sonic death monkey

Αν και αναπόφευκτα θα αποκτήσει λίγο επετειακό χαρακτήρα η παρούσα δημοσίευση, η αλήθεια είναι ότι ενώ τη σκέφτομαι αρκετές μέρες, μόλις σήμερα διαπίστωσα ότι αισίως έχουν περάσει 10 χρόνια (παρά πέντε ημέρες) από την έναρξη λειτουργίας του υπέροχου χώρου τούτου. Βέβαια κατά την διάρκεια συγγραφής έχω ακούσει ήδη ερώτηση για τα βυζιά της Άννας-Μαρίας Λογοθέτη, οπότε καταλαβαίνουν όλοι ότι οποιαδήποτε νοσταλγική διάθεση για τον χρόνο που έχει περάσει από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε εδώ καθίσταται μάλλον άτοπη. Επίσης διαπίστωσα ότι έχουν περάσει άνω των 2 ετών από τότε που εμφανίστηκα τελευταία φορά εδώ, άνω του ενός από την τελευταία φορά που ο φίλος Μανώλης επανήλθε για να αναζωογονήσει λίγο την κατάσταση εδώ μέσα. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανασκόπησης του χαμένου χρόνου φυσικά και είναι ελαφρώς ανούσια, αλλά και σχεδόν αδύνατη, κυρίως γιατί δεν την κάνουμε συχνά ούτε στην κανονική μας ζωή.

Δεν ξέρω αν ήταν ενσυνείδητη απόφαση του αφεντικού, να ξεκινήσει το Sonic Death Monkey Σεπτέμβρη μήνα, αλλά σίγουρα μας ταιριάζει η ατμόσφαιρά του. Μιλώντας για τον Σεπτέμβρη του 2016, συγκρινόμενο με αυτόν του 2006, δεν ξέρω αν έχουμε αλλάξει όσο θα θέλαμε ή περισσότερο από όσο θέλαμε, αλλά σίγουρα αυτή η δεκαετία αύξησε σημαντικά τη μάστιγα των mid-30s που λέγεται κοινωνικές υποχρεώσεις με αποτέλεσμα εκεί που κάποτε συζητούσαμε που θα βγούμε να πιούμε τα σαββατοκυρίακα, τώρα μετράμε πόσες βαφτίσεις και γάμους έχουμε. Κατά τ΄άλλα δουλεύουμε περισσότερο, αγοράζουμε μουσική λιγότερο, έχουμε καιρό να διαβάσουμε το High Fidelity, φοβόμαστε ότι υπάρξει κάποια συμπαντική απώλεια αν κλείσει το Star και σταματήσουν να παίζουν τα Φιλαράκια τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακού και φυσικά ακόμα δεν έχουμε καταλήξει σε κάποιο σοβαρό συμπέρασμα για το που πάμε και τι κάνουμε. Νιώθω λίγες τύψεις που ποτέ δεν έκατσα να γράψω στα early 20s κάποιο γράμμα στον μελλοντικό εαυτό μου, όπως κατά κόρον γίνεται στα ανά τον κόσμο sitcoms, αλλά δεν ξέρω αν είχα να μου πω και τόσα πολλά πράγματα. Βέβαια να την πούμε την αλήθεια, έγιναν βήματα προσέγγισης προς το φινάλε το High Fidelity, καθώς ο ένας εκ της παρέας αποφάσισε να γίνει μέρος της φάσης λίγο παραπάνω (΄»You’re making something. You – the critic, the professional appreciator – put something new into the world. And the second one of those things gets sold, you’re officially a part of it.» που έλεγε και η Laura) και κάθεται τώρα και αγχώνεται αν θα πάνε καλά οι συναυλίες και αν θα πουλήσουν οι κυκλοφορίες και αν θα είναι όλα καλά και εμείς οι υπόλοιποι νιώθουμε αρκετά περήφανοι. Και φυσικά το προβλήματά μας και τα άγχη μας έχουν γίνει κάπως πιο σοβαρά, αν και όχι τόσο σοβαρά όσο του Nick του Cave που είναι το μουσικό θέμα των ημερών, εν μέρει γιατί έβγαλε ένα φανταστικό δίσκο (αν και όχι τόσο φανταστικό όσο το «Push The Sky Away») και κρίμα που δεν είναι το θέμα των ημερών μόνο γιατί έβγαλε ένα φανταστικό δίσκο. Τουλάχιστον θεωρώ θετικό ότι με απασχολούν ακόμα τα μουσικά θέματα των ημερών, γιατί αν με απασχολούσαν μόνο τα κανονικά θέματα των ημερών θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα.

Με είχε πιάσει τις τελευταίες ημέρες μια όρεξη για live οπότε κοιτούσα το γενικότερο πρόγραμμα του φθινοπώρου , οπότε και συνειδητοποίησα ότι αν το τηλεοπτικό καλοκαίρι κυριαρχήθηκε από τρομερή νοσταλγία τόσο για τα 80s, όσο και για τα late 70s (λέγε με Stranger Things και The Get Down), όλη αυτή η κατάσταση ωχριά τρομερά μπροστά στο τι έχει κανονιστεί να παίξει τους επόμενους μήνες. Ημι-ξεχασμένοι, ξεχασμένοι, νεκραναστημένοι και διάφορα στάδια αποσύνθεσης θα κοσμήσουν τις αθηναϊκές μουσικές σκηνές. Βέβαια για να πω την αλήθεια, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα υπάρχουν και πιο επίκαιρα πράγματα, πιθανότατα σε πιο υπόγειο επίπεδο, αλλά η πληροφόρησή μου δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε. Κάποτε αυτή η διαπίστωσε θα με έθλιβε ελαφρώς, ή όχι και τόσο ελαφρώς. Αυτή τη στιγμή δεν με θλίβει και τόσο. Δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχήσω ή να το αποδεχθώ. Κάπου εδώ θα έπρεπε να εξαχθεί ένα βαθύ συμπέρασμα για την ανθρωπινη ύπαρξη, αλλά έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν είμαι καλός στα βαθιά συμπεράσματα. Τουλάχιστον είναι ένας ακόμα καλός χρόνος μουσικά, τουλάχιστον ακόμα έχουμε όρεξη να διαπιστώνουμε ότι είναι ένας ακόμα καλός χρόνος μουσικά, γιατί κατά τ’ άλλα η κατάσταση έχει ξεφύγει από το γελοία σουρεαλιστικό και έχει αρχίσει να οδεύει ολοταχώς προς το τρομακτικά δυστοπικό. Σε κάθε περίπτωση η νοσταλγία είναι γοητευτικό συναίσθημα αλλά και αρκετά επικίνδυνο, αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο.

Καλή αρχή σαιζόν λοιπόν, καλή παρακολούθηση στις εξελίξεις, καλά κουράγια, καλά σχέδια για το μέλλον, καλές ισορροπίες και καλά κρασιά. Μεγάλο χρονικό διάστημα οι δεκαετίες. Μεγάλα project οι ανασκοπήσεις. Και η μόνη που μπορούμε να κάνουμε με σιγουριά είναι η παρακάτω:

2006. Helios – Eingya
2007. Ulver – Shadows of the sun
2008. When – You are Silent
2009. Ben Frost – By The Throat
2010. Kammerflimmer Kollektief – Wilding
2011. Bill Wells & Aidan Moffat – Everything’s Getting Older
2012. Anais Mitchell – Young Man In America
2013. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away
2014. Jenny Hval & Susanna – Meshes Of Voice
2015. William Basinski – Cascade
2016. ?

~ από KsDms στο 15 Σεπτεμβρίου, 2016.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized