sonic death monkey

Κατά μια έννοια συνεχίζω ακριβώς εκεί όπου έμεινε το προηγούμενο post. Σιγά σιγά το 2012 έχει αρχίσει και ανεβάζει τους ρυθμούς του. Από εκεί που έλεγα ότι δεν έχει βγει τίποτα ιδιαίτερο, ξαφνικά μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο περίπου βρέθηκα να έχω να ακούσω καινούριους δίσκους από τον Fennesz, τους Nadja, τον Leyland Kirby, τον Mark Lanegan, τον Leonard Cohen, μια πολλά υποσχόμενη συνεργασία μεταξύ των Aaron Martin και Jasper TX και τον Oren Ambarchi, ο οποίος μέχρι στιγμής έχει κάνει γνωστό blogger να παραληρεί. Μεταξύ αυτών και το «(Mankind) The Crafty Ape» των αγαπητών Crippled Black Phoenix.

Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Crippled Black Phoenix ούτε για έλλειψη φιλοδοξίας, ούτε για τεμπελιά. Τέταρτος δίσκος σε πέντε χρονια περίπου, δεύτερος διπλός, αν και ξεκίνησαν ως ένα περίεργου είδους side project, έχουν καταλήξει να διεκδικούν με πείσμα μια μόνιμη θέση στη μουσική μας πραγματικότητα. Δεδομένου του μουσικού τους background, από την αρχή εκτιμούσα το γεγονός ότι οι CBP δεν ήταν ποτέ μια αναμενόμενη post rock μπάντα, κάτι που φάνηκε ιδιαιτέρως στην δεύτερη κυκλοφορία τους, της οποίας ο μουσικός πλούτος ήταν πραγματικά αξιοζήλευτος. Στο «I, Vigilante» μούδιασα λίγο και ακόμα το θεωρώ βιαστική κυκλοφορία και ας είχε κάποιες εκπληκτικές στιγμές. Δεν είχα ακούσει καν ότι ετοιμάζανε καινούριο δίσκο και έτσι τα νέα της κυκλοφορίας του «(Mankind) The Crafty Ape» (σχεδόν παράλληλα με τα νέα της επικείμενης συναυλίας τους το Μάρτιο) ήταν ευχάριστη έκπληξη.

Πριν κάτσω να το ακούσω, είπα να κάνω ένα γύριο στα διαδικτυακά zines και blogs για απόψεις περί της νέας κυκλοφορίας. Τα διάφορα reviews του «(Mankind)…» μοιάζουν με διαγωνισμό για το πόσες φορές μπορούν να αναφερθούν οι λέξεις «Pink Floyd» σε ένα κείμενο. Ακούγοντας αρκετές φορές το δίσκο, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι αδικαιολόγητο αυτό το φαινόμενο. Οι Άγγλοι δείχνουν να έχουν πάρει βαθειά ανάσα και να έχουν βουτήξει στα μέσα των 70s και ειδικά στην Pink-Floyd-ική εκδοχή του progressive rock εκείνης της δεκαετίας. Όχι ότι αναλώνονται σε βαρετές αντιγραφές, ούτε ότι δεν προσθέτουν τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους στο καζάνι, αλλά αυτός είναι σίγουρα ο πιο καθαρά progressive rock δίσκος τους. Δεν μπορώ να πω ότι δεν λυπάμαι λίγο για το γεγονός ότι η post rock ταυτότητά τους έχει μπει σε μεγάλο βαθμό στο παρασκήνιο. Επίσης, όπως είχε συμβεί και στο δεύτερο album τους, ακόμα δυσκολεύομαι να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα για τον ίδιο το δίσκο. Λογικό, αφού μιλάμε και εδώ για πολλή μουσική, που έχει αρκετά πράγματα για να αφομοιώσεις πριν την κατανοήσεις ολοκληρωτικά. Δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με την στροφή αυτή, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο δεν μου βγαίνει η ιδέα από το μυαλό ότι εδώ έγραψαν το «Wall» τους. Ένα δίσκο, ο οποίος μπορεί να αποδειχτεί απολαυστικός στο πέρασμα του χρόνου, αλλά δεν θα είναι ούτε «Atom Heart Mother», ούτε «Meddle», ούτε καν «Wish You Were Here». Ίσως σε αυτό το δίσκο έχουν κυριαρχήσει οι metal καταβολές τους, καθώς φαίνεται να βγάζει το καπέλο σε αρκετά κλισέ του prog rock, όχι απαραίτητα με άσχημο αποτέλεσμα, αλλά όχι και με την επιτυχία του παρελθόντος. Να σημειώσω πάντως ότι χαμογέλασα με την ξεκάθαρη υπόκλιση προς τους King Crimson σε ένα σημείο του δίσκου.

Όπως μάλλον θα έχετε καταλάβει μέχρι στιγμής δεν έχω καταλήξει ακόμα σε κάποιο ιδιαίτερο συμπέρασμα για το δίσκο. Πάντα το είχα αυτό με τα διπλά album, σε περιόδους που δεν είχα πολύ χρόνο να αφοσιωθώ σε αυτά. Πιθανότατα θα επανέλθω σε 1-2 μήνες για να ξεκαθαρίσω τη θέση του και τη θέση μου. Περιμένω και το live να πω την αλήθεια, αν και παρά το γεγονός οτι εμμένω στην απόφασή μου να μην πάω να τους δω τη δεύτερη φορά που ήρθαν, στενοχωριέμαι κάπως που έχασα την περιοδία του «The Ressurectionists/Night Raider».

~ από KsDms στο 5 Φεβρουαρίου, 2012.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized