sonic death monkey

Τελικά γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οι τόποι που κατοικούνται αποκτούν με έναν σχεδόν οργανικό τρόπο τα χαρακτηριστικά των κατοίκων τους. Αυτές τις μέρες φιλοξενούμαι σε μια επαρχιακή πόλη του κατ’ εξοχήν βιομηχανοποιημένου γερμανικού νότου (εναλλακτικά εκεί που βρίσκονται τα λεφτά αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη). Παίρνοντας το τοπικό DB για να επισκεφθώ την «μητρόπολη» της περιοχής, την Ulm και διαλέγοντας την αργή διαδρομή ώστε να μπορέσω να χαζέψω λίγο περισσότερο τριγύρω μου, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω μια παράδοξη εικόνα. Παρά το γεγονός ότι η γερμανική επαρχία παραμένει ιδιαιτέρως όμορφη, πράσινη, με γραφικά σπίτια, σιδηροδρομικούς σταθμούς βγαλμένους από ταινίες του ’30, εξαφανισμένους ανθρώπους και άλλα τέτοια ρομαντικά, το τοπίο δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει περάσει μια αρκετά βίαιη δεύτερη (ή ίσως και τρίτη) βιομηχανική επανάσταση. Αν και είναι ξεκάθαρο ότι οι γερμανοί φίλοι μας τα έχουν καταφέρει καλύτερα από ότι εμείς στο να αποφύγουν να διαλύσει εντελώς το φυσικό περιβάλλον της περιοχής η εκάστοτε βιομηχανία, δεν μπορούν, προφανώς, να αποφύγουν το σχηματισμό ενός περίεργου υβριδίου που προσπαθείς να αποφασίσεις αν διαθέτει μια μεταμοντέρνα (ή έστω steam-punk για τον nerd που κρύβουμε μέσα μας) γοητεία ή αν είναι απλά μια διατάραξη της αυθεντικής ομορφιάς του χώρου.

Δεν θα γίνω εντελώς αφελής, και θα παραδεχτώ ότι αν δεν υπήρχε όλη αυτή η ανάπτυξη, οι περισσότεροι εδώ γύρω θα ήταν μάλλον αρκετά λιγότερο ευχαριστημένοι με τη ζωή (και το αμάξι) τους. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή όμως, δεν μπορεί να αποφευχθεί η σύγκριση ανάμεσα στο Heidenheim που διαμένω και το οποίο έχει αναπτυχθεί ξεκάθαρα γύρω από τρια εργοστάσια, με το συνδυασμό παλιάς πόλης και απρόσωπων κτισμάτων που έχουν φτιαχτεί για να στεγάσουν το προσωπικό των εν λόγω εργοστασίων και στο Sontheim που μόλις πέρασα, το οποίο μοιάζει βγαλμένο από οδηγό για την αγροτική γερμανική επαρχία (λιβάδια, δάση, παραδοσιακά σπίτια κλπ). Υποθέτω ότι τελικά οι Γερμανοί είναι χαρούμενοι με την εξέλιξη των πραγμάτων, οπότε η δικιά μου άποψη έχει μόνο θεωρητικό (και ελαφρώς ανούσιο) χαρακτήρα.

Ο προορισμός μου, η Ulm, διατηρεί το κλασσικό δίπτυχο που συναντάται σε όλη σχεδόν την κεντρο-βόρεια Ευρώπη με την παλιά παραδοσιακή πόλη στο κέντρο, και την σύγχρονη επέκταση του μετα-πολέμου σε έναν ομόκεντρο κύκλο. Έχει επίσης και το Δούναβη (γενικά αυτές οι μέρες καθορίζονται από τα ποτάμια που βρίσκουμε μπροστά μας), ή έστω ένα αρκετά βρώμικο κομμάτι του Δούναβη. Αναρωτιέμαι γιατί η Αθήνα απέτυχε στο να διατηρήσει ένα πιο κλασσικό χαρακτήρα στο κέντρο της (δεν είναι ότι δεν είχε την παράδοση για να το κάνει), μετά αρχίζω σκέψεις περί πολέμων, εμφυλίων, κατακτητών, φτώχιας, βίαιης εσωτερικής μετανάστευσης και άλλων πολύ-συζητημένων αιτιών. Τελικά καταλήγω στο απλοϊκό επιχείρημα του ότι η Αθήνα κατοικείται από Έλληνες και το οποίο στηρίζει το αρχική υπόθεσή μου. Όπως το Λονδίνο αντικατοπτρίζει το χαρακτήρα των Άγγλων που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα κολλήματα της παραδοσιακής αυτοκρατορίας και της σύγχρονης οικονομικής ανάπτυξης, το Παρίσι ζει σε ένα μόνιμα ιστορικό context με εναλλασσόμενες αισθητικές απολαύσεις, το Βερολίνο αποτελεί ένα project παρουσίασης της Γερμανικής ιστορίας στο βάθος των αιώνων, από τους Ρωμαίους στον Πόλεμο (πάντα θα θυμάμαι σε τέτοιες περιπτώσεις το επεισόδιο του Fawlty Towers με τους γερμανούς τουρίστες) και σε όλες τις αλλαγές που έγιναν μετά, έτσι και η Αθήνα δείχνει μια εικόνα ανθρώπων που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το (πολύ μακρινό) παρελθόν τους, επιμένουν να είναι καθυστερημένα έντονα περήφανοι γι’ αυτό και δεν κάνουν σχεδόν τίποτα για να εξελίξουν την ύπαρξή τους. Τουλάχιστον έχουν ωραίο φαγητό.

Η λιακάδα είναι συγκλονιστικά ωραία σήμερα, το ιντερνετς αναφέρει κάτι για είκοσι βαθμούς κελσίου το μεσημέρι (πρακτικά καύσωνας) και το album που έχει επιλεγεί να συντροφεύσει το πρωινό σήμερα είναι το “Yearling” των Orcas. Το project του Rafael Anton Irisarri και του Benoît Pioulard είναι πολύ περίεργη υπόθεση. Λατρεύω και τους δυο, και κυρίως τον Irisarri (από την στιγμή που άκουσα τη διασκευή στο “Fur Alina”), αλλά και οι δυο στις προσωπικές δουλειές τους επιλέγουν αρκετά αφαιρετικά συναισθηματικές οδούς (προφανώς γοητευτικές, αλλά μερικές φορές όχι εύκολα προσβάσιμες). Στα δυο album των Orcas, ειδικά σε αυτό εδώ, μοιάζουν να θέλουν να κάνουν μια σπουδή στην άμεση γλυκύτητα. Αυτό είναι ένα συναίσθημα που δεν αναζητώ συχνά στη μουσική, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που αποδίδεται τόσο πετυχημένα (όπως και θα θυμάστε ίσως με τις πολλαπλές αναφορές-κολλήματα στο “Eingya” του Helios), που δεν μπορείς να αποφύγεις να σε κερδίσει (όχι ότι θα ήθελες, εδώ που τα λέμε).

Καθώς το πρωινό εξελίσσεται σε μια εκπληκτική ημέρα και καθώς οι παραστάσεις γύρω αλλάζουν συνεχώς αλλά με εκείνους τους ξεκούραστους ρυθμούς του μέσου των διακοπών, το ίδιο μεταβάλλεται και η διάθεση του δίσκου. Από την πρωινή ηρεμία του “Infinite Stillness”, το οποίο ορίζει εκείνη τη στιγμή που βγαίνεις από το σπίτι, είναι ακόμα αρκετά νωρίς ώστε το φως του ήλιου να μην σε ζεσταίνει εντελώς και ξεκινάς να σχεδιάζεις τη μέρα στο μυαλό σου και το “Half-Light”, το οποίο καταφέρνει να αποδώσει τη χαλαρή ικανοποίηση που έρχεται με τον πρώτο καφέ μιας ημέρας ελευθερωμένης από υποχρεώσεις, φτάνει στην περίεργα ληθαργική μεσημεριάτικη μελαγχολία του “Filament” (με τις ελαφρώς Dead-Can-Dance-ικές του καταβολές), εκείνη τη στιγμή ευχάριστης κούρασης μετά το φαγητό (δεν θα προλάβω να δοκιμάσω αρκετό γερμανικό ψωμί μου φαίνεται) που απλά κοιτάς τριγύρω σου για το πρώτο διαθέσιμο πράγμα που θα σου επιτρέψει να βρεθείς σε οριζόντια ή έστω ημι-οριζόντια θέση. Οι δυο φίλοι μας έχουν καταφέρει να γράψουν έναν απολύτως προσιτό δίσκο, καθόλου γλυκανάλατο, αλλά και χωρίς έντονες συναισθηματικές εκφράσεις. Βρείτε τη στιγμή που σας χρειάζεται μια αίσθηση ηρεμίας και μάλλον θα τον αγαπήσετε.

Δεύτερη επιτυχώς πλοηγημένη πόλη. Η αίσθηση ικανοποίησης για μικρά πράγματα συνεχίζεται. Κάτι πρέπει να βρούμε να γκρινιάξουμε επειγόντως. Έχω μεγάλες ελπίδες για τη Νυρεμβέργη που θα υπάρχει και παρέα.

~ από KsDms στο 4 Μαΐου, 2014.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized