super, silent unicorns
Ας ξεκινήσουμε κάνοντας δυο παραδοχές. Πρώτον, παρά το γεγονός ότι τα τρία προηγούμενα album των Μotorpsycho τα λάτρεψα και τα συγκαταλέγω άνετα ανάμεσα στα αγαπημένες μου κυκλοφορίες τους, δεν μπορώ να κρύψω ότι είχε αρχίσει να δημιουργείται μέσα μου μια μικρή ανησυχία σχετικά με την κατεύθυνσή τους. Ας μην αναλύσουμε εδώ το γεγονός ότι έχουμε αρκετό κουράγιο κατα την συγκεκριμένη περίοδο να αναπτύσουμε ανησυχίες για την μουσική κατεύθυνση των Motorpsycho. Η ανησυχία προήλθε λίγο από το γεγονός ότι έδειχναν να αρχίζουν να παγιδεύονται σε έναν κάπως safe ήχο και λίγο από το ότι έμοιαζαν να ακολουθούν μια πορεία παράλληλη με αυτή των συμπατριωτών τους, Shining, οι οποίοι δεν ανταποκρίθηκαν στις υψηλότατες, αρχικές προσδοκίες μου με το τελευταίο τους album. Δεύτερον, όταν μου είπε ο Μανώλης πριν κάποιες ημέρες ότι έρχεται καινούριο Motorpsycho, συνεργασία με τον Ståle Storløkken, δεν μπορώ να πω ότι πέταξα και στα ουράνια από τον ενθουσιασμό μου. Αναλογιζόμενος ένα συνδυασμό μεταξύ του ήχου των ύστερων Motorpsycho και της σχέσης των Supersilent με τη μουσική, δυσκολευόμουν να φανταστώ ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι καταλήγουμε στο «The death defying unicorn». Album νο 15 για τους Νορβηγούς. Μετά από αρκετά χρόνια το power trio σχήμα τους εμπλουτίζεται, όχι μόνο τα πλήκτρα του Storløkken, αλλά και από το βιολί του Ola Kvernberg, το mellotron του Kåre Chr. Vestrheim και, ίσως πιο ενδεικτικό μιας νέας προσέγγισης, από δυο μουσικά ensemble, την Trondheimsolistene και της Trondheim Jazz Orchestra. Επίσης διπλό album μπόλικα χρόνια μετά από το «Black hole/Blank canvas» (είναι αστείο το ότι ακόμα το έχω στο μυαλό μου ως «καινουριο album Motorpsycho» παρά το γεγονός ότι πέρασαν πια έξι χρόνια από τότε). Από τις πρώτες ακροάσεις με κέρδισε χωρίς πολλή δυσκολία. Ο Μανώλης το χαρακτήρισε ήδη Μεγάλο album. Δεν έχω καταλήξει αν θα μπει σε αυτή την κατηγορία, αλλά είμαι τρομερά χαρούμενος με τον χαρακτήρα του. Είναι πλούσιο album. Μετά από πολύ καιρό ξανακάνει έντονη την παρουσία του το jazz στοιχείο της μουσική τους. Αυτό που κρατάνε από τα προηγούμενα album είναι σίγουρα η ένταση και η ενέργεια. Η πληθωρικότητα του «Death defying unicorn» σε απορροφάει από το «The Hollow Lands» και δεν σε αφήνει σχεδόν στιγμή μέχρι το τέλος. Το πιο θετικό από όλα; Το «The Death Defying Unicorn» δεν είναι ένα Motorpsycho meets Supersilent album. Είναι ένας καθαρότατα Motorpsycho δίσκος, ο οποίος αγκαλιάζει το ταλέντο του Storløkken ως μουσικού, συνθέτη, ενορχηστρωτή για να ανανεώσει τον ήχο του. Συνθετικά ο Storløkken αναλαμβάνει τα ιντερλούδια και κάνει πιο έντονη την παρουσία του στο δεύτερο μέρος του δίσκου, ενώ το υπόλοιπο είναι δουλειά του Ryan και του Sæther (ο Knapstad απέχει εδώ από τη διαδικασία, ίσως και αυτό να έχει τη σημασία του στην αλλαγή του ήχου).
Προφανώς δεν θα πω ότι μετά από σκάρτες δυο βδομάδες έχω εξερευνήσει πλήρως τα μυστικά του δίσκου, παρά το γεγονός ότι αυτές τις μέρες είναι από τα κύρια ακούσματά μου. Μπορώ να πω όμως ότι έχει βάλει μια σοβαρότατη υποψηφιότητα για τους πρωταγωνιστές της χρονιάς. Βέβαια δεν πρόλαβε να εμφανιστεί το Motorpsycho, και έκανε κατευθείαν την εμφάνισή του το «Kindred» του Burial, για το οποίο ήδη παραμιλάει το μισό blog. Κοιτάζοντας πάλι την μέχρι τώρα λίστα των 2012, διαπιστώνω ότι ο χρόνος έχει μπει με μεγάλη κεκτημένη ταχύτητα από το 2011 και με ούτε δυο μήνες γεμάτους έχει κυκλοφορήσει τόσο υλικό που ακόμα και με συνεχή ακρόαση μουσικής δυσκολεύεσαι κάπως να παρακολουθήσεις. Και μόλις χτες διαπιστώσαμε ότι έχει βγει καινούριο album When από το πουθενά. Σήμερα δε, βλέπω συνεργασία Benoît Pioulard και Rafael Anton Irisarri. Τουλάχιστον σιγά σιγά τελειώνει και αυτή η βδομάδα και έχουμε μπροστά ένα σαββατοκύριακο για περισσότερη αφοσίωση. Μέχρι στιγμής πάντως, προτιμάμε το «Death Defying Unicorn» για το πρωινό μας.
sonic death monkey 