tell me, tell me, tell me that you love me
Το ήξερα πως θα πάω αν και δεν το έπαιρνα απόφαση μέχρι τελευταίας στιγμής, μια μέρα όμως το πήρα. Προσφάτως, σε ένα βίντεο μας συστήθηκαν ως Randy, Chuck και Bob. Πριν πολλά χρόνια είχα δει σε ένα δισκοπωλείο το εξώφυλλο του Third Reich ‘n Roll και ήξερα πως κάτι Μεγάλο ξεκινούσε μέσα μου πριν καν ακούσω τον δίσκο.
Έχω ένα γείτονα στο απέναντι σπίτι ο οποίος είναι διακοσίων ετών, και περνάει το μισό ημερολογιακό έτος στο μπαλκόνι του με το τρανζίστορ του. Ακούει αυστηρά και μόνο τον Στέλιο Καζαντζίδη τραγουδώντας από πάνω τους στίχους, ενώ στα μεγάλα σεκλέτια αφήνει και μερικά «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» για να δέσει το αυγολέμονο. Θέλει και χτύπημα βέβαια το αυγολέμονο.
Ο Randy, o Bob και ο Chuck προσεγγίζουν την pop κοντά σαρανταπέντε χρόνια. Την ολοκληρωτική αποδόμηση της pop. Δεν έχουμε δει τα πρόσωπά τους και δεν θα τα δούμε. Οι The Residents δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν, και αν σταματήσουν φαντασιώνομαι το τελευταίο τους εξώφυλλο να είναι τα πραγματικά πρόσωπά τους. Χτες το βράδυ έκλεισε στην Αθήνα η Wonder of Weird περιοδεία τους, μια επετειακή περιοδεία για τα σαράντα χρόνια του συγκροτήματος. Οι Residents εδώ λοιπόν δεν θα έπαιζαν «θεματικά», όπως τους είδε τελευταία φορά το λίκνο της δημοκρατίας στο Demons Dance Alone και στο Bunny Boy. Η Wonder of Weird είναι μια περιοδεία documentary αφιέρωμα στη μπάντα.
Είναι αυτό που λέμε καρικατούρα, μια περσόνα που δεν μπορείς να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις. Και στη σκέψη μόνο να βγεις έξω, ο άυπνος φρουρός θα βαρέσει αυτόματα μια ζιγκουάλα μόνο για σένα. Καπνίζει κάτι τσιγάρα των οποίων το πακέτο δεν έχω ξαναδεί πουθενά και τα καπνίζει με τέτοιο τρόπο που δεν θέλω να ξανακαπνίσω ποτέ
Στο μυαλό μου υπάρχει μια κάστα Μεγάλων που το έργο τους είναι μια Ελεγεία στην Ύπαρξη και μπορεί να κριθεί μονάχα συνολικά, διότι κάθε βήμα παίρνει πολύ σοβαρά το προηγούμενο και ανυπομονεί για το επόμενο. Αυτό που ο ακροατής δεν ακούει ωραίο ίσως καμιά φορά, είναι ένα απαραίτητο βήμα. Οι Residents είναι ίσως ο ορισμός αυτής της κατηγορίας. Ο Randy εμφανίστηκε όπως στο βίντεο που πουλάει το ultimate box set, ένα ψυγείο που περιέχει εκατό κυκλοφορίες της μπάντας και κοστίζει εκατό χιλιάδες δολλάρια. Έχουν δέκα προς πώληση από τον Δεκέμβριο, και έχουν πουλήσει ήδη το ένα.
Ξανακαπνίζω πάντως. «Κάθε οχτώ δευτερόλεπτα πεθαίνει ένας άνθρωπος στον πλανήτη λόγω καπνίσματος, μήπως να αλλάζαμε συνήθειες;» αναρωτιέται μια γνωστή σε ένα κοινωνικό δίκτυο. Να αλλάξουμε. Να σταματήσουν επιτέλους να πεθαίνουν κάθε οχτώ δευτερόλεπτα γιατί είναι ενοχλητικό.
Η ειρωνεία των Residents ήταν έκδηλη από την αρχή. Της καριέρας τους. Όσο και η εμμονή τους με τους Beatles. Όσο το χιούμορ τους. Ο Δημήτρης, σε συζητήσεις για το περιβόητο encore στη Demons Dance Alone περιοδεία συνηθίζει να αναρωτιέται «Mα οι Residents; Encore; Οι Residents ρε μαλάκα Μανώλη;». Οι άνθρωποι έκαναν greatest hits περιοδεία και ειρωνεύτηκαν τον εαυτό τους στο μέγιστο βαθμό κατά τη διάρκεια. Picnic to the Jungle. Jelly Jack. The Black Behind. March to the Sea, Struggle, Kill the Great Raven, Santa Dog. Με προλόγους στα ενδιάμεσα. Εξηγούν τη σημασία κάθε τραγουδιού. Αναφέρουν ιστορικά γεγονότα χωρίς την απαραίτητη γραμμική ροή του χρόνου. Αυτό και αν είναι συστατικό των Residents, η χοντρή διαπραγμάτευση του τότε, του τώρα, του μετά. Το μεταξύ τους μπλέξιμο. Ο μύθος πως στο τέλος όλα γίνονται καλά. Η κατάρριψή του. Ο θάνατος του Snakefinger μόλις στα 38 του χρόνια. Η εκτέλεση του The Man in Dark Sedan και η ανάλογη αφιέρωση. Μια κάποια μεγάλη συγκίνηση.
Μια μέρα με χαιρέτησε και μου χαμογέλασε. Είχα βγει για το τρίτο πακέτο της ημέρας στο μπαλκόνι. Δεν μου χρειάζεται να κοιτάζω προς το μέρος του, γιατί ξέρω πως είναι εκεί. Τον ακούω. Μου λέει να τον διώξω και να μη λυπάμαι, και για το τι θα γίνει να μη φοβάμαι. Θυμάμαι ήταν νύχτα γιατί είχε ένα φεγγάρι περίπου σαν το τωρινό, έτοιμο να σου φάει την ψυχή, παρά να ρεμβάσεις μελαγχολώντας. Με χαιρέτησε απλά. Μου έγνεψε και μου κούνησε το χέρι του.
Τα σκηνικά δεν τους κάνουν τη χάρη συνέχεια. Σε σημεία τα ρίχνουν ηθελημένα, αλλά άλλοτε όντως δεν τους κάθεται το πλάνο όπως το έχουν φανταστεί. Ο ήχος πάντως είναι εξαιρετικός. Εδώ και κάποια ώρα μοιάζει να γράφω κάτι σαν κριτική για τη συναυλία των Residents στην Αθήνα. Δεν κάνω κριτική για τη συναυλία των Residents στην Αθήνα. Γράφω ακριβώς ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι και θα σταματήσω πριν αρχίσω να περιγράφω λαογραφικά, εθνολογικά, κοινωνιολογικά, καλλιτεχνικά και πολιτιστικά τους Residents. Θέλω μόνο βιωματικά, αλλά ανάθεμα και αν γίνεται να κραυγάσεις στο wordpress. O Randy μας δείχνει φωτογραφίες του γάτου του (του Maurice) σε ένα iphone και παρότι δεν βλέπω μέχρι εκεί (αν και μπροστά) μου λένε πως πρόκειται για ένα ευτραφή γάτο.
Αρρώστησα που με χαιρέτησε και από τότε αρρωσταίνω καθημερινά όταν τον βλέπω. Αποφάσισα να καπνίζω στο πίσω μπαλκόνι, αλλά η άνεσή του δεν συγκρίνεται με του μπροστινού. Άλλη θέα παιδί μου, άλλη άπλα. Απλά έχει και το ξώγαμο του Καββαδία που ξεμπάρκαρε στην Αγία Παρασκευή, ρίζωσε στο μπαλκόνι, δεν το κουνάει και ακούει τραγούδια για την ξενιτιά. Δείχνει να γουστάρει τη ζωή του. Εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί
Ιστορίες για τις διάσημες eye ball masks. Το Eskimo, ο αγαπημένος μου δίσκος των Residents. Σχεδόν κάθε σύμβολο εξηγείται. You are simple, we are simple, φωνάζει ο Randy. Μοιάζει να ειρωνεύεται την αποκαθήλωση του εαυτού του, αλλά ίσως να ειρωνεύεται και την ειρωνεία αυτή ακόμα. Το Honey Bear είναι βαθιά συναισθηματικό και μόλις το ακούω πέφτω πάρα πολύ ψυχολογικά. Ένας τύπος λιποθυμάει και σπαρταράει στο πάτωμα. Νερά, νοσοκόμοι του ερυθρού σταυρού. Ξανακαπνίζω. Άκουσα κάπου πως κάθε οκτώ δευτερόλεπτα πέφτουν ανθρώποι στα πατώματα επειδή κάποιος δίπλα τους καπνίζει.
Το πρώτο τραγούδι που τραγούδησε ήταν σύνθεση του Απόστολου Καλδάρα, ήταν επίκαιρο, καλοκαιρινό και κυκλοφόρησε με τίτλο «Για μπάνιο πάω». Το τραγούδι αυτό δεν πήγε καλά, από εμπορική άποψη, καθώς δεν πούλησε αρκετά αντίτυπα κι ο διευθυντής της Κολούμπια Νίκανδρος Μηλιόπουλος θεώρησε υπεύθυνο της αποτυχίας τον Καζαντζίδη, μιας και δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο στον Καλδάρα, που ήταν ήδη γνωστός και διάσημος. Έτσι για μερικούς μήνες, ο νέος τραγουδιστής μπήκε στο ράφι και υπήρχε πρόθεση να αποκλειστεί για πάντα. Αυτός που έδωσε μάχη για να επαναφέρει τον Καζαντζίδη στη δισκογραφία ήταν ο σπουδαίος συνθέτης Γιάννης Παπαϊωάννου, που εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη φίρμα. «Βρε τι ’ναι τούτο το κακό, τι φλόγα, τι καμίνι. Λες κι η Αθήνα άναψε και φούρνος έχει γίνει. Καλέ κοπέλα, καλέ κοπέλα για μπάνιο πάω, κι αν θέλεις έλα.». Δεν έχω δει ποτέ τον Γέρο εκτός του σπιτιού του και αυτό με αρρωσταίνει ακόμα περισσότερο. Δεν έχω δει ποτέ κάποιο παιδί ή εγγόνι του, κάποιον συγγενή, έναν φίλο ή κάποιον επισκέπτη του. Μόνο το «Για μπάνιο πάω», παρότι δεν πάει ποτέ πουθενά. Έχω πλάσει το σενάριο πως ήταν ναύτης και πως δεν θέλει να ξαναταξιδέψει ποτέ.
Tell me, tell me, tell me that you love me
Tell me, tell me, I’m your honey bear
Tell me, tell me, I can be your cubby
Tell me I am your chocolate eclair
Tell me that you are somewhere above me
Tell me, tell me, and I won’t be scared
Once I was a linebacker in college
Once they put my picture on the wall
Once I ate much more than I could swallow
Once I had so very far to fall
Once I had a father I could follow
Once he hardly hated me at all
Now I am an unemployed policeman
Now my pickup needs to be repaired
Now I wait for you to gag and grease me
Now I hope you’ll hold me by the hair
Now I live in shadows of my dreams and
Hope to be your humble honey bear
sonic death monkey 