fists of spring
Είναι άπειρες οι συζητήσεις και οι σκέψεις που συνεχίζουμε να κάνουμε για το «High Fidelity» μέχρι και σήμερα. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα συνεχιζόμενης εφηβείας, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, έχουμε ακόμα κάποια χρόνια μπροστά μας για να πιάσουμε τους χαρακτήρες του βιβλίου, οπότε μάλλον υπάρχει ελπίδα. Τις προάλλες για άσχετο λόγο μου ήρθε πάλι στο μυαλό ένα από τα βασικά διλήμματα του βιβλίου σχετικά με την αντιμετώπιση των ανθρώπων γύρω μας. Η ερώτηση αν συμπαθούμε τους ανθρώπους που συναντούμε «for what they like» ή «for what they are like» (Θα με συγχωρήσετε αλλά ακούγεται πολύ καλύτερο στα αγγλικά), στην αρχή απαντιέται ξεκάθαρα με την πρώτη επιλογή, αλλά καθώς προχωρούν οι μέρες (και οι σελίδες), ο φίλος μας ο Rob, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι μάλλον και το δεύτερο δεν είναι ακριβώς λάθος. Αν και το αντιμετωπίζει γενναία ως δείγμα ωρίμανσης από μεριάς του (και για πω την αλήθεια δεν θα διαφωνήσω τρομερά), συνεχίζω να θέλω να διατηρώ κάποιες από τις εμμονές μου, καθότι και αυτές δίνουν κάποια σημεία αναφορά για το ποιος είναι ο καθένα. Σε κάθε γνωριμία θα αρχίζουν να δημιουργούνται κουτάκια τα οποία θα συμπληρώνονται με ναι ή όχι, από τα πιο χαζά χαρακτηριστικά μέχρι και τα πιο σοβάρα. Θεωρώ ότι και το γούστο και η αισθητική του κάθε ανθρώπου είναι αρκετά σοβαρό δείγμα του ποιος είναι, αλλά όσο περνάει ο καιρός συνεχίζω να βρίσκω ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να συνυπάρχω αρμονικά, ή ακόμα και ευχάριστα, χωρίς να συζητήσουμε ποτέ για το top 5 δίσκων που θα ακούγαμε περπατώντας στο βουνό ή για το πόσο θα θέλαμε να είχαμε το βιβλιοπωλείου του Bernard Black (και τελικά είναι ή δεν είναι ωραία η Tamsin Greig;). Γνωστές, ημι-ανούσιες σκέψεις, ακόμα και τώρα που ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδάνε και η ομορφιά της Ελλάδας μας απλώνεται περήφανη γύρω μας, αλλά είπαμε… Χωρίς τις εμμονές μας ποιοι είμαστε πια;
Γνωριμία των ημερών, οι Καναδοί Picastro, από τους λίγους κάτι-σαν-shoegazers που εκπέμπουν πραγματική γοητεία, τους οποίους έμαθα διαβάζοντας για τον δίσκο που κυκλοφορούν τώρα («You»), αλλά κατάφερα να ακούσω δυο παλιότερα album («Red Your Blues» & «Whore Luck» – θα τους είχα αγαπήσει μόνο και για τους τίτλους). Για κάποιο λόγο μου έφεραν στο μυαλό τους Wye Oak (στυλιστικά δεν μοιάζουν πάρα πολύ), μετά είδα ότι βγάζουν καινούριο album και οι Wye Oak, χαμός, πανικός και το 2014. Εκπληκτικό και το «Soutak» της Aziza Brahim (για τις πιο Σαχαρ-ικές στιγμές σας), η φτιαγμένη-για-καπνισμένα-Bar (αγαπημένα κλισέ) jazz της Zara McFarlane στο «If You Knew Her» (μεγάλες υποθέσεις), καινούριο Hauschka, καινούριο Origamibiro, γενικά όρεξη να έχετε να ακούτε. Επόμενο στη σειρά είναι μάλλον το καινούριο Sleepy Sun, γενικά μέχρι το καλοκαίρι μάλλον θα πάμε καλά. Στο ενδιάμεσο, θα μας κρατάνε παρέα οι εμμονές μας τουλάχιστον.
sonic death monkey 