sonic death monkey

Προσπαθώ εδώ και κάτι ημέρες να σκεφτώ ένα ταιριαστό «συμπέρασμα» για τη χρονιά που μόλις πέρασε και ότι μου έρχεται στο μυαλό έχει ειπωθεί, ακουστεί, σκεφτεί ήδη χιλιάδες φορές από τον περισσότερο κόσμο. Βλέποντας  χτες το 2016 Wipe του Charlie Brooker ανάφερε σε κάποια φάση ότι οι φετινές εξελίξεις ειδικά σχεδόν έχουν κάνει περιττή την ύπαρξη κωμικών φωνών. Η αλήθεια είναι ότι η υπερρεαλιστική αστειότητα πολλών από των γεγονότων και προσώπων που κυριάρχησαν το 2016 δίνει μεγάλη δόση αλήθειας στα λεγόμενά του. Από την άλλη πλευρά, τα ίδια περίπου γεγονότα και άτομα έχουν δώσει στην πραγματικότητά μας μια σχεδόν εξωπραγματικά τρομακτική απόχρωση κυρίως για το άμεσο μέλλον μας. Και σίγουρα δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετώπισε κανείς, αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά η αφοσίωση στην ενασχόληση με τη μουσική δεν έμοιαζε τόσο επείγουσα πια.

Στη διάρκεια της σκέψης για την τελική λίστα των «καλύτερων» του 2016, διαπιστώνω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σαφής πτωτική τάση στον αριθμό των νέων κυκλοφοριών που ακούω. Το εξηγώ κυρίως ως θέμα χρόνου και όχι ως όρεξης, ίσως για να νιώσω καλύτερα, αλλά δεν πιστεύω ότι απέχει πολύ από την αλήθεια. Αυτό που σίγουρα έχει πέσει πολύ τα τελευταία χρόνια πάντως είναι η όρεξη για συναυλίες, αν το 2017 έρχεται με μια ανακοίνωση από εκείνες που δεν περίμενα ότι θα ακούσω ποτέ, ότι θα καταφέρουμε να δούμε (αν δεν στραβώσει κάτι) τους Black Heart Procession επιτέλους στην Ελλάδα. Σκεπτόμενος το θέμα συναυλίες, συνειδητοποίησα ότι πλέον έχουν ξεμείνει μια χούφτα μουσικούς που καίγομαι πραγματικά να δω live, οι περισσότεροι εκ των οποίων δύσκολα θα περάσουν κιόλας από εδώ. Δυστυχώς ο Leonard Cohen ήταν ένας από αυτούς, αλλά (όπως και οι Coil) δεν θα μας κάνει τη χάρη πια. Όπως όλοι ξέρουν από πλευράς μουσικών εξελίξεων ο τίτλος του 2016 ήταν μάλλον «Ο θάνατος σου πάει πολύ», αλλά μάλλον καταλαβαίνουμε όλοι ότι μεγαλώνουμε και κάτι τέτοιες στιγμές μας κάνουν να το συνειδητοποιούμε πιο άμεσα.

Θα ξεκαθαρίσω πάντως ότι ποιοτικά δεν έχω κανένα παράπονο από την παραγωγή του 2016, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα. Βγήκαν εξαιρετικά πράγματα, έμαθα καινούρια πράγματα, επέστρεψα σε παλιούς γνώριμους και επανεκτίμησα καλλιτέχνες με τους οποίους δεν είχα κολλήσει παλιότερα. Θεωρώ ότι η λίστα το αντικατοπτρίζει αυτό και είναι αρκετά αντιπροσωπευτική του τι με κέρδισε το ’16 έστω και αν υπάρχουν τουλάχιστον ακόμα 10 δίσκοι που θα μπορούσαν να είναι άνετα μέσα στην 20αδα. Επίσης είμαι σίγουρος, όπως πολύ σωστά προείπε ο Μανώλης ότι η λίστα αυτή σε αν εξεταστεί εκ νέου σε κάνα χρόνο θα ναι αρκετά διαφορετική (ή και όχι). Πάντως θα ομολογήσω ότι υπήρξε αρκετός προβληματισμός σε μερικά σημεία κατά την δημιουργία της λίστας. Το σημαντικότερο, ίσως, αφορά στην κορυφή της λίστας μια που το έργο ως σύνθεση, προφανώς και δεν είναι καινούριο, αλλά η σπουδή του Stetson πάνω στο ήδη εκπληκτικό υλικό είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστική. Η ανακάλυψη της χρονιάς έρχεται με το νούμερο 2 της λίστας, μια που η Jessica Sligter ήταν ίσως η μουσικός που με ξάφνιασε περισσότερο ευχάριστα από οτιδήποτε άλλο πέρισυ. Ο τελευταίος προβληματισμός ήταν για το «ATGCLVLSSCAP». O δίσκος μου άρεσε πάρα πολύ και τον έλιωσα την προηγούμενη χρονιά, αλλά η περίληψή του στη λίστα ήταν αρκετά επηρεασμένη από τη συναισθηματικη μου σχέση με τους Ulver και το τελικό συμπέρασμα για την αξία του θα έρθει αργότερα.

Πριν τη λίστα όμως ας πούμε και τις καθιερωμένες ευχές. Το 2016 ήταν μια πολύ κακή χρονιά, τόσο πολυεπίπεδα κακή που νομίζω ότι όλοι σχεδόν έχουν βγει εξαντλημένοι στο τέλος της. Δυστυχώς πολλά από αυτά που συνέβησαν το ’16, θα κυοφορήσουν αποτελέσματα τα επόμενα χρόνια, σίγουρα με αρχή το ’17. Είναι κάπως δύσκολο να σαι αισιόδοξος κάτι τέτοιες στιγμές, τουλάχιστον αν είσαι ρεαλιστής. Από την άλλη πλευρά θεωρώ κακό να μην ευχόμαστε και ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες, απλά θα μαζί με τις ευχές θα χρειαστεί και έντονη προσπάθεια. Πάρτε βαθειά ανάσα και ξεκινάμε.

~ από KsDms στο 1 Ιανουαρίου, 2017.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized