sonic death monkey

Συνεχίζοντας στην νοσταλγική ατμόσφαιρα του Σεπτεμβρίου (αν και Οκτώβριος πλέον, καλό φθινόπωρο κλπ), σκεφτόμουν τις προάλλες ότι τα mid- to late-90s ηταν θαυμαστή εποχή αν ήσουν μικρός μεταλλάς με ανησυχίες (όπως, ας το παραδεχθούμε, πολλοί υπήρξαμε). Η έκρηξη ανάπτυξης και διαφοροποίησης που έλαβε χώρα εκείνα τα χρόνια, νομίζω ότι σπάνια συναντάται σε ένα χώρο με τόσο, αρχικά, ξεκάθαρα πλαίσια. Φυσικά εξετάζοντας με τα μάτια του σήμερα το τι συνέβη τότε, για κάθε θαυμαστή εξέλιξη, είχαμε άλλες 2,5 περίπου των οποίων τα αποτελέσματα ήταν από αποτυχημένα έως γελοία, κυρίως όταν παίρναμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας και νομίζαμε ότι φέρνουμε την πολιτιστική επανάσταση της δεκαετίας. Όλο αυτό το γλέντι κορυφώθηκε περί τα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, ενώ νομίζω ότι από νωρίς φάνηκε ότι η αλλαγή στην αισθητική του 21ου αιώνα θα οδηγούσε κάπου πολύ διαφορετικά. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο είχε συμβεί και στη μετάβαση από τα 80s στα 90s, και μάλλον το ίδιο συμβαίνει σε κάθε μετάβαση από γενιά σε γενιά.

Εκεί λοιπόν στα late 90s, για την μερίδα των μικρών μεταλλάδων που μας απασχολεί αυτή τη στιγμή, η βόρεια Ευρώπη και κυρίως η γεμάτη σολωμούς και πετρέλαιο Νορβηγία υπήρξε ένας ιδιαιτέρως θαυμαστός κόσμος που στιγμάτισε πολλές καρδούλες. Δεν θα προβώ σε περαιτέρω αναλύσεις καθώς δεν είναι αυτός ο σκοπός μας εδώ και, έτσι και αλλιώς, θα έπαιρνε περισσότερο χρόνο από όσο θα κάνει να ετοιμαστεί το κυριακάτικο γεύμα που έχει μπει στο φούρνο εδώ και κάποια ώρα. Πιθανότατα να γίνει μια εκτενής ανασκόπηση περίπου την ίδια εποχή που θα μας έχει πιάσει κρίση μέσης ηλικίας και θα έχουμε μπροστά μας το δίλημμα «Αγορά μηχανής ή συμμετοχή στα Παρατράγουδα» (γιατί στην Ελλάδα είμαστε, πάντα θα υπάρχουν Παρατράγουδα). Επανερχόμαστε λοιπόν στην Νορβηγία του 1995, επικεντρωνόμαστε στην κυκλοφορία του «HEart of the Ages» και στην γέννεση ενός συγκροτήματος που έμελλε να γίνει ένα από τα Σημαντικά (πιθανότατα ακόμα μέχρι και σήμερα). Ακολούθησαν δυο album που τότε μας φαίνονταν περισσότερο επαναστατικά από ότι ήταν στην πραγματικότητα, αλλά των οποίων η ποιοτική αξία συνεχίζω να πιστεύω μέχρι και σήμερα ότι είναι στα ύψη. Μετά για διαφόρους λόγους που ποτέ δεν έμαθα (και δεν με ενδιέφερε και τόσο πολύ), η φάση έχασε την ορμή της, βγάλαμε ένα album ημι-συλλογή, ένα αποχαιρετιστήριο live album και αποσυρθήκαμε από την ενεργό δράση με το κεφάλι ψηλά και τους μικρούς μας φίλους να στενοχωριόνται που έχασαν ένα ακόμα λόγο να ενθουσιάζονται.

Ο καθείς από εκεί και πέρα πήρε το δρόμο του, έφτιαξαν άλλες μπάντες, έβγαλαν άλλους δίσκους (οι περισσότεροι από αυτούς από συμπαθείς μέχρι πολύ ωραίοι αλλά όχι-το-ίδιο), έφτιαξαν εταιρείες, μαζεύτηκαν όλοι μαζί για να κάνουν live στην Αθήνα και γενικά ωραία περνούσαμε. Οι μικροί μεταλλάδες άρχισαν να ασχολούνται και με άλλα πράματα, μεγάλωσαν κάπως, αλλά παρέμειναν μικροί μεταλλάδες σε πολλές πτυχές της ζωής του και όπως όλες οι ωραίες σχέσεις που τελειώνουν, μετά από λίγο σταμάτησε να γυροφέρνει στο κεφάλι τους και ο καθείς πήρε το δρόμο του όπως συμβαίνει συνήθως σε τούτη τη ζωή. Πέρασε και η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ήρθε η δεύτερη, ήρθαν οι χιψτερς, οι λαμπερσεξουαλς, το vintage, η (επαν)επισημοποίηση της νοσταλγίας στην τέχνη, το metal των mid-90s έγινε κάτι που δεν πολυθυμούνταν οι μεγαλωμένοι μικροί μεταλλάδες και μάλλον ποτέ δεν πολυέμαθαν οι μικροί μικροί μεταλλάδες, οπότε δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη αναβίωση. Από καιρό σε καιρό, ασχολούμασταν με τα νέα album των τότε μεγάλων (ή και μεσαίων) που ποτέ δεν τα παράτησαν, συνήθως με πολύ χλιαρά αποτελέσματα και με ελάχιστες εξαιρέσεις να επαναθερμαίνουν το ενδιαφέρον. Ακόμα και οι κατά καιρούς επανασυνδέσεις, αναβιώσεις και συνταξιοδοτικές tours έδειχνα να αφορούν παλαιότερες σειρές ίσως γιατί η κυκλική φύση του χρόνου πουθενά δεν αποδεικνύεται τόσο έμπρακτα όσο στη μουσική και δεν είχαμε προλάβει να φτάσουμε στα late 90s (εδώ ακόμα περιμένω την αναβίωση του grunge που ποτέ δεν ήρθε).

Και κάπου εκεί λοιπόν που το 2016 περιδιαβαίνεις το μουσικό internet και το bandcamp, πέφτει πάνω στη μουσικό νέο «καινούριο album In The Woods». Η έκπληξη δεν είναι και τεράστια, καθώς έχουμε συνηθίσει σε πλείστες μουσικές νεκραναστάσεις, το ενδιαφέρον δεν είναι όσο θα ήταν κάποια χρόνια νωρίτερα, αλλά δεν είναι και κάτι που θα περάσει απαρατήρητο. Βέβαια η νέα ενσάρκωση ήταν ελλιπής, όμως είχε αρκετούς από τους βασικούς ώστε να μην απορριφθεί πριν καν ξεκινήσει. Εχει τεθεί πολλές φορές ως θεμα προς συζήτηση, η αιτία πίσω από τέτοιες επανεμφανίσεις, ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτές των Νορβηγών, η οποία δεν νομίζω ότι θα αποφέρει και τρομερά οικονομικά οφέλη. Κρίση μέσης ηλικίας; Καλλιτεχνική ανάγκη για επιστροφή στις ρίζες; Απογοήτευση από την έλλειψη αναγνώρισης στη μετέπειτα καριέρα; Όποια και αν ήταν, η επιστροφή των In The Woods έγινε πραγματικότητα και μάλιστα πριν κάτι μήνες έδωσαν και ένα πρώτο κομμάτι ως πρόγευση του δίσκου.

Το να πει κανείς ότι η πρώτη εντύπωση ήταν ένα κρύο ντους, θα ήταν σα να λες ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια μικρή διαφορά απόψεων. Αλλά μετά ξέρουν όλοι πως πάει. Οι σκέψεις ήταν «μηπως δεν κατάλαβα κάτι», «έλα μωρέ ένα τραγούδι είναι, μπορεί τ’ αλλα να ναι καλά», «μήπως έχουν αλλάξει τα δικά μου γούστα;», «θα βρουν το ρυθμό τους στο δίσκο» και άλλα ανάλογα που έχουν σκεφτεί όλοι όσοι έχουν βρεθεί μπροστά σε ένα πρώτο απογοητευτικό δείγμα αγαπημένου τους μουσικού. Τελικά, πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε και το πλήρες album, ονόματι «Pure» και η μόνη σκέψη στις πρώτες δέκα (και αμφιβάλλω αν υπάρξουν επόμενες δέκα) ακροάσεις ήταν το »   «. Βέβαια να είμαστε ειλικρινείς, το album είναι όντως μια φιλότιμη back to the roots προσπάθεια, απλά δεν ξέρω σε ποιου τις ρίζες ήθελαν να επιστρέψουν, μια που αυτό που ακούγεται στα (ομολογουμένως υπερ-χορταστικά) 67 λεπτά του δίσκου δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε φάση του συγκροτήματος. Απόλυτα πετυχημένη δε, η αναβίωση του αρτιστικού εκείνου φαινομένου που λέγεται «9os metal παραγωγή», το οποίο καταφέρνει να βγάζει ένα ηχητικό βούρκο, θάβοντας όποια θετικά στοιχεία των συνθέσεων. Στα υπόλοιπα δεν ξέρω πραγματικά πως να το χαρακτηρίσω, με το μόνο που να μου έρχεται από την αρχή στο μυαλό είναι τεταρτοκλασάτη tribute μπάντα στους Green Carnation (άραγε τους θυμάται κανείς σήμερα;) από 40ρηδες που αναπολούν τη χαμένη νιότη τους. Το μόνο που καταφέρνουν με επιτυχία είναι να χωρέσουν άνετα όλα τα κλισέ που χουν περάσει ποτέ από τον ευρύτερο doom/ατμοσφαιρικό/πείτετοόπως θέτε χώρο, ενώ σκόρπια περάσματα-αναφορές σε πιο progressive ή Floyd-ικές παρελθοντικές στιγμές είναι τόσο θλιβερά που δεν λειτουργούν καν σαν ευχάριστη ανάπαυλα από την επίθεση που δέχονται τα αυτάκια μας. Βέβαια όταν έχεις επιλέξει για νέο τραγουδιστή του συγκροτήματος, αυτόν των Ewigkeit & Meads Of Asphodel, θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει και εμείς ότι η αισθητική σου κρίση δεν είναι και στα φόρτε της.

Το συμπέρασμα είναι μια ακόμα εγγραφή στη συλλογή των αποτυχημένων επιστροφών σε μια χαμένη μουσική χρυσή εποχή που μάλλον είχε κάποιο λόγο που χάθηκε στην πορεία. Είναι φανερό ότι οι παλιοί δεν το κάνουν πλέον εξίσου καλά με το παρελθόν, ελπίζω να υπάρχουν νέοι εκεί έξω που θα έχουν περισσότερο ταλέντο για να μη μείνουν ξεκρέμαστοι οι μικροί μεταλλάδες των mid- to late-10s, το οποίο θα ήταν πραγματικό κρίμα γιατί είναι καλά παιδιά μερικοί από αυτούς, να το πιστέψετε. Ευτυχώς από την πλευρά μας, δεν θα κλάψουμε πολύ για την mid- to late-10s κατάντια των άλλοτε μεγάλων αγαπών μας. Έχουμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε.

~ από KsDms στο 2 Οκτωβρίου, 2016.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized