Vacations pt. 2 (1500 kilometers in 2 days)
Όταν μόλις έχεις κάνει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, η προοπτική να κάνεις ακόμα 750 αρχίζει να μη σου φαίνεται τόσο εξωπραγματική, έστω και αν είναι για μια μέρα. Ειδικά όταν στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει μια πρόσκληση σε ένα από εκείνα τα γεύματα που σου χουν λείψει τρομερά πολύ τους τελευταίους (αρκετούς) μήνες. Η προοπτική να δεις λίγο και μια ακόμα ενδιαφέρουσα πόλη είναι το τελικό επιχείρημα που μας πείθει να πάρουμε για μια ακόμα φορά τους δρόμους. Αλλάζουμε μεταφορικό μέσο λοιπόν, αφήνουμε τους αιθέρες και πιάνουμε τους αυτοκινητόδρομους της κεντρικής Ευρώπης.
Το ταξίδι με αυτοκίνητο είναι κάπως περίεργη υπόθεση, ειδικά αν είναι κάποιος όπως εγώ που σχεδόν κάθε φορά αναλαμβάνει το ρόλο του συνοδηγού στο ταξίδι (θα βρω λοιπόν εδώ την ευκαιρία να ευχαριστήσω τους κατά καιρούς οδηγούς θερμότατα). Περίεργη υπόθεση γιατί καλείσαι είτε να είσαι υπεύθυνος για τη μεταφορά, είτε για να κάνεις παρέα στον υπεύθυνο για την μεταφορά ώστε να ελαττωθεί κάπως η κούραση του ταξιδιού. Έχοντας προετοιμαστεί κατάλληλα σε εφόδια, νερά, cd (καθώς η απόπειρα αλλαγής του στερεοφωνικού και προόδου σε χρήση mp3 στέφθηκε με καθολική αποτυχία – καταραμένη Mazda), όρεξη και σουρεαλιστικές επιρροές, ξεκινήσαμε την πορεία μας προς τα δυτικά.
Εφτά ώρες μέσα σε ένα αυτοκίνητο είναι μια καλή ευκαιρία για συζήτηση. Ειδικά όταν ο συνεπιβάτης είναι κάποιος με τον οποίο λόγω συνθηκών πλέον βλέπετε μόνο σε περιόδους διακοπών, καταλαβαίνει κάποιος ότι το μόνο εύκολο είναι να έχεις θέματα προς συζήτηση, ανάλυση και περισυλλογή. Δεν θα παραπονεθώ για την ποικιλία, καλά τα πήγαμε, φτάσαμε από τις εξελίξεις στην βιομηχανία μέχρι τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς μας για το τι σκατά κάνουμε τη δεδομένη χρονική στιγμή με τη ζωή μας. Θα πω ότι εφτά συν εφτά ώρες δεν φτάσανε για να καταλήξουμε σε κάποιο συγκλονιστικά χρήσιμο συμπέρασμα και δυο μέρες μετά παραμείναμε με περίπου τις ίδιες απορίες. Πάντως το ταξίδι, αν και μεγάλο, δεν έγινε βαρετό. Βοήθησε σαφέστατα και η ομορφιά της κεντρο-Ευρωπαϊκής επαρχίας, ένα θέαμα άκρως γοητευτικό, το οποίο παραμένει αρκετά ξένο ώστε να μην το αντιμετωπίζουμε με συνήθεια. Οι δε αλλαγές κατά την πορεία σε μια σχεδόν ευθεία γραμμή, ειδικά από τα σύνορα και μετά, ήταν αξιοπρόσεχτες. Κατά τ΄άλλα χάλια καφές σε στάσεις εθνικής, χαλασμένες αντλίες, συνεννόηση σε διάφορες γλώσσες (εν μέρει νοηματικές), παλαβοί γαλλογερμανοί οδηγοί και παρατήρηση του δείκτη βενζίνης να μειώνεται σταθερά.
Το θέμα μουσική σε ταξίδι με αυτοκίνητο είναι επίσης περίεργη υπόθεση. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η πρώτη επιλογή για αυτή έρχεται από τον οδηγό του αυτοκινήτου, καθώς, στην τελική, εκείνος πρέπει να την παλεύει καλύτερα από όλους. Αυτή τη φορά ελέω λύσεων τελευταίας στιγμής (δείτε αποτυχία στερεοφωνικών) και μεγάλη διάρκειας, υπήρξε ένας ακαταμάχητος συνδυασμός συνειδητών επιλογών, διαθέσιμων αναγκαίων λύσεων και διαφορετικών γούστων. Πρέπει μέσα σε αυτές τις 15 ώρες να ακούστηκαν χωρίς υπερβολή καμιά 100αριά διαφορετική καλλιτέχνες με απροσάρμοστες εναλλαγές και αναποφάσιστες επιλογές. Ίσως αυτό να μην ακούγεται ιδιαίτερα καλό, αλλά πιστέψτε με είναι μια εξαιρετική αφορμή για σχόλια, συζήτηση, νοσταλγία, υπενθύμιση, γνωριμία με νέα πράγματα, γκρίνια και επέκταση δεκάδες νέα θέματα προς συζήτηση. Θα πω πάντως ότι το “Do To The Beast” των Afghan Whigs είναι εκπληκτικό για πρωινές διαδρομές αναζητώντας τον πρώτο καφέ της μέρας, το “Wonderwall” το μόνο τραγούδι των Oasis που μου αρέσει και αποδείχτηκε εξαιρετικό για περάσματα σε ομιχλώδη δάση, ενώ μην δοκιμάσετε ποτέ να συνδυάσετε ποτέ συλλογές που έχουν φτιαχτεί για σκεπτικά βράδια στο σπίτι με ηλιόλουστες πρωινές διαδρομές ανάμεσα σε κίτρινα λιβάδια. Να θυμηθώ όταν επιστρέψω σπίτι να ξεθάψω κανένα δίσκο των Gathering για υπενθύμιση φοιτητικών χρόνων. Επίσης το τελευταίο Crippled Black Phoenix, το οποίο είναι σαφώς καλύτερο από τα δυο προηγούμενα, ταίριαξε θαυμαστά με απογευματινές επιστροφές. Φυσικά και χάσαμε αρκετά λόγω θορύβου, συζήτησης, προσοχής στο δρόμο, αλλά, δυστυχώς αυτή είναι συχνά η μοίρα της μουσικής που κάνει παρέα στο αμάξι. Άλλοτε συνδυάζεται με την πορεία για να γίνει κάτι συγκλονιστικά ωραίο, κάποτε αγνοείται μπροστά στην διάθεση του ταξιδιού.
Κάπου στο ενδιάμεσο; Προειδοποιήσεις για ελάφια με τάσεις στα άλματα, πολύχρωμα γεωμετρικά σχήματα σε αποστάσεις χιλιομέτρων, ενθουσιασμός στη θέα λόφων, εξαφανισμένοι ποταμοί, καταιγίδες, αρχιτεκτονικό Tetris στο εξαιρετικά αστείο Mannheim, δέηση στους θεούς των GPS και, φυσικά, χειροποίητα sandwich. Στον προορισμό; Υπέροχο φαγητό, ενδιαφέροντες άνθρωποι, φανταστικές φιγούρες, όχι αρκετό αλκοόλ (θα το ρίξουμε στην κούραση), περπάτημα, τρολλάρισμα από ντόπιους και υποσχέσεις για επανάληψη σύντομα. Μου έκανε αρκετή εντύπωση πως αυτή τη φορά η διαδρομή προς τα εκεί φάνηκε αρκετά μεγαλύτερη, από την επιστροφή. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια καμπύλη που συσχετίζει την προσμονή με την φαινομενική διαστολή του χρόνου. Αν υπάρχει θεωρώ ότι πιάσαμε άνω ακρότατα και κάπου εδώ σταματούν οι αναφορές σε πρωτοδεσμίτικους όρους. Εξαιρετικά ιδιόμορφη η αίσθηση να σε πιάνει η μελαγχολία της επιστροφής στο μέσο των διακοπών σου. Αφού αναστήσαμε και φέτος πάντως τον καλό Χριστούλη σε διάφορες γλώσσες, θεωρούμαστε επιτυχημένοι.
sonic death monkey 