this is the dawning of the age of Aquarius
Μαθαίνω πως έχουμε ήδη μπει εδώ και μερικά χρόνια στην εποχή του Υδροχόου και πως στην πραγματικότητα, για να αξίζουμε να εισαχθούμε σε αυτή την απελευθερωτική και ανθρωποκεντρική εποχή θα πρέπει η ανθρωπότητα πρώτα να αγγίξει πάτο για να μπορέσει να φύγει πλέον από τα πράγματα που δεν έχουν πραγματική σημασία και να επαναεξετάσει και πάλι την ουσία των πραγμάτων που μετράνε σε αυτή τη ζωή. Εν κατακλείδι, θα πλημμυριστούμε από νόημα, πνεύμα, παιδεία, ανθρωπισμό και επιτέλους η τεχνολογία θα μοιραστεί τα μυστικά της μαζί μας και θα τα στρέψει στην υπηρεσία των ανθρώπων.
Ίσως να είμαι κι εγώ ένα από τα θύματα αυτής της ψευδαίσθησης. Γιατί θύμα είμαι και θύμα νιώθω αφού στο κατώφλι αυτής της πραγματικά εξαίρετης εποχής, αφού έχω βάλει το δεξί μου πόδι μέσα στη γαμημένη πόρτα με ένα κουτί παστάκια και ένα μπουκέτο λουλούδια, κάποιος έβαλε έναν κουβά νερό στην κάσα της πόρτας αυτής και περιμένει να χτυπήσω το κουδούνι, στέλνοντάς μου μια καταιγίδα μαλακίας τις προάλλες στη δουλειά που περιέχει κλασσικές επιτυχίες όπως «το να είσα ομοφυλόφιλος είναι ανωμαλία και κανείς δεν μπορεί να μου το περάσει σαν καλό», «τις προάλλες άκουσα ότι ο Ζαχαράτος ήταν στο σούπερ μάρκετ…» (δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναπαράγω την συγκεκριμένη μαλακία, νομίζω δεν θα το αντέξει το ιντερνετικό σύμπαν), «δεν είναι δυνατόν να θέλουν οι gay να έχουν και παιδιά», «εσύ τι πιστεύεις Έλενα;».
Η εποχή του Υδροχόου λοιπόν, με βρίσκει μπερδεμένη. Πιο συχνά από ότι σπάνια, με βρίσκει να μην γνωρίζω το περιβάλλον από το οποίο περιτριγυρίζομαι, να ξαφνιάζομαι, να εκπλήσσομαι, να σοκάρομαι, να παρατηρώ πράγματα που όπως φαίνεται για τον περισσότερο κόσμο είναι απλά και ξεκάθαρα και σιγά μην μας κάνει εντύπωση αυτό και ως αποτέλεσμα, υποθέτω πως φαίνομαι βλάκας σε αρκετό κόσμο όταν εκθέτω απορίες ή εκφράζω θυμό και αγανάκτηση. Σε μια συζήτηση με την αδερφή μου πριν μετακομίσω στην Ελλάδα, είχα προειδοποιηθεί πως ακόμα και οι κοντινότεροι σε εμένα άνθρωποι, περιμένουν από εμένα πως θα προσαρμοστώ πάρα πολύ εύκολα αφού η Ελλάδα είναι ο «τόπος» μου, η «χώρα» μου και για πολλούς άλλους αυτονόητους μάλλον λόγους. Δεν καταλάβαινα τί εννοούσε τότε.
Συνεχίζω να εκπλήσσομαι σχετικά με το κατά πόσο δεν έχω προσαρμοστεί στο ελάχιστο μετά από τρία χρόνια. Είναι σαν ένας επιβάτης σε ένα σκοτεινό τρένο. Ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά προσπαθείς να μην πολυδώσεις σημασία. Ακόμα και να κάτσει στο ίδιο βαγόνι με εσένα, δεν κάνεις πολλές ερωτήσεις, δεν παραβιάζεις τον προσωπικό του χώρο και προσπαθείς να είσαι όσο πιο ευγενική μπορείς με τη ελπίδα πως δεν θα στραγγαλίσεις τον εαυτό σου επειδή το υπόλοιπο κομμάτι μπορεί να είναι σχετικά οκ ατομάκι αφού είναι εξαιρετικά ευγενική.
Μέσα σε αυτή την εποχή του Υδροχόου λοιπόν, πήραμε και τα μαθήματά μας. Μαθαίνουμε πως σιγά-σιγά γινόμαστε το εξαιρετικό άτομο του οποίου η πεποίθηση είναι πως αν αυτό που ακούω μου αρέσει, πραγματικά δεν δίνω δεκάρα να απολογηθώ για αυτό. Αν σε αυτό που διαβάζω έχω πίστη, τότε αυτόματα μου δωρίζεται η ελευθερία να το περάσω σε άλλους. Αν αυτό που πιστεύω, προσφέρει στο φανταστικό αντικείμενο της πίστης μου, απόλυτη ανθρώπινη ελευθερία, κατανόηση και ανοχή, τότε δεν με νοιάζει αν το πιστεύω μου έχει να κάνει με το πόσο οκ είναι να ερωτοτροπεί κάποιος στιβαρός άνδρας με μια αγελάδα ή κάποιο άλλο συμπαθητικό μέλος του ζωϊκού βασιλείου, ή με το κατά πόσο η εκκλησία αποτελεί ένα τεράστιο διονησιακό, δωδεκαθεϊκό σεξουαλικό τρενάκι με τον Δία να παίζει μπουζούκι. Αν αυτό πιστεύω, αυτό θα δηλώσω πως πιστεύω.
Μάθαμε επίσης πως δυστυχώς δεν μπορείς να στηρίζεσαι στην πίστη που έχεις στους πολύ κοντινούς σου ανθρώπους. Δεν μπορείς να απαιτείς πως ένας άνθρωπος σε ξέρει και άρα δεν θα σε παρεξηγήσει γιατί ξέρει τα κίνητρά σου και κυρίως δεν μπορείς να ζητάς.
Μάθαμε πως είναι δυνατόν να ζεις συντροφικά και να διατηρείς την ελευθερία σου, να συνεχίζεις να ζητάς το παρανοϊκό. Να ταιριάζεις την ζωή σου με εσένα και όχι το ανάποδο, ανεξάρτητα από αυτά από τα οποία περιτριγυρίζεσαι. Γιατί μάλλον δεν είναι η χώρα «σου», δεν ήταν ποτέ ο άνθρωπός «σου», δεν ήταν ποτέ τόσο καλά όσο νόμιζες, δεν θέλεις να αντιληφθείς και να σταματήσει να σε σοκάρει τίποτα, θες να συνεχίσεις να νιώθεις έτσι σχιζοφρενικά. Καλύτερα να συνεχίσεις να αγαπάς τις βροχές και να φυτέψεις και καμιά βρετανική αζαλέα στο κηπάκι που ποτέ δεν περιμένες ότι θα έχεις αλλά που απλόχερα σου έχει δωθεί και νιώθεις απέραντη ευγνωμοσύνη για αυτό. Καλύτερα να γεράσεις ξαπλωμένη σε άλλα πράσινα λιβάδια.
Και καλύτερα να μάθεις πως αυτό το μπλογκ δεν είναι το αγαπητό μου ημερολόγιο.
Σε αγαπώ και σε καληνυχτώ.
sonic death monkey 