time and relevance
Πριν κάποιες ημέρες σκεφτόμουν ότι το ep είναι ένα αρκετά παραγνωρισμένο format στην μουσική ιστορία. Δεν έχει ούτε την hit αμεσότητα του single, ούτε την ολοκληρωμένη εξέλιξη του LP στο μυαλό των ακροατών. Σε αυτό ίσως οφείλεται και η σχετική σπανιότητα των 10» κυκλοφοριών, το οποίο είναι αρκετά μεγάλο κρίμα κατά τη γνώμη μου. Και αν η Wikipedia βάζει το όριο της διάρκειας των ep στα 25 λεπτά, στο δικό μου μυαλουδάκι το όριο φτάνει λίγο μακρύτερα και το λήγουμε κάπου στα 30 (με διάφορες εξαιρέσεις φυσικά και προς τα πάνω και προς τα κάτω). Η ύπαρξη του ep διακατέχεται απο μια σαφή γοητεία κατ’ εμέ, καθώς πρώτα από όλα συνήθως αποτελεί κάτι απρογραμμάτιστο, κάτι ξαφνικό, σαν εκείνα τα δώρα που σου δίνουν χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, επέτειος ή εορτασμός (και εδώ που τα λέμε είναι και τα καλύτερα). Η χρήση του ep από τους μουσικούς πολυποίκιλη, καθώς κάποιες φορές κυκλοφορεί για να δώσει στέγη σε περισσεύματα δίσκων (και εκείνες τις φορές συνήθως κρύβει διαμάντια), κάποιες φορές για να γεμίσει κενό χρόνο ανάμεσα σε κυκλοφορίες, κάποιες φορές για να καλύψει μια ιδέα που δεν εξελίχθηκε σε κανονικό δίσκο, κάποιες φορές ίσως και χωρίς λόγο. Ως αποδέκτης της μουσικής, λατρεύω σχεδόν όλους αυτούς τους λόγους, κυρίως γιατί όλοι καταλήγουν στην ιδέα ότι πρόκειται για μια πιο μυστηριώδη δημιουργία. Αυτή η ιδέα προήλθε από το επανειλλημένο κόλλημα με το «Woman King» των Iron & Wine, μια καταπληκτική κυκλοφορίας (μάλλον η αγαπημένη μου δική τους), η οποία με κορυφή το ομώνυμο κομμάτι λέει εκπληκτικές ιστορίες στα 25 σχεδόν λεπτά του. Λίγες ημέρες μετά, ξανάκουσα μετά από πάρα πολύ καιρό, και ίσως για πρώτη φορά τόσο προσεκτικά, το «Dyad 1909» του Olafur Arnalds, το οποίο με άφησε να κάθομαι έκπληκτος στο δρόμο σκεπτόμενος τι δεν είχα προσέξει τόσο καιρό, με το τελειώτικο χτύπημα να έρχεται στο τελευταίο κομμάτι, «…Og Lengra», το οποίο τρεχάτε να ακούσετε τώρα. Μετά προφανώς άρχισαν οι επόμενοι αυτόματοι συνδυασμοί, θυμήθηκα τη συγκίνηση με τα αδερφάκια «Silence Teaches You How To Sing» και «Silencing The Singing» (όχι που θα γλυτώνατε την αναφορά), την αναπάντεχη ομορφιά του «Travels In Constants» των Mono, τη χαρά της πρώτης γνωριμίας μέσω ενός ep με τους Londong Grammar, FKA Twigs, Rosie Low. Να μην ξεχάσουμε και τις συζητήσεις για την ατέλειωτη σειρά των τελευταίων κυκλοφοριών του Burial (αυτόματη ερώτηση μαποτεθαβγάλειδισκοεπιτέλους). Να μην ξεχάσουμε το σοκ της πρώτης ακρόασης του αρχικού riff του «Mammoth». Να μην ξεχάσουμε τον κεραυνοβόλο έρωτα με την από πουθενά εμφάνιση του «Electricity Wiped Out Heaven» των Threemovements (πως να ξεπεράσεις εκείνο το «6922/23» άραγε. Γιατί να θες να το ξεπεράσεις εδώ που τα λέμε;). Επειδή μάλιστα με συμφέρει, θα βάλω τρίποντο από την άλλη μπασκέτα, να επιλέξω τις cd εκδόσεις των Equinox/Solstice κυκλοφοριών και να σημειώσω πόση ομορφιά έχει χωρέσει σε αυτά τα 20-25 λεπτά ενός δίσκου. Είμαι σίγουρος ότι αν κάτσετε και σεις να σκεφτείτε, θα προστεθούν πολλές αναφορές στις από πάνω.
Σήμερα εκεί που χάζευα να βρω κανένα βιβλίο να αγοράσω, ένα από αυτά που κατέληξα τελικά, ήταν το «Blind Willow, Sleeping Woman», μια συλλογή διηγημάτων του Haruki Murakami. Ξεκινώντας να το διαβάζω στο μετρό, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό η σκέψη της αναλογίας ενός διηγήματος με ένα ep. Θέλει τέχνη να καταφέρει να πεις μια ολόκληρη ιστορία σε λίγες σελίδες, ίσως όσο δύσκολο είναι να παρουσιάσεις ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο σε 25 λεπτά. Αυτός ο περιορισμός ίσως να δίνει και περιθώριο για περισσότερη λεπτομέρειες στις ξεχωριστές πινελιές που συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα. Κάπως έτσι κατέληξε το «NippleJesus» να είναι μέσα στις πιο αγαπημένες μου ιστορίες του Hornby. Κάπως έτσι επήλθε και η τεράστια συμπάθεια για τον Etgar Keret και τον ρομαντικό σουρεαλισμό του. Σχετικά πρόσφατη ήταν και η γνωριμία με τον Wodehouse και τους «idle rich» του. Μάλλον κάποια στιγμή πρέπει να το πάρω απόφαση να διαβάσω και Alice Munro, μην πάει χαμένο το νόμπελ.
Η πρόταση της βραδιάς; Ξαπλώστε στο κρεβάτι, ανάψτε πορτατίφ, βάλτε να παίζει το «Woman King» και ξεκινήστε να διαβάζετε το «One Kiss On The Mouth In Mombasa». Μετά μπορείτε να κοιμηθείτε λίγο πιο ήσυχα, ξέροντας ότι ο κόσμος δεν είναι εντελώς κενός. Δεν θα καθυστερήσετε καν πολύ.
sonic death monkey 