visiting
Το έβαλα στόχο να μην περάσει ολόκληρος μήνας χωρίς να αξιωθεί κάποιος να γράψει σε αυτό το έρημο blog. Δεδομένου βέβαια ότι δεν έχω κάτι συγκλονιστικό να πω, ίσως θα έπρεπε να έχω κάνει υπομονή μερικές μέρες ρισκάροντας καμιά έμπνευση των υπολοίπων. Σε κάτι τέτοιες στιγμές όμως πρέπει οι ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες να παίρνουν πρωτοβουλίες ώστε να βγούμε από τούτη την ζοφερή εποχή που μας χαρακτηρίζει. Κάπως έτσι λοιπόν έχουμε ακόμα ένα αυτοσχεδιαστικό post. Θα ομολογήσω όμως ότι δεν ήμουν ακριβώς ειλικρινής για το γεγονός ότι δεν έχω κάτι να πω. Τις τελευταίες μέρες μου έχουν έρθει αρκετά πράγματα προς συζήτηση (η εκπληκτική συνεργασία του Jozef Van Wissem με τον Jim Jarmusch στο «Concerning The Entrance Into Eternity» και η αναζωπύρωση του φανμποισμού μου για τον δεύτερο, η ανάγνωση του γλυκύτατα απολαυστικού «Cider With Roadies» του Stuart Maconie που με έκανε να δω με ημι-συμπάθεια ακόμα και αυτό το NME, τα τοπία της Susan Deyhim στο περσινό «City Of Leaves», ο ακαδημαϊσμός στην ενασχόληση με τη μουσική που κατακλύζει το «This Is Your Brain On Music» και η μάχη μου να κατανοήσω τα μυστικά του, τα διάφορα άγνωστα album που ξεπηδάνε δεξιά και αριστερά και άλλα μαγευτικά γεγονότα για τους μικρούς μας φίλους). Είχα φτάσει μάλιστα και δυο-τρεις φορές να αποτολμήσω να ξεκινήσω κάποιο post, αλλά κάπου στην αρχή το έχανα. Ακόμα και σε ατμόσφαιρα απόλυτης χωριάτικης χαλάρωσης κατά το πρόσφατο τριήμερο. Τελικά μερικές φορές μπορώ να λειτουργήσω μόνο υπό το context ενοχών. Οι υπόλοιποι δεν ξέρω τι δικαιολογίες έχουν. Υποθέτω θα προσπαθήσουν να βρουν κάποια δικαιολογία για δουλειές, εξεταστικές, ταξίδια, μεταφράσεις, αποκλεισμούς από το Champions League κλπ, αλλά μην τους πιστέψετε.
Πριν μερικές μέρες αποφασίσαμε μάλιστα να αποτελέσουμε και εμείς μέρος της αθηναϊκής κουλτούρας και πήγαμε μέχρι την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να παρακολουθήσουμε το «En Attendant» των Rosas. Αρκούντως ενδιαφέρουσα παράσταση (και αυτό από κάποιον που η σχέση του με τον θέμα χορός δεν είναι καν επιφανειακή), ομορφότατη μουσική με έξυπνη χρήση της σιωπής, φυσικά και τηρήσαμε σχεδόν κάθε κλισέ οποιασδήποτε μοντέρνας (ή μεταμοντέρνας) «σοβαρής» μορφής τέχνης, αλλά ακόμα και αυτό ήταν κάπως γοητευτικό. Ανθρωπολογικά μιλώντας πάντα είναι ευχάριστο να βρίσκεις τον εαυτό σου σε κάτι τέτοιες καταστάσεις, έστω μόνο και μόνο για να είσαι σε θέση να παρατηρείς στο φυσικό τους περιβάλλον μερικές φυλές ανθρώπων. Έχω ξαναπεί ότι το να παρατηρώ τους γύρω μου είναι μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες, τις περισσότερες φορές γιατί μου αυξάνει τις ευκαιρίες να αξιοποιώ πιο αποτελεσματικά μια από τις πιο αγαπημένες μου ασχολίες, που είναι το να κράζω τους γύρω μου. Η Στέγη πάντως παραμένει ένας πανέμορφος χώρος, δείγμα του τι μπορούν να κάνουν τα λεφτά όταν έχουν έμπνευση. Οι φάτσες γύρω σου πάντως δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει να σε ωθούν να τις αγνοήσεις ή να το διασκεδάσεις. Κάπου προς τον Απρίλιο βέβαια έρχεται πάλι το Borderline Festival και οι Spunk, οπότε ίσως πάρω το «Ballads» μου και κινήσω για αυτόγραφο από τη Maja.
Φυσικά βέβαια τα συναυλιακά νέα των ημερών είναι η εμφάνιση του Pleq στο Knot προς το τέλος του μήνα (συγχωρέστε με αλλά όλο μου το θυμίζει ο Μανώλης και όλο ξεχνάω πότε ακριβώς είναι). Χαρμόσυνα νέα από διάφορες απόψεις. Το Knot θα ήθελα να μπορώ να το επισκέπτομαι πιο συχνά, είναι συμπαθέστατος χώρος, η οικονομική τους πολιτική σωστότατη, ενώ έχει τη δυνατότητα να μου επιτρέπει να ικανοποιώ τις περισσότερες από τις αγαπημένες ασχολίες μου. Κάπου πιο μετά έρχεται και ο Mark Lanegan φυσικά, οπότε κρατάμε λίγο την ανάσα μας με την πιθανότητα να ακουστεί το «One Way Street» live και μας ανοίγει η όρεξη με την προοπτική ευχάριστων ανατριχίλων. Νομίζω ότι γενικά υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα τριγύρω, δυστυχώς σήμερα χάνουμε τους Crippled Black Phoenix, αλλά οικονομικοί και εορταστικοί λόγοι δεν μας επιτρέπουν να παραστούμε. Όχι ότι έπαιζαν πρακτορεία στοιχημάτων την εκεί παρουσία μας φυσικά, αυτή η απόδοση άρχισε να πέφτει αρκετά γρήγορα.
Στα μουσικά νέα των ημερών μάλλον κυριαρχεί το νέο album Bruce Springsteen, ξέρω ότι ενδιαφέρει πολύ μια μερίδα του blog, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να το ακούσω 2-3 φορές και να το βάλω στην άκρη. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερος fan. Χρονιά επιστροφών φαίνεται. Μέχρι και οι Cranberries θυμήθηκαν ότι υπάρχουν, τα sites μιλάνε για ωραία επιστροφή, αλλά ο δίσκος μου φάνηκε αρκούντως αδιάφορος. Επιστροφή και για τους Dirty Three, με ωραίο δίσκο («Towards The Low Sun»), και για τους Corrosion Of Conformity με μια πατάτα όλη δικιά μας. Ακόμα επεξεργάζομαι το δεύτερο «Angels Of Darkness, Demons Of Light» (που τους υπόλοιπους νομίζω ότι δεν τους ενθουσίασε αλλά επιμένω ότι διαθέτει σημαντικές αρετές) και μερικές φορές χαζογελάω με το εξώφυλλο του Wire με τον Lil-B. Post avant-garde αισθητική; Η γοητεία αυτής της hip-hop φουρνιάς μου μοιάζει εξίσου ανεξήγητη με αυτή των πειραματικών μετά-new age 80s synths revivalists. Κάτι δεν θα έχω καταλάβει μάλλον. Λέτε να γερνάμε;
Για να μη φύγετε και με άδεια χέρια μια που τόσο κόπο κάνατε να θυμηθείτε ότι ακόμα κυκλοφορούμε τριγύρω, ο αυτοσχεδιασμός ξεκίνησε από χτες το βράδυ. Όχι ιδιαίτερα concept-ικά δομημένη, όχι γεμάτη Μεγάλα Τραγούδια, αλλά εμένα μ’ άρεσε και αυτό είναι αρκετό.
simple ideas, complex thoughts
01. Kammerflimmer Kollektief – Venti Latir
02. My Best Friend – On The Shore Of The Infinite
03. Emily Wells – Waltz Of The Dearly Beloved
04. Jose Gonzalez – Time To Send Someone Away
05. Mi And L’Au – Valdren
06. Dakota Suite & Quentin Sirjacq – You Will Take All That I Love
07. Library Tapes – Broken Piano Pt. 1
08. Beth Rowley – Only One Cloud
09. Dirty Three – Lullabye For Christie
10. Perfume Genious – Dirge
11. First Aid Kit – The Lion’s Roar
12. RM Hubbert – Gus Am Bris An Latha
13. Ravenhurst – The Ice Tree
14. Nina Nastasia – Why Don’t You Stay Home
15. Snow Borne Sorrow – The Day The Earth Stole Heaven
Πάω να βρω κάτι πιροσκί που με καλούν από την κουζίνα.
sonic death monkey 