε θα σταματήσεις να πέφτεις μπροστά στο «Fear Of The Dark»).
Τελευταίως, επιστρέφουμε ξανά και ξανά στο θέμα της νοσταλγίας, ίσως γιατί το παρόν έχει τα μαύρα του χάλια. Χρήσιμο και ευχάριστο από τη μια, επικίνδυνο από την άλλη. Το παρελθόν μπορεί να αποκαλύπτει την ανάπτυξη του χαρακτήρα μας, αλλά είναι μια ωραιότατη παγίδα για να μην προχωράμε μπροστά. Κοιτώντας προς το (μουσικό) μέλλον λοιπόν, έφτασαν μέσα Ιανουαρία για να αρχίσει η σχετικά κανονική ροή νέων κυκλοφοριών. Πρώτος μεγάλος σε προσμονή δίσκος για το 2017 (αν και όχι από εμένα τόσο), το καινούριο XX. Πρώτες εντυπώσεις meeeeh. Δεύτερες θα δείξει. Είμαι σίγουρος οτι θα αναλυθεί διεξοδικά παντού. Πρώτη μεγάλη κυκλοφορία για τον γράφοντα, το «A Shadow In Time» του William Basinski. Μεγάλες προσδοκίες, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να τον ακούσω. Θα επανέλθω συντόμως ελπίζω. Γενικά δεν έχουμε ψαχτεί με το τι ακριβώς περιμένουμε το 2017, ίσως θα είναι καλύτερα να ευχαριστηθούμε την έκπληξη. Μέχρι την επόμενη φορά, μοιραστείτε τις pop ευαισθησίες σας και παίζει να περάσετε συλλογικά καλύτερα. Εναλλακτικά, οι υπόλοιποι του Sonic Death Monkey συνιστούν τουρνουά Subuteo.
sonic death monkey 