sonic death monkey

Το Σάββατο βρέθηκα έξω απο το Fuzz (το νέο-νέο Fuzz) περιμένοντας να μαζευτεί το υπόλοιπο τσούρμο για να παρακολουθήσουμε τη ταλαιπωρημένη συναυλία των Mogwai. «Βρέθηκα».. Ίσως αυτό το ρήμα να υποδηλώνει περισσότερη αίσθηση ατυχήματος από ότι θα έπρεπε, αλλά παραμένει το γεγονός ότι η απόφαση ήταν της τελευταίας στιγμής, περισσότερο από ανάγκη για να παραβρεθούμε σε ένα live, παρά ανάγκη να (ξανα)δούμε τους Mogwai. Το επαναλαμβάνω κάθε φορά που έρχονται για live, αλλά δεν θα ξεπεράσω ποτέ το γεγονός ότι τους είδα live με 5ε, ευγενή χορηγία της νεολαίας Συνασπισμού (από τις λίγες φορές που μπορείς να αναφέρεις τη φράση «νεολαία » με έστω και ελάχιστη θετική έννοια). Τα 28 (+3,5 προμήθεια) του εισιτηρίου ήταν κάπως υπερβολική ομολογουμένως για τις αντοχές μας. Μ’ αυτά και με αυτά, βρεθήκαμε μια βροχερή και κρύα ημέρα του Ιανουαρίου σε ένα παράδρομο της Πειραιώς, να περιμένουμε να πάρουμε τη σειρά μας (μπαίνει μουσική από ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Ντίκενς).

Μια παρέα πέντε ατόμων, με έναν να βαριέται τη ζωή του, έναν να γκρινιάζει για την κατάσταση των live στην Ελλάδα, έναν να προσπαθεί να καταλήξει στο κεφάλι του γιατί ήρθε στη συναυλία, έναν να αναρωτιέται πως και από εκεί που δεν έβρισκε κανένα να έρθει στο live βρέθηκε με όλους αυτούς και έναν απλά να περιμένει να περάσει η ώρα για να πάει για τις καθιερωμένες σαββατιάτικες ποτάρες. Αφήνω σε εσάς την χαρά του να αναθέσετε τους ρόλους, απλά να σημείωσω ότι το αρσενικό γένος σε όλες τις περιγραφές μπήκε για να προσθέσει περισσότερο ενδιαφέρον στην αναζήτηση της σωστής αντιστοιχίας.

Αγαπούσα (και αγαπώ θα μπορούσε να πει κανείς) πολύ τους Mogwai. Υπήρχε εποχή που τα «Come on die young» και «Rock action» ήταν αναπόσπαστα κομμάτια των playlist μου, και υπήρξαν αρκετά τραγούδια από εκεί μέσα που εύκολα μπαίνουν στην κατηγορία των Σημαντικών Τραγουδιών (κάπως διαφορετική από την κατηγορία των Μεγάλων Τραγουδιών, μη μπερδεύεστε). Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια δεν τους ακολουθούσα και τόσο πιστά. Τελευταία στενή επαφή μαζί τους το «Mr. Beast» του 2006, πολύ ωραίος δίσκος, αν και όχι όπως τα παλιά. Σίγουρα όχι. Αντε με την εξαίρεση του «We’re no here». Από εκεί και πέρα χλιαρά πράγματα. Δεν βοηθούσαν και οι ίδιοι είναι η αλήθεια. Ούτε το «The hawk is howling», ούτε το «Hardcore will never die..» βοήθησαν ιδιαίτερα στην αναθέρμανση της σχέσης. Live και ep στα ενδιάμεσα δεν είχαν και πάρα πολλά να πουν στο προσωπικό μου, μουσικό κόσμο. Έτσι μπήκαν και οι Mogwai σε μια γωνία που ίσως και να μην τους άξιζε.

Στον αντίποδα όλων αυτών οι Kwoon. Καινούρια μπάντα (εντάξει όχι και τόσο καινούρια πλέον), είχαν αφήσει πολύ κόσμο κάγκελο με το «I lived on the moon» και το video clip του. Μαζί τους και μένα (όπως αποδεικνύουν και κάποιες συλλογές εδώ μέσα). Δυστυχώς τα δυο album τους χωρίς να είναι άσχημα ή ούτε απλά μέτρια, δεν μου τράβηξαν τρομερά το ενδιαφέρον. Αν τα έχω ακούσει και τα δυο σύνολο παραπάνω από είκοσι φορές είναι απίθανο. Δεν μου πάει να τους χαρακτηρίσω one-hit wonder, είναι κατάφορα αδικο αυτο, αλλά στο μουσικό κόσμο που αναφέραμε παραπάνω κάπου εκεί έχουν καταλήξει. Υποθέτω ότι ούτε ο μουσικός μου κόσμος είναι ιδιαίτερα δίκαιος αλλά τι να κάνουμε. Ας ζητήσω συγγνώμη εδώ για μια αδικία που ίσως θα μπορούσε να αποφευχθεί.

Θα ήθελα αυτή να είναι μια ιστορία της οποίας η συνέχεια είναι γεμάτη από εντυπωσιακά επίθετα που περιγράφουν το πόσο μαγική ήταν η βραδιά, πόσο εξαιρετική ήταν η απόδοση των συγκροτημάτων, ότι με έκανε να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου μαζί τους, μου έδωσε αναμνήσεις για μια ζωή και γενικά με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Πραγματικά θα το ήθελα. Δεν θα είναι όμως. Εν μέρει φταίω εγώ και η διάθεσή μου. Δεν ήμουν σε ιδιαίτερο συναυλιακό mode (εδώ που τα λέμε ποτέ δεν είναι τώρα τελευταία) και δεν μπόρεσα να αφεθώ στη διαδικασία του κόσμου, της μουσικής και των ανθρώπων στη σκηνή απέναντί μου. Μόνο εν μέρει φταίω εγώ όμως. Οι ίδιες οι μπάντες δεν νομίζω ότι βοήθησαν και πάρα πολύ στο να εκτοξευτώ σε δυσθεώρητα ύψη.

Δεν είναι ότι έπαιξαν άσχημα ή κάτι τόσο ακραίο. Τόσο οι Kwoon, όσο και οι Mogwai έπαιξαν όπως θα έπρεπε να παίξουν, με τους πρώτους μάλιστα να δίνουν αρκετή ενέργεια στην όλη διαδικασία. Μπορώ να πω ότι μου άρεσαν περισσότερο από τους δίσκους τους, αλλά και πάλι, η μουσική τους είναι ωραία, αλλά όχι δεν πρόκειται ποτέ να με αποτελειώσει. Και έτσι όπως είναι η διάθεση τελευταία, μόνο αυτά που με αποτελειώνουν έχουν πολλές ελπίδες για τη συνέχεια. Ακούσαμε το «I lived…» βέβαια και φτερούγισαν οι καρδιές μας (παρεμπιπτόντως, η εκτέλεση του μου δεν με ενθουσίασε τόσο, στα υπόλοιπα μου φαίνεται ότι απεδωσαν καλύτερα. Οι Mogwai από την άλλη πλευρά γεμισαν το setlist τους με καινούρια τραγούδια (αναμενόμενα και δικαιολογημένα θα πει, σωστά, κανείς), πράγμα που με βοήθησε να μπω επιτέλους στο κλίμα. Έπρεπε να φτάσει η κορύφωση στο τρίτο τραγούδι του encore (ας σταματήσει επιτέλους αυτό το ανέκδοτο) για να πω ότι εδώ έχουμε κάτι πολύ σημαντικό. Αντε και το «Mogwai fear Satan». Κατά τ’ άλλα, ωραίες εκτελέσεις, δυναμικά ανεβοκατεβάσματα, αλλά κάτι δεν πήγε καλά με το post rock μου εδώ. Υποθέτω βέβαια ότι είμαι συντριπτική μειοψηφία στο δημοψήφισμα της ομορφιάς της βραδιάς, κρίνοντας από τα βλέμματα του (πολύ) κόσμου τριγύρω μου. Τελική σημείωση ότι το Fuzz είναι συμπαθής, αν και εντελώς απρόσωπος χώρος. Όπως και οι προηγούμενες ενσαρκώσεις του δηλαδή.

Η συνέχεια την επόμενη ημέρα έφερε αναπόληση περί των post rock ημερών μας κάπου στις αρχές των 00s. Η αφορμή μια αναφορά στα πρώτα δυο album των Silver Mt. Zion πριν τη συναυλία, αλλά και η ίδια η οντότητα των Mogwai στο μουσικό μας σύμπαν. Το post rock νομίζω ότι υπήρξε ένα μουσικό ρεύμα που ήρθε σε περίεργη χρονική στιγμή για τους ανθρώπους της ηλικίας μου, μεγαλώσαμε με τα συγκροτήματα της δεύτερης γενιάς, αλλά όταν γιγαντώθηκε πραγματικά είχε αρχίσει ήδη να ανήκει σε νεότερους ακροατές. Μην με νομίζετε υπερβολικό, τέσσερα-πέντε χρόνια σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι λίγο πράγμα. Μιλούσαμε λοιπόν για τους Silver Mt. Zion, τους Exhaust που έβγαλαν καινούριο δίσκο λέει, μέχρι και τους Set Fire to Flames θυμήθηκα χτες, για να καταλήξουμε στη μεγάλη αγάπη και το επόμενο Μεγάλο Τραγούδι. Δεν χαλάω περισσότερο την (όχι και τόσο καλά κρυμμένη) έκπληξη. Μιλώντας για post rock νέα, με χαρά είδα ότι ξανάρχονται οι Crippled Black Phoenix και θα πάμε να τους δούμε, μια που δεν έρχονται από απαγορευμένα ονόματα. Μπορεί να υπάρξει και post rock ρετροσπεκτίβα (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη) τις επόμενες μέρες, αφού μέχρι στιγμής το ξεθάψιμο δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα και με κάνει να αναρωτιέμαι λίγο πόσες διαφορετικές εκδοχές του singer/songwriter προτύπου μπορούν να υπάρξουν. Θυμάστε τις επτά βασικές πλοκές της λογοτεχνίας; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Να πάτε να δείτε τους Walkabouts την άλλη βδομάδα όμως, εμείς δεν θα τα καταφέρουμε λόγω άλλων σχεδίων. Είδα ότι έβγαλαν και δίσκο πέρισυ και θα κάτσω να τον ακούσω με την ησυχία μου τις επόμενες μέρες, αμά σταματήσει να γίνεται πανικός στο γραφείο. Μέχρι τότε θυμόμαστε.

~ από KsDms στο 23 Ιανουαρίου, 2012.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized