Exit stage left
Επανερχόμαστε λοιπόν μετά την οσκαρική πανδαισία στα πιο συνηθισμένα μας. Η προηγούμενη βδομάδα ήταν λίγο απογοητευτική καθώς κάθε μέρα σχεδόν συνειδητοποιούσα πόσες ταινίες δεν είδα πέρυσι. Τι να κάνεις, δεν μπορούμε να τα προλαβαίνουμε και όλα. Εκείνο το «Moonrise Kingdom» πρέπει να αξιωθώ να το δω επιτέλους. Τουλάχιστον είδα επιτέλους μετά από δυο μήνες και τρεις αποτυχημένες προσπάθειες, το «Hobbit». Ωραίο παιδιά, να το δείτε, να θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια.
Μια που από πλευράς έβδομης τέχνης καλυφθήκαμε, να έρθω εγώ να προσθέσω ότι το 2013 ξεκίνησε αρκετά δυναμικά από πλευράς μουσικής. Τον προηγούμενο χρόνο, αλλά και φέτος όπως δείχνουν τα πράγματα, ανανέωσα τη σχέση μου με τη σύγχρονη jazz. Δεν θα σας πω ψέμματα, το απόλαυσα τρομερά, έστω και αν δεν θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα αφοσιωμένο στην συγκεκριμένη μουσική. Ακολουθώντας λοιπόν τις περσινές κυκλοφορίες, φέτος το πρώτο σαγόνι στο πάτωμα ήρθε εκ βορείου Ευρώπης, σε γνώριμο σπίτι (Rune Grammofon) από γνώριμα ονόματα, αλλά εντελώς αναπάντεχα. Το «Exit!» των Fire! Orchestra είναι ο λόγος που θα ανανεωθεί η πίστη σας στο big band ιδεώδες. Για κάποιον σαν και μένα, που δυσκολεύεται να παρασυρθεί από τους ανεξέλεγκτα free jazz αυτοσχεδιασμούς, η ένταση του συγκεκριμένου δίσκου ήταν ακόμα δυνατότερη σφαλιάρα. Ο συνδυασμός free jazz και kraut-rock-ικής ψυχεδέλειας θα μου φέρει στο μυαλό στα πεταχτά Kammerflimmer Kollektief, αλλά όπου οι τελευταίοι σε κάνουν να επιπλέεις, το κυριότερο χαρακτηριστικό της Fire! Orchestra (όπως υποδηλώνει και το όνομα) είναι οι εκρήξεις. Σπάνια ελεγχόμενες, συχνά αναπάντεχες, σποραδικά δομημένες, απολαυστικά οργασμικές. Λάτρεψα την (μη συνηθισμένη) χρήση φωνητικών στο δίσκο και τις λιγότερο ξεσαλωτικές στιγμές που μπορούσαν να μου δώσουν μια ήρεμη ανάπαυλα πριν τον επόμενο χαμό. Αυθεντική ψυχεδέλεια σε όλο της το μεγαλείο. Με κάνει να θέλω να επανεξετάσω τη σχέση μου και με την υπόλοιπη δουλειά του Gustaffsson.
Δεν θα αντέξω να μην κουνήσω το κεφάλι μου προς τον προ δεκαετίας εαυτό μου και να σχηματίσω στο μυαλό μου την αρχή του «Department Of Apocalyptic Affairs». Αν γνωρίζονταν αυτά τα δυο κάποια στιγμή, ειλικρινά πιστεύω ότι θα έκαναν καλή παρέα.
Επειδή όμως είναι Παρασκευή και, άρα, ώρα που δεν σηκώνει πολλά λόγια, δεν θα πω παραπάνω. Έξω σταμάτησε να βρέχει (παραδόξως), το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο της Αθήνας καταρρέει, εμείς αύριο πρωί δουλεύουμε, το καινούριο Matmos σε λίγο παίρνει σειρά, στο σπίτι με απειλούν με βραδιά όπερας και κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για το «Last Shop Standing», την μουσική βιομηχανία και τις τύψεις μας.
Για τα σπιτικά σας βράδια το Sonic Death Monkey προτείνει ανεπιφύλακτα QI και καλό κρασί.
sonic death monkey 