Twinkle, twinkle little stars
Δεν θυμάμαι πως και πότε ακριβώς ήρθε η πρώτη επαφή με τους Stars of the Lid. Θυμάμαι σίγουρα ότι αυτή ήταν με το «The tired sounds of Stars of the Lid» οπότε σίγουρα μιλάμε για τα θαυμαστά ’00s. Πιθανολογώ ότι ήταν μια λίστα με αγαπημένους δίσκους του Kristoffer Rygg (εκεί σίγουρα ήταν η πρώτη γνωριμία με τον Astor Piazzolla), αλλά δεν παίρνω και όρκο. Θεωρώ πάντως γεγονός της ζωής ότι για πολλές από τις πιο σημαντικές σχέσεις δεν μπορείς να τοποθετήσεις χωροχρονικά την αρχή τους. Από την άλλη πλευρά η μνήμη μου δεν είναι και το πλέον δυνατό μου σημείο, οπότε μπορεί απλά να το βλέπω αφελώς ρομαντικά αυτό το γεγονός. Όπως και να χει πάντως, η γνωριμία έγινε, η συμπάθεια εξελίχθηκε σε αγάπη και αυτό το συναίσθημα καλά κρατεί ακόμα.
Οι Τεξανοί ήταν σίγουρα μια από τις κυριότερες αιτίες για την ενασχόληση και, μετέπειτα, τον έρωτά μου με τον ευρύτερο ambient χώρο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια είναι σίγουρα από τα είδη που κυριαρχεί στο μουσικό μου χρόνο. Και πλέον, μετά από τόσα χρόνια, μπορώ με σιγουριά να πω ότι, μαζί με τον William Basinski, οι SotL είναι οι πιο αγαπημένοι μου μουσική του χώρου (και σίγουρα ανάμεσα στους πιο αγαπημένους γενικά). Η προσέγγιση των δυο προς τη μουσική είναι αρκετά διαφορετική, αλλά και τα δυο στυλ με γοητεύουν. Εκεί που ο Basinski συνήθως βρίσκει μια υπέροχη μουσική φράση και επιμένει στην αέναη, mantr-ική της επανάληψη, οι Stars of the Lid χτίζουν τις μουσικές τους με ταχύτητες ανάλογες αυτών που συνήθως αναφέρονται στις περιγραφές παγετώνων. Είναι ίσως η αντίθεση ανάμεσα στη δόμηση και την αποδόμηση, η διαφορά στους χαρακτήρες των δύο πλευρών. Και οι δυο όμως δημιουργούν βαθειά συναισθηματική μουσική, σε αντίθεση με την ψυχρότητα πολλώ άλλων ambient μουσικών, κάτι που, εν τέλει, είναι αυτό που τους κάνει αγαπημένους για μένα.
Τόσο ο McBride, όσο και ο Wiltzie, σταδιακά άρχισαν να ασχολούνται με τις προσωπικές τους δουλειές ή με συνεργασίες με άλλους μουσικούς (ειδικά ο δεύτερος) και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σχετική αδρανοποίηση των SotL. Ασχολούμενος όμως τον τελευταίο καιρό με όλες αυτές τις δουλειές, διαπιστώνω ότι οι περισσότερες εξ αυτών παρουσιάζουν μια διαφορετική πτυχή του κεντρικού συνόλου που είναι οι SotL. Οι (τελευταίως φημισμένοι) A Winged Victory For The Sullen (ο Wiltzie μαζί με τον Dustin O’ Halloran) είναι η νεοκλασσική πλευρά τους, οι Sleepingdog (Wiltzie/Chantal Acda) και οι Bell Gardens (o McBride με τον Kenneth James Gibson) είναι η πιο άμεσα μελωδική/indie πλευρά, οι Aix Em Klemm (ο Wiltzie με τον Donne των Labradford) και τα προσωπικά του McBride είναι πιο μινιμαλιστικά ξεγυμνωμένα, ενώ οι Dead Texan (με την Christina Vantzou) είναι μάλλον ότι πιο κοντινό στους SotL. Όλα μαζί συνθέτουν ένα τρομερά γοητευτικό πρίσμα διαφορετικών αποχρώσεων γύρω από έναν αριστουργηματικό πυρήνα. Τον τελευταίο καιρό δε, ο Wiltzie εχει αρχίσει να συμμετέχει και αυτός στην μεγάλη ζήτηση των διαφόρων νεο-κλασσικό/ambient μουσικών για σύνθεση soundtrack. Ελπίζω αυτό να μην έχει επίδραση στην κυκλοφορία κανονικών (όπως έχει γίνει με τον Jóhannsson π.χ.).
Δεν βρίσκεις εύκολα τόσα έντονα συναισθήματα, χωρίς να καταφεύγει ο εκφραστής σε κυριολεκτικές ή μεταφορικές κραυγές. Η ενδοσκόπηση είναι μεγάλο πράγμα, και οι Stars of the Lid φαίνονται ολοκληρωτικά φτιαγμένοι γι’ αυτές τις καταστάσεις. Και τελικά εκείνο το “Requiem for dying mothers”. Και τελικά I love you, but I prefer Trondheim.
Πρώτα ραντεβού:
Stars Of The Lid – «The Tired Sounds of Stars of the Lid» (2001, Kranky)
Bell Gardens – «Slow Dawns For Lost Conclusions» (2014, Rocket Girl)
Sleepingdog – «With Our Heads In Our Clouds and Our Hearts In The Fields (2011, Gizeh)
The Dead Texan – «The Dead Texan» (2004, Kranky)
A Winged Victory For The Sullen – «A Winged Victory For The Sullen» (2011, Erased Tapes)
sonic death monkey 