winter catharsis
Την τελευταία βδομάδα ο χειμώνας αποφάσισε να κάνει δυναμικότατη επιστροφή, οι κουβέρτες πέφτουν η μια πάνω στην άλλη και δεν προλαβαίνουν, το έδαφος κουνιέται, οι πολιτικές εξελίξεις τρολλάρουν, η διάθεση το ρίχνει λευκό ή άκυρο. Μουσική να υπάρχει βέβαια και όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε συνήθως. Ή και να μην τα βρίσκουμε, έχουμε κάτι να απασχολούμε το κεφάλι μας.
Δεν είμαι μεγάλος fan των solo album. Μπορείτε να κατηγορήσετε μια ταλαιπωρημένη παιδική ηλικία, όπου τα διάφορα album των διάφορων guitar heroes συνήθως διαφημίζονταν ως κάτι διαφορετικό από τις επιδείξεις μεγαλομανίας που συνήθως ήταν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δίσκοι, επικεντρωμένοι σε ένα όργανο, που διαθέτουν ουσιαστική ομορφιά (ένας εύκολος πρώτος τρόπος να τους αναγνωρίζετε είναι η έλλειψη της λέξης βιρτουόζος ή των παραγώγων της). Ένα άλλο πεδίο με το οποίο έχω χάσει την στενή επαφή μου τα τελευταία χρόνια είναι και ο ευρύτερος χώρος της κλασσικής μουσικής, με ελάχιστες εξαιρέσεις, επικεντρωμένες κυρίως στους μινιμαλιστές νεοκλασσικούς.
Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στον αγαπημένο μου δίσκο των τελευταίων ημερών και η απόδειξη ότι και η Βραζιλία μπορεί να βγάζει ωραία πράγματα. To όνομα του νέου Andrei Machado, το όνομα του δίσκου «Catarse» (πορτογαλικά για να μην ψάχνετε), γενικά λίγες πληροφορίες στο internet περί αυτού (δεν το λες και κακό αυτό), αν και μπαίνοντας στη σελίδα του στο last.fm, πρώτη αναφορά στις επιρροές το όνομα ενός άλλου παλιού γνώριμου, του Peter Broderick. Παίρνετε μια σαφή εικόνα λοιπόν το τι έχουμε στα μόλις 25 λεπτά του «Catarse». Σχεδόν αποκλειστικά πιανιστικές συνθέσεις, λίγο ambient, λίγο νεοκλασσική, λίγο Satie, λίγες σιωπές, αρκετές παύσεις, μπόλικη γλυκιά ή μη μελαγχολία, δυστυχώς καθόλου ανάποδοι σκελετωμένοι ρυθμοί όμως. Κανείς δεν είναι τέλειος θα μου πείτε. Το ξέρω θα σας πω και θα μιλήσω με ειλικρίνεια, και μένα μου έλειψε το σκοτάδι και η άβυσσος της ψυχής μας, αλλά έκανα την καρδιά μου πέτρα και το αγάπησε το «Catarse».
Προτείνεται για ρομαντικά δείπνα, καλά βιβλία, βροχερούς περιπάτους, ματς του Παναθηναϊκού (για να συμβαίνει και κάτι ενδιαφέρον εκείνη τη στιγμή), γνωριμίες με καινούρια σκεπάσματα και απογεύματα στη δουλειά.
Δεν προτείνεται για πρωινούς καφέδες, παρτάρισμα με αλκοόλ, παρτάρισμα με Buckler, βραζιλιάνικα καρναβάλια και γενικά για πράγματα που δεν σας γεμίζουν την ψυχούλα με περισυλλογή και ενδοσκόπηση.
sonic death monkey 