ear on the ground
Δεν θυμάμαι που διάβασα για πρώτη φορά το όνομα των Mono. Ήταν αρκετά χρόνια πριν σίγουρα, μάλλον λίγο πριν την κυκλοφορία του «Walking Cloud…». Ας πούμε το 2003 για να είμαστε μέσα. Σημαδιακή χρονιά το 2003. Χρονιά γνωριμιών, χρονιά που είδαμε τους GY!BE live, χρονιά που αρχίσαμε να καίμε τη σχολή μας. Χρονιά αλλαγών γενικά. Αν δεν θυμάμαι, ποιος μου έμαθε τους Mono, θυμάμαι σαν σήμερα την ανακάλυψη του «One Step More And You Die» στο Metropolis (τις παλιές, καλές εποχές του Metropolis), την αγορά του (θα σας έλεγα και τη διαδρομή προς το σπίτι, αλλά ας μην γίνομαι υπερβολικός), την πρώτη ακρόαση του «Com(?)» και το σοκ που την ακολούθησε (ανάλογες αισθήσεις με την πρώτη ακρόαση του «What A Long, Strange Journey This Has Been» των 2 By Bukowski). Μετά ήρθε το «Walking Cloud…», το «You Are There», τους είδαμε live, φύγαμε από live τους πριν τους δούμε λόγω αδιανόητων συνθηκών και σήμερα, 11 χρόνια μετά, έχουμε χάσει την επαφή μαζί τους καθώς αποφάσισαν σιγά σιγά να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους και να καταλήξουν σε μια ημι-αδιαφορη ορχηστρική μπάντα δωματίου (μερικές φορές η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη, αλλά δεν μπορείς να το δεις ή αν το βλέπεις ελπίζεις σε γκολ στις καθυστερήσεις). Το «Hymn To The Immortal Wind» ήταν ωραίο αλλά άφηνε περιθώρια ανησυχίας και το «For My Parents» μου προκαλεί σοβαρή βαρεμάρα στις διάφορες προσπάθειες ακρόασης.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2014 και αυτή τη φορά καταγράφουμε το που για να μην ψαχνόμαστε σε καμια δεκαριά χρόνια. Το Stationary Travels (ένα από τα τελευταία αγαπημένα μου blogs) μου έμαθε λοιπόν πριν κάποιες ημέρες τους (τον) Aural Method (κατά κόσμον Matt Kidd). Ακούγοντας το πρώτο του album («When I Drifted I Heard A Faint Melody») μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η ιδέα του πόσο ωραία θα ήταν να είχαν εξελιχθεί έτσι οι Mono. Ανάμεσα στο ambient, τη μουσική δωματίου και την μελωδική πλευρά του post rock, ο δίσκος είναι εξαιρετικά καθηλωτικός, συγκινητικός και γενικά αυτό που ζητάει η ψυχούλα σας τέτοιες μέρες που ο καιρός ξαναθυμήθηκε ότι έχουμε χειμώνα. Η ισορροπία που έχει καταφέρει να πιάσει το «When I Drifted…» είναι αξιοζήλευτη και το γεγονός ότι αποφεύγει τις ιδιαίτερες εξάρσεις δεν το αποτρέπει από το να μαγνητίζει τον ακροατή. Με κάτι τέτοια (και με τους Sound Of Rescue) μου δημιουργείται η αίσθηση ότι ίσως έχουμε να δούμε ακόμα πράγματα σε αυτό τον ήχο (γιατί άμα περιμένουμε από το «Rave Tapes» σωθήκαμε). Άμεση προτεραιότητα στη συνέχεια έχει πάρει και το δεύτερο, περσινό «Slumber, Savage Beasts» και ελπίζω να συνεχιστεί ο ενθουσιασμός.
Εκτός από αυτά όμως, ας θυμηθούμε και παλιούς έρωτες:
sonic death monkey 