another dead hero
‘ This is how I commemorate my return to the Kingdom of the Single: I sit down in my chair, the one that will stay here with me, and pick bits of the stuffing out of the arm; I light a cigarette, even though it is still early and I don’t really feel like one, simply because I am now free to smoke in the flat whenever I want, without rows; I wonder whether I have already met the next person I will sleep with, or whether it will be someone currently unknown to me; I wonder what she looks like, and whether we’ll do it here, or at her place, and what that place will be like; I decide to have a Chess Records logo painted on the sitting room wall. (There was a shop in Camden that had them all, Chess, Stax, Motown, Trojan, stenciled onto the brickwork beside the entrance, and it looked brilliant. Maybe I could get hold of the guy who did that and ask him to do smaller versions here.) I feel OK. I feel good. I go to work. ‘
Τον Donald «Duck» Dunn θυμάμαι να τον μαθαίνω από μία συνέντευξη του Jeff Ament. Ο αγαπημένος μου μπασίστας εκεί έξω τον ανέφερε ως τον αγαπημένο του μπασίστα εκεί έξω. Σημείωσα το όνομα κάπου και επειδή εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε dsl στα σπίτια μας (έλα ρε παλιέ!..) πήγα στο Metropolis του Πειραιά (άλλο ένα rip και ‘δω) που τότε βρίσκονταν στο ισόγειο του Λαμπρόπουλου και ρώτησα τον πρώτο τύπο που είδα μπροστά μου. Εκείνος δεν τον ήξερε, ρώτησε ένα δεύτερο, ούτε αυτός, μαζί οι δυο τους βρήκαν έναν τρίτο, να μην τα πολυλογώ φάγαμε κάμποση ώρα μέχρι που βρέθηκε εκείνος ο ήρωας που τον ήξερε, έβαλε ένα σιντί να παίζει και μου λέει «να, παίζει μπάσο εδώ». Και το παράξενο ήταν ότι και εγώ τον ήξερα τον Duck Dunn κατά κάποιο τρόπο αφού αυτή η μελωδία του «Green Onions» είναι τόσο φανταστική και κολλητική και πασίγνωστη που δεν την ξεχνάς εύκολα.
Δίνουμε βάση στη σατανική μπασαδούρα από το μακρινό διάστημα.
Αγόρασα μια φτηνή συλλογή της Stax και έφυγα. Ούτε που ξέρω που μπορεί να βρίσκεται αυτό το cd τώρα, ξέρω όμως ότι ήταν η αφορμή για να γνωρίσω τη Stax, μετά τη Motown, μετά την Blue Note, το Stevie, τις Marvelettes και περίπου όλη τη μαύρη μουσική που ξέρω και αγαπώ τώρα, κοτζάμ μαντράχαλος. O Duck Dunn ήταν στο αυθεντικό lineup των Blues Brothers ενώ συνεργάστηκε με τον Otis Redding, τον Isaac Hayes, και χίλιους δυο άλλους αφού υπήρξε session μπασίστας της Stax και με αυτή του την ιδιότητα περίπου όρισε αυτόν τον πολύ χαρακτηριστικό ήχο της. Κατά προέκταση, περίπου όρισε και την έννοια του groove όπως την έχω στο μυαλό μου.
Τα σιχαίνομαι τα «rip» και όλα αυτά τα κενά σχόλια αλλά γαμώτο, rest in peace κύριε Dunn.
sonic death monkey 