sonic death monkey

Μέχρι τώρα δεν είχα συνειδητοποίηση την γοητεία της μοναχικής περιπλάνησης σε εντελώς άγνωστες πόλεις. Σε τέτοιους περιπάτους πάντα είχα είτε κάποιον οδηγό, είτε κάποια παρέα, οπότε και η εμπειρία ήταν αρκετά διαφορετική. Όντας δε από εκείνους τους ανθρώπους που αγχώνονται ελαφρώς όταν βρίσκονται κάπου που δεν μιλάνε τη γλώσσα της περιοχής και όπου οι κάτοικοι δεν μιλάνε κάτι άλλο πέρα από τη γλώσσα της περιοχής, αρχίζουν να σχηματίζονται μερικοί, τελικώς αχρείαστοι ενδοιασμοί. Σε αυτό προσθέστε και μια αργοπορημένη ανάπτυξη των ικανοτήτων προσανατολισμού και πορείας και γίνεται κατανοητό ότι χρειάζεται μια ελαφρά προσπάθεια για να ξεπεραστεί το έμφυτο βλάψιμο. Από την άλλη πλευρά, όταν η επόμενη επιλογή είναι η βαρεμάρα σε ένα σπίτι, κάνοντας λίγο πολύ ότι κάνεις και στο σπίτι σου, παύει να είναι ανεκτή δικαιολογία και το βλάψιμο.

Η αίσθηση των πρώτων βημάτων σε μια άγνωστη πόλη (έστω και μικρή) όταν οι ματιές που ρίχνεις τριγύρω σου είναι ένας συνδυασμός παρατήρησης για την απόλαυση της παρατήρησης και συλλογής σημείων αναφοράς ώστε να μην καταλήξεις να ψάχνεσαι μετά από μισή ώρα αποτελεί τελικά μεγάλη πηγή μεγάλης ευχαρίστησης. Για κάποιον που το περπάτημα παρέα με μουσική είναι από τις αγαπημένες του ασχολίες στη ζωή, οι περιπλανήσεις σε μια κατάσταση συνεχούς ανακάλυψης είναι ένας από τους ασφαλέστερους δρόμους προς την ικανοποίηση. Βοηθάει σαφώς και το να έχει η πόλη που βρίσκεσαι αρκετά έντονα σημεία αναφοράς, ώστε να φεύγει γρήγορα το άγχος του προσανατολισμού, ενώ η παρουσία ενός κάστρου στον κεντρικό λόφο, αποτελεί ένα κομβικό σημείο, γύρω από το οποίο έχεις να απλώσεις τη μέρα σου.

Η μουσική επιλογή της ημέρας ήταν μια επανεπίσκεψη στο “Sweet Heart Sweet Light” των Spiritualized. Οι άγγλοι αν και δεν είναι από τα συγκροτήματα που θα αναφέρω πρώτα στην απαρίθμηση των αγαπημένων μου, είναι υπεύθυνοι για την τελειότητα που ονομάζεται “Ladies And Gentlemen We Are Floating in Space” και έχουν κερδίσει ξεκάθαρα τη θέση τους στη λίστα εκείνων που μας έχουν σημαδέψει. Το «κακό» με τέτοιους δίσκους είναι ότι μετά έχεις την τάση να συγκρίνεις ασυναίσθητα οτιδήποτε άλλο έχει βγει μετά με αυτό και να μην το αντιμετωπίζεις ως αυτόνομη οντότητα. Τα μετέπειτα albums των Spiritualized κυμαίνονταν από το πολύ ωραίο στο απλά ευχάριστο, αλλά θα ομολογήσω ότι συχνά δεν τους αφιέρωνα την απαιτούμενη προσοχή ώστε να τα εκτιμήσω για τα δικά τους χαρακτηριστικά. Σήμερα, λες και έπρεπε να αναπληρώσουμε την έλλειψη σιωπής των προηγούμενων ημερών, το “Sweet Heart Sweet Light” απαίτησε την προσοχή μου κατά το αδιάκοπο περπάτημα πάνω και κάτω από λόφους. Η λέξη epiphany ίσως είναι υπερβολική αλλά δεν μπορώ να περιγράψω με κάποια καλύτερη τη συνειδητοποίηση του πόσο φανταστικό album είναι. Βοήθησε και το ταίριασμα με το περιβάλλον, τα αξιοθέατα, την παρατήρηση των ανθρώπων και το καθάρισμα του μυαλού. Βοήθησε και το γεγονός ότι χωρίς να ακούγεται ενσυνείδητη απόφαση, η ατμόσφαιρά του φέρνει στο μυαλό κάτι από το “Ladies…”, αλλά όχι ως επανάληψη, αλλά ως χρονική εξέλιξη.

Είναι μεγάλο στοίχημα να ξεκινάς το δίσκο σου με ένα από τα πιο εντυπωσιακά τραγούδια του (“Lady Jane”), αλλά μάλλον εκεί αποκαλύπτεται και η ικανότητά σου. Ο δίσκος είναι φοβερά συναισθηματικός, με αρκετές εναλλαγές αλλά και με μια διάθεση αρκούντως νοσταλγική. Ο Jason Pierce είναι γνωστός ότι είναι τεράστιος μουσικός και όταν ακούσεις επαναλαμβανόμενα και αφοσιωμένα το “Sweet Heart…”, το συνειδητοποιείς ξανά και ξανά. Στις ενορχηστρώσεις, στις μελωδίες, στην τοποθέτηση των τραγουδιών, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη, αλλά και τίποτα δεν καταλήγει να είναι άψυχα υπολογισμένο. Εκεί δε που κάπου μετά τη δεύτερη ακρόαση έχεις ανέβει και κατέβει ένα λόφο (δυστυχώς δεν μεταμορφώθηκε σε βουνό ενδιάμεσα), έχει ενσωματωθεί εντελώς η ακρόαση της μουσικής με την πορεία των σκέψεων και οδηγείσαι σε μια στιγμή δυσεύρετης ηρεμίας.

Η πέμπτη ακρόαση σε βρίσκει καθισμένο σε ένα ιδιαιτέρως όμορφο καφέ σε μια ιδιαιτέρως όμορφη, πλακόστρωτη γωνιά της εν λόγω περιοχής, πίνοντας έναν, για μια ακόμα φορά, μετριότατο καφές, όντας περήφανος για τον εαυτό σου γιατί κατάφερες να συνεννοηθείς αρκετά με το περιβάλλον σου ώστε να καταφέρεις να αγοράσεις ψωμί αλλά και ευγνώμων γιατί στο συγκεκριμένο καφέ βρήκες μια σερβιτόρα που μιλάει αγγλικά. Η ώρα πλησιάζει σιγά σιγά προς τις 8, ο ήλιος έχει αρχίσει να αποσύρεται, αλλά παρά μια σύντομη βροχή, η μέρα εξελίσσεται εξαιρετικά καλά. Ο κόσμος συνεχίζει να κυκλοφορεί, τα γύρω τραπέζια είναι γεμάτα και στις διακοπές ανάμεσα στα τραγούδια, ακούγονται ακατανόητες συζητήσεις. Οι πέντε ώρες περπάτημα σε κάνουν να καταλαβαίνεις την παρουσία των μελών του σώματός σου, αλλά είναι από τις πιο ευχάριστες μορφές κούρασης που μπορεί να βιώσει κανείς. Ο καφές τελείωσε, ο δίσκος οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του, τα σύννεφα αρχίζουν να μαζεύονται, το κάστρο παραμένει στη θέση του στο βάθος, οι τριγύρω έχουν αφήσει τους καφέδες και έχουν πιάσει τις μπύρες και κάποιες πρώτες σταγόνες εξ ουρανών μάλλον δίνουν το έναυσμα για την επιστροφή προς το σπίτι.

Η επιστροφή θα είναι αρκετά σύντομη και μάλλον θα αφήσω στο “Sweet Heart…” να ξεκουραστεί και αυτό. Μια σύντομη επιστροφή στις γυναικείες παρουσίες του “Woman King” μοιάζει κατάλληλη. Αύριο το πρόγραμμα λέει τραίνο. Να δω τι άλλο έχει μείνει.

~ από KsDms στο 30 Απριλίου, 2014.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized