sonic death monkey

Να ξεκινάς την ιστορία κοντά στο τέλος της και να πεις τα προηγούμενα στην πορεία. Δεν το λέω εγώ, έτσι συμβουλεύει ο Kurt Vonnegut τους νέους συγγραφείς. Κοντά στο τέλος της σημερινής ιστορίας, έχουμε τον θάνατο του Joe Cocker στα εβδομήντα του. Ποιoς είναι ο Joe Cocker, να μια γνωστή ιστορία, είναι η ενσάρκωση του compact disc club σε ένα άνθρωπο, είναι η βραχνότερη εκδοχή του light ραδιοφωνικού ροκ, είναι «εκείνες οι ενορχηστρώσεις που καταφέρνουν καλύτερες τις διασκευές από τα originals» (δεν έχει διαπιστωθεί), είναι ένα κομματάκι του Woodstock, είναι εννιά και μισή βδομάδες και unchain my heart. Οπότε ποιο το πρόβλημα θα μου πείτε, θα αρχίσετε -πάλι- τα hate mails, θα αναρωτηθείτε δικαίως γιατί θεωρήσαμε καλή αφορμή να νεκραναστήσουμε ένα νεκρό blog με αφορμή τον νεκρό πια Joe Cocker.

Η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή, αν έχω παιδικές αναμνήσεις είναι οι κασσέτες Joe Cocker του πατέρα μου, οι κουβέντες που μου έλεγε για αυτόν όταν ήμουν μικρός (ναι Αλέξανδρε, πριν γίνω ενοχλητικός χίπστερ) για τη συναυλία του στην Αθήνα, ο ιδιαίτερος τρόπος που έδειχνε να τον θαυμάζει, και εκατό εκατομμύρια Κυριακές στο αμάξι με little help from his friends. Μετέφερα τηλεφωνικώς τα νέα, δεν υπήρξε μια ηλίθια πίκρα, μια συναισθηματική αμηχανία, ή κάποια άλλη τέτοια μαλακία, υπήρξε εκείνο το «άντε ρε, κρίμα», ένας μικρός φόρος τιμής σε εκατό εκατομμύρια Κυριακές στο αμάξι. Στη φιλότιμη –και επιτυχημένη- προσπάθεια να κρατήσω στεγνή μια κόπια του Sheffield Steel έξω από το μοναδικό δισκοπωλείο της Χαϊδελβέργης, εν μέσω αρκετής βροχής, για δώρο, κάνω δώρo δίσκους γενικά, τώρα τον έχουμε διπλό επειδή ποιος οπαδός του Joe Cocker δεν έχει το Sheffield Steel.

Αυτά, αντίο Joe Cocker, να μας συγχωρείτε που δε γράφουμε συχνά αλλά το wordpress ζητάει ένα ευρώ ανά δημοσίευση και ακριβώς τόσο κάνει ένα αντίτυπο του Sheffield Steel στο μοναδικό δισκοπωλείο της Χαϊδελβέργης.

~ από kiwiknorr στο 22 Δεκεμβρίου, 2014.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized