sonic death monkey

8:27 π.μ.

Ξυπνάω. Έχω ξυπνήσει θεωρητικά από τις 8:01, αλλά το 7ο ξυπνητήρι είναι το Οριστικό. Για κάποιο λόγο που δεν έχω πολυαναλύσει, οι αφυπνίσεις μου μπαίνουν πάντα σε μονούς αριθμούς: 8:01, 8:13, 8:27 κ.ο.κ. ΟΚ, ψέμα, το έχω πολυαναλύσει, αλλά δεν έχω βρει κάποια εξήγηση που να με ικανοποιεί, οπότε αρνούμενος να αποδεχτώ ότι απέτυχα να εξηγήσω ακριβώς τι συμβαίνει, ώστε να επέλθει η Ηρεμία σε αυτό το θέμα και να μπει στο Αρχείο, δημιούργησα την Επίσημη Εκδοχή του Συγκεκριμένου Γεγονότος, η οποία λέει το εξής : Οι ζυγοί αριθμοί για κάποιο λόγο προσφέρουν μια extra ασφάλεια, μια θαλπωρή που δε βρίσκεις στους μονούς αριθμούς, μια ζεστασιά και μια γαλήνη η οποία δεν υπάρχει στο 1, στο 3, στο 5 κτλ. Και το γεγονός αυτό τους κάνει επικίνδυνους για αφυπνίσεις, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεσαι ένα σοκ για να σηκωθείς από το κρεβάτι. Έχεις το ζεστό πάπλωμα σου, έχεις το τέλειο στρώμα σου, έχεις το τέλειο όνειρο σου, τα έχεις όλα και ξαφνικά πρέπει να τα αφήσεις πίσω σου για να πας στη ΔΟΥΛΕΙΑ. Είναι βαρύ το φορτίο, δεν είναι; Δε χρειάζεσαι ένα ζυγό αριθμό εκείνη τη στιγμή, ένας ψυχρός, μονός αριθμός θα σε βοηθήσει να το πάρεις απόφαση ότι πρέπει να σηκωθείς. 7 ψυχροί, μονοί αριθμοί, έστω.

8:52 π.μ.

Έχω σηκωθεί και Επίσημα, έχω κάνει το ντους μου, έχω φορέσει το κοστούμι μου και είμαι έτοιμος να κατέβω κάτω για πρωινό. Όνειρο ζωής : κάποια στιγμή να καταφέρω όντως να σηκωθώ στις 8:01 και όλα αυτά να γίνουν με την άνεση μου. Κατεβαίνω στην κουζίνα, η σύζυγος έχει ξυπνήσει εδώ και ώρα και ετοιμάζει το πρωινό μου. Καφές, πορτοκαλάδα, ομελέτα, μπέικον και διάφορα φρούτα που δεν ακουμπάω ποτέ. Τρώω τη μισή ομελέτα, όλο το μπέικον, πίνω στα γρήγορα μια γουλιά καφέ, σηκώνομαι και λέω “αγάπη μου φεύγω, άργησα”. “Μα δε τελείωσες το πρωινό σου αγάπη μου, κάθε πρωί αυτό κάνεις”. “Δε προλαβαίνω αγάπη μου, θα αργήσω στο meeting και δε μπορούν να ξεκινήσουν χωρίς εμένα. Πώς σκέφτεσαι να περάσεις τη μέρα σου;”. “Θα πάω τη μικρή στον οδοντίατρο, μετά θα την αφήσω στη γιαγιά, θα συναντηθώ με την Τόνια και θα πάμε μέχρι το Mall. Μετά θα πάω να πάρω τη μικρή και θα γυρίσουμε σπίτι και θα φτιάξω ένα φαγητό έκπληξη, μη με ρωτήσεις τι!”. Είμαι έτοιμος να πω “Δε ρωτάω αγάπη μου, ΞΕΡΩ ότι θα φτιάξεις μακαρόνια με κιμά, είναι το φαγητό-έκπληξη τα τελευταία 9 χρόνια” αλλά κρατιέμαι. Και κρατιέμαι γιατί ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τη μικρή. Όχι να κάνω κάτι με τη μικρή, είχα ξεχάσει ότι υπάρχει. Θεέ μου. Ανεβαίνω βιαστικά στο υπνοδωμάτιο της, ανοίγω την πόρτα, την πλησιάζω και της δίνω ένα απαλό φιλί στο μάγουλο, προσέχοντας να μη την ξυπνήσω. Ξανακατεβαίνω κάτω, παίρνω την τσάντα του laptop, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω.

8:54 π.μ. 

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, χαλαρώνω τη γραβάτα, βάζω στο cd player το “Fresh fruit for rotting vegetables” των Dead Kennedys και ξεκινώ. Μου έρχονται στο μυαλό οι Νεκροί Μπακογιάννηδες και χαμογελάω. Τώρα που είπα για γραβάτα, κάνω κάτι εντελώς ηλίθιο κάθε μα κάθε μέρα και πρέπει με κάποιο τρόπο να το σταματήσω : Όταν ντύνομαι, κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας, “στρώνω” το σακάκι, ισιώνω τη ζώνη του παντελονιού και σφίγγω τη γραβάτα όσο χρειάζεται ώστε να δείχνει τέλεια. Αυτή η τελειότητα κρατάει μέχρι να μπω στο αμάξι, όπου τη χαλαρώνω επειδή “με ενοχλεί στην οδήγηση¨. Λες και οδηγώ με το λαιμό. Μόλις φτάσω στη δουλειά και πριν βγω από το αυτοκίνητο, την ξανασφίγγω και με τη βοήθεια του καθρέφτη του αυτοκινήτου την επαναφέρω στην αρχική της τελειότητα. Όλη αυτή η διαδικασία κάθε μέρα ανεξαιρέτως, χωρίς κανένα νόημα, αφού κατά τη διάρκεια της δε με βλέπει άνθρωπος. Θα μπορούσα να φοράω τη γραβάτα κατευθείαν στο πάρκινγκ της δουλειάς και το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο για το image μου. Α, με βλέπει η σύζυγος, αλλά εντάξει.

Επιστροφή στους Dead Kennedys. Έχει μπει το “Forward to death” και συνειδητοποιώ ότι ακόμα θυμάμαι τους στίχους απ ‘έξω. Μου φαίνεται περίεργο πώς γίνεται ένα κομμάτι που στα νιάτα μου το είχα κάνει Σημαία της Οργής μου απέναντι σε όλους και σε όλα, τώρα να το ακούω επειδή “με ανεβάζει”. Μάλλον τότε με ένοιαζε κυρίως η εκτόνωση, ενώ τώρα που έχω ακούσει και μερικές εκατοντάδες δίσκους παραπάνω, μπορώ να εκτιμήσω το groove και τις μελωδίες του περισσότερο. Αυτό θα είναι.

9:23 π.μ.

Βγαίνω από το αυτοκίνητο, κατευθύνομαι βιαστικά προς το ασανσέρ, άργησα πάλι γαμώτο, δεν αντέχω τη γκρίνια του αφεντικού πρωί πρωί, λες και αυτά τα 8-9 λεπτά αργοπορίας μου (οκ, 10 μέχρι να έχω μπει στην αίθουσα και να έχω χαιρετήσει και ζητήσει συγγνώμη για την καθυστέρηση) θα καθορίσουν την πορεία της επιχείρησης. Όπως αναμενόταν, το ασανσέρ είναι στον 7ο και θα πρέπει να περιμένω να κατέβει (11 τα λεπτά).

Το ασανσέρ έρχεται επιτέλους, ευτυχώς είναι άδειο, προσεύχομαι να μη σταματήσει σε κάποιον από τους ενδιάμεσους ορόφους, μόλις σταμάτησε στον πρώτο, τι θέλω και μιλάω, τέλειωνε κυρά μου, άλλη μια στάση στον 4ο, όλοι τώρα θυμήθηκαν να ανέβουν, τα νεύρα μου.

12 λεπτά αργοπορίας και η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει στον 7ο όροφο. Βγαίνω σχεδόν τρέχοντας, φτάνω έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων, βλέπω τη Μαρία τη γραμματέα η οποία με κοιτάει με το κλασικό ύφος “θα σε ξεχέσει ο άλλος”, της λέω καλημέρα και χτυπάω την πόρτα της αίθουσας. Καλή κοπέλα η Μαρία, δέχτηκε τη θέση της γραμματέως επειδή “είχε ανάγκη τα λεφτά αλλά εννοείται ότι ψάχνει κάτι καλύτερο”. Είναι ήδη 9 χρόνια στην εταιρεία, ελπίζω στο 10ο χρόνο να βρει αυτό που ψάχνει. Αλλά δεν έχουμε χρόνο γι’ αυτά τώρα, η πόρτα άνοιξε.

Μια καινούρια μέρα ξεκινά.

~ από homemademaggotbeer στο 9 Φεβρουαρίου, 2012.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized