the brain, the music and the studies of men
Σήμερα κατάφερα να τελειώσω το «This Is Your Brain In Music». Ξέρω, δεν σας πολυενδιαφέρει και καλά κάνετε, αλλά για μένα ήταν ένας μίνι θριάμβος επιμονής, υπομονής και θέλησης. Και τούτες τις ζοφερές ημέρες οφείλουμε να απολαμβάνουμε τους θριάμβους μας όσο μικροί και αν είναι. Έχω εκφράσει και παλιότερα την άποψή μου για την ακαδημαϊκή προσέγγιση στη μουσική, με συγκινεί ελάχιστα και τις περισσότερες φορές με κουράζει αφόρητα. Το βιβλίο του Levitin είναι μια εκλαικευμένη επιστημονική διατριβή πάνω στην αλληλεπίδραση της μουσικής και του ανθρώπινου εγκεφάλου, περίπου στο πνεύμα των εκλαικευμένων επιστημονικών βιβλίων σε άλλα πεδία όπως της φυσικής (Stephen Hawking and co.) κλπ. Σου προσφέρει πολλές τεχνικές αναλύσεις με εύκολα και ευχάριστα, μεταφορικά παραδείγματα για ένα θέμα που, αν μη τι άλλο, σηκώνει απίστευτη συζήτηση. Ο Levitin (google-αρετε το βιογραφικό του) μοιάζει από όλες τις πλευρές, ο άνθρωπος, η καριέρα του οποίου ήταν καταδικασμένη να τον οδηγήσει σε αυτό το βιβλίο και θα πρέπει να ομολογήσω ότι έκανε αξιοζήλευτη δουλειά. Χρειάστηκε όμως απίστευτο πείσμα για να καταφέρω να υπερνικήσω την βαρεμάρα που ξεπηδούσε καθώς προχωρούσα τις σελίδες, περιδιαβαίνοντας ανάμεσα στην μουσικολογία και στην ψυχολογία και άλλες λέξεις που καταλήγουν σε -λογία. Που το έχασα; Μάλλον στο γεγονός ότι ο σκοπός του συγγραφέα δεν ήταν να εξηγήσει ή περιγράψει τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην ενασχόλησή μας με τη μουσική, αλλά να περιγράψει μια φυσική διαδικασία κατά την οποία ο εγκέφαλός μας αναπτύσει συγκεκριμένα ερεθίσματα αναλόγως των ήχων που λαμβάνει. Ο μηχανικός μέσα μου θαυμάζει λίγο την αναλυτική σκέψη του Levitin, ο ακροατής μέσα μου δυσκολεύεται να κατανοήσει την αποδόμηση μιας σχέσης μόνο και μόνο για να περιγραφούν τα συστατικά της. Ίσως να μην μπόρεσα να μπω εγώ στο πνεύμα του βιβλίου, ίσως κάποιος άλλος να μπορούσε να γοητευτεί περισσότερο από τις εξηγήσεις του βιβλίου. Θα πω πάντως να κάνετε τον κόπο να το διαβάσετε, έχει ενδιαφέρον, έστω και αν είναι αρκετά χαοτικά κουραστικό σε σημεία. Τουλάχιστον για τους τεχνικά άσχετους όπως εγώ θα έρθετε σε επαφή με αρκετή χρήσιμη ορολογία.
Σε άλλες εξελίξεις, οι μουσικές περιπέτειες των ημερών κυριαρχούνται από τρεις κυρίες, δυο καινούρια album και ένα παλιότερο. H μεγαλύτερη έκπληξη/ευχαρίστηση/χαρά προήλθε από την ακρόαση του «Wild Geese», του προ δυο ετών ντεμπουτου, της Haruko, μιας γιαπωνέζας (;) φολκο-τραγουδίστριας από τη Γερμανία (;). Με λίγα λόγια θα πω απλά ότι το χαμόγελο που δημιούργησαν οι πρώτες ακροάσεις του δίσκου μπορούσε να συγκριθεί μόνο τις αντίστοιχες του «The Saga Of Mayflower May» της Marissa Nadler μετά από το (δικαιολογημένα) συνεχές προμοσιον από τον φίλο Παύλο. Οι αναφορές στις internet-ικές περιγραφές πετάνε τα ονόματα των Alela Diane, Bonnie «Prince» Billy και (φυσικά) Joanna Newsom, εγώ θα πω ότι την προτιμώ σίγουρα από την πρώτη, ο δίσκος είναι σαφώς καλύτερος από τις περισσότερες τελευταίες προσπάθειες του δεύτερου και αν και λατρεύω το δεύτερο και το τρίτο album της τρίτης, θα πω ότι η γλυκιά αμεσότητα του «Wild Geese» μπορεί να το κάνει έναν εξαιρετικά όμορφο δίσκο στον οποίο θα βρείτε τον εαυτό σας να επιστρέφει αρκετά συχνά. Το «Young Man In America» της Anais Mitchell κινείται σε επιφανειακώς παρόμοια μονοπάτια, αλλά διατηρεί έναν πιο έντονα americana χαρακτηρα. Προφανώς νοσταλγικό, προφανώς μελαγχολικό έως και λυπημένο, προφανώς με όρεξη για διήγηση ιστοριών. Μπορείτε να τα θεωρήσετε και κλισέ όλα αυτά, αλλά το γεγονός είναι ότι τόσο το songwriting όσο και η χαρακτηριστικά όμορφη φωνή της Mitchell κάνουν το album να σε οδηγεί σχετικά εύκολα σε οράματα ίσιων δρόμων, ανοιχτών εκτάσεων και παρελθοντικών αναπολήσεων. Για να μην ξεχάσουμε εντελώς και το εξπεριμένταλ προφίλ μας θα αναφέρουμε ως τελευταίο δίσκο, το «Narrow» mini-album της Anja Plaschg, κατά κόσμον γνωσής ως Soap & Skin (πιθανότατα θα θυμάστε ότι το προ-προπέρσινο «Lovetune For Vacuum» είχε κάνει αρκετή αίσθηση). Θα παραδεχτώ είναι δεν έχω προλάβει ακόμα να το ακούσω τόσες φορές ώστε να μπορώ να μπω σε ιδιαίτερες αναλύσεις, αλλά η πρώτη αίσθησή μου μιλάει για τρομερά ωραίες καταστάσεις. Καλά, βέβαια μη νομίζετε ότι ο όρος εξπεριμένταλ ήταν ιδιαίτερα πραγματικός. Ή Anja δείχνει την προτίμησή της σε βασισμένες στο πιάνο συνθέσεις, μελωδικές, αλλά διανθισμένες με κάπως πιο εξωτικά μπαχαρικά που οδηγούν σε αποδοχή σε indie κύκλους. Αν θέλουμε να είμαστε λίγοτερο κυνικοί μπορούμε να πούμε ότι της δίνουν και ένα ξεχωριστό χαρακτήρα. Οποιαδήποτε και αν είναι η οπτική σας πάντως, παραμένει το γεγονός ότι το «Νarrow» είναι ένα album που θα σας κάνει καταπληκτική παρέα όταν θέλετε να μελαγχολήσετε γλυκά. Ή να γλυκάνετε μελαγχολικά τέλος πάντων.
Κάπου στα πεταχτά θυμάμαι να συμπάθησα το «Better Luck Next Life» των Royal Baths (το όνομα των οποίων είχα για κάποιο απροσδιόριστο λόγο συνδέσει στο μυαλό μου με μια αίσθηση αδιαφορίας) και το «Lagan Qord» των Terrors, αλλά και τα δυο θέλουν ακόμα το χρόνο τους, οπότε πιθανότατα θα επανέλθω στο άμεσο μέλλον σε αυτά. Θα αφήσω άλλον να μιλήσει για την επιστροφή από το πουθενά των When.
Κατά τ’ αλλα συνεχίστε να λέτε χρόνια πολλά στο BBC 6. Μια ακόμα θέση στο Dream Job Τοp 5 έκλεισε.
sonic death monkey 