sonic death monkey

Αυτή τη φορά είμαστε τόσο καλοί που προλάβαμε και την αλλαγή του χρόνου. Δεν έχει προλόγους, πρέπει να ετοιμαστούμε και για το ατέλειωτο πάρτυ που είναι η ζωή μας, αλλά ειδικά η σημερινή νύχτα. Α, και περιμέναμε μέχρι τελευταία ημέρα να βγει το καινούριο Deep Purple. The year according to Monkey λοιπόν:

~~~~~~~~

Το_κείμενο_πριν_τη_λίστα θέλει να τονίσει πως φέτος διανύθηκε μια μεγάλη μουσική χρονιά, και πως θα μπορούσε πανεύκολα να προλογίζει μια αναπληρωματική λίστα με είκοσι διαφορετικούς δίσκους, χωρίς να καταλάβετε ουσιαστική διαφορά. Θέλει να υπερθεματίσει δηλαδή, πως η επιλογή των είκοσι ήταν ιδιαιτέρως πιο ζόρικη από ό,τι τις προηγούμενες φορές. Θέλει να παραδεχτεί δημόσια πως σε γενικότερα πλαίσια, δεν ήταν και η πιο άσχημη χρονιά της ζωής του. Θέλει –σαν τρελό- να αποφύγει τον περιληπτικό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Θέλει να ζητήσει ειλικρινή συγνώμη από τον 16χρονο εαυτό μου, που αυτή τη στιγμή κάθεται στο προαύλιο και ακούει το “Mental Funeral” στο walkman και αναρωτιέται τόσο το ΓΙΑΤΙ διαλύθηκαν, όσο και το αν θα επανενωθούν ποτέ οι Autopsy, και σκέφτεται πως αν αυτό συμβεί, το τότε album τους θα είναι Σίγουρα το Κορυφαίο της τότε χρονιάς. Το_κείμενο_πριν_τη_λίστα αισθάνεται πως πρέπει να δικαιολογηθεί για την απουσία του “Bermuda Drain” του Prurient, καθώς και του “Wars of the Roses” των Ulver, δεδομένου του πόσες δεκαδοεκατοντάδες φορές ακούστηκαν, αλλά τελικά δεν θα το κάνει. Το_κείμενο_πριν_τη_λίστα θέλει να ξέρετε πως αναγνωρίζει το γεγονός πως οι λίστες δεν έχουν τελικά και την μεγαλύτερη σημασία στον κοσμάκη, αλλά είναι τόσο ωραία η διαδικασία της προετοιμασίας, που κανένα Κοσμικό Νόημα δεν θα του στερήσει άνανδρα την ωραιότητα αυτή. Θέλει να σας προετοιμάσει εκ νέου για το γεγονός πως οι εν λόγω λίστες είναι μεν ένα χρονικά μεταβαλλόμενο πράγμα, αλλά και να σας διαβεβαιώσει δε πως φέτος το ξεκαθάρισμα ήταν ιδιαίτερα περιεκτικό και πως τα βασικά χαρακτηριστικά δεν πρόκειται να αλλάξουν, όσο τα “τακ” του χρόνου συνεχίζουν να ακολουθούν τα αντίστοιχα “τικ” με τον ίδιο ρυθμό. Θέλει να σας θυμίσει ότι το “Theli” ήταν ένα παλιό album των Therion, που όπως και οι ίδιοι οι Therion, ήταν μια μαλακία και μισή. Στο ετήσιο meet ‘n’ greet με Το Δυσάρεστο, το_κείμενο θέλει να αποχαιρετίσει με όλες τις τιμές τον Conrad Schnitzler και να τον ευχαριστήσει εκ βαθέων για αυτό που υπήρξε. Θέλει να εκφραστεί ελεύθερα και να σας ευχηθεί καλές γιορτές υγεία ευτυχία χαμόγελα αγάπη ζωή ύπαρξη. Θέλει να αισιοδοξήσει για την ωραία πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το 2012, σε πλήρη αντιδιαστολή με Το Φοβικό των κάπως βεβιασμένων θεωριών ολοκληρωτικής καταστροφής που γυροφέρνουν. Θέλει, τέλος, να προειδοποιήσει πως σε περίπτωση που γίνει Η Στραβή, υπάρχει plan-b, να μην ανησυχείτε, όλακαλάθασωθούμε, και αυτό έγκειται στην πραγματική αναπληρωματική top-20 λίστα, που περιέχει αυστηρά και μόνο κασέτες ουκρανικού, λιθουανικού αλλά και πολωνικού νεοναζιστικού black metal του 2011.

Το_κείμενο_πριν_τη_λίστα σας χαιρετά και σας παρουσιάζει τη_λίστα :

20. Leyland Kirby – Eager to Tear Apart the Stars (haftw)

Μερικοί τον προτιμούν Caretaker, άλλοι τον προτιμούν Kirby

19. The Great Tyrant – There is a Man in the House (dada drumming)

Τιτανοτεράστια καταχώρηση στη λίστα των αδικοχαμένων του ενός δίσκου

18. Skullflower – Fucked On A Pile Of Corpses (cold spring)

Δεν μπορώ να σκεφτώ κατευθείαν κάποια καλύτερη δουλειά των Skullflower από αυτή

17. Andy Stott – Passed Me By / We Stay Together (modern love)

Με το πρώτο 12” ανασήκωσα περίεργα το φρύδι μου. Η αντίφαση στους δύο τίτλους. Το αναπόφευκτο συμπέρασμα. Δεν είναι αντίφαση τελικά. Το πρώτο έρχεται ακριβώς για να ακολουθήσει το δεύτερο. Tο δεύτερο με αποτέλειωσε.

16. Rudolf Eb.er – Meditation On A Broomstick (tochnit aleph)

Εκπλήσσοντας τους πάντες, ένας ολωσδιόλου πειραγμένος Rudolf Eb.er κυκλοφορεί ένα Συγκινητικό album το οποίο μου φαίνεται τέτοιο για εξίσου ολωσδιόλου πειραγμένους λόγους. (Από το πρωί μου έχει κολλήσει πως “o eb.er, o philips κι ο lanz, ξανάσμιξαν πάλι και φτιάχνανε τανκς” και πρέπει να το σταματήσω αυτό)

15. Virus – The Agent that Shapes the Desert (duplicate records)

Δεν είναι “Carheart”, αλλά αν ήταν “Carheart” θα ήταν στο 1, όχι στο 15

14. Jacaszek – Glimmer (ghostly international)

Θα προσπεράσω τα περί μπαρόκ μελωδιών γιατί μπορώ. Μάλλον η πιο μεγαλοπρεπής δουλειά του Jacaszek

13. Negative Plane – Stained Glass Revelations (invictus productions)

Όταν είναι να black metal, καλύτερα να black metal. Όχι να Liturgy.

12. Jac Berrocal / David Fenech / Ghédalia Tazartès – Superdisque (sub rosa)

Ηλικιωμένο avant super group το 2011;;; Δύο στους τρεις Σε_Εκείνη_Τη_Λίστα; Νέος Berrocal στην τελική; Ε ναι

11. John Mannion – Slice Through Or/In Glassmetal (hanson)

Αυτή η νέα φουρνιά της Hanson.

10. Alberich – Psychology of Love (hospital productions)

ό,τι λέει ο τίτλος

09. Current 93 – Honeysuckle Æeons (coptic cat)

David Tibet. Συνέρχεται από υπερκόπτωση. Φτιάχνει κανονικό Current 93 δίσκο. Αποχαιρετούμε όλοι μαζί τον Peter Christopherson. Μπαίνει στη λίστα.

08. Æthenor – En Form For Blå (vhf)

Νεανικό improv super group το 2011;;; Καλύτερο Æthenor στην τελική

07. Sutcliffe Jügend – With Extreme Prejudice (cold spring)

Κάποια albums έχουν θαυμαστές, κοινό, αέρα συναγωνισμού, ροζ σύννεφα και αγάπες. Άλλα έρχονται και βάζουν ορισμένα πράγματα στην κάποια θέση τους. Ένα ΑΚΡΑΙΑ μεγάλο album, στην αδιαμφισβήτητη χρονιά των Whitehouse.

06. Bonnie “Prince” Billy – Wolfroy Goes to Town (domino)

Περιέχει ένα από τα δέκα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ του ο Oldham

05. Rodger Stella / Kites – Interior Moon / Negative Negative Moon (mutter wild)

Έχουν ηχογραφηθεί συνολικά τρεις ώρες από αυτά τα sessions. Θα κυκλοφορήσουν; Θετική σκέψη. Θα κυκλοφορήσουν. Ό,τι κοντινότερο έχω ακούσει στο “Soliloquy For Lilith” του Γέρου

04. Pete Swanson – Man with Potential (type)

Ενώ πέρσι θρηνούσα για το τέλος των Yellow Swans, φέτος σχεδόν χαίρομαι. (Και ψιλοχορεύω, δεν το κρύβω)

03. Cut Hands – Afro Noise I (very friendly)

Έχουν περάσει τόσοι μήνες και ακόμα προσπαθώ να προσπεράσω τον αρχικό ενθουσιασμό, ώστε να μπορέσω να γράψω δυο λόγια για αυτό. Δεν θα συμβεί ποτέ μάλλον

02. Kreng – Grimoire (miasmah)

Νουάρ Μινιμαλισμός. Το πεθαμένο φάντασμα του νουάρ μινιμαλισμού ίσως.

01. Deaf Center – Owl Splinters (type)

..και λίγη από την Ομορφότερη Μουσική που άκουσα ποτέ στη ζωή μου

kiwiknorr

~~~~~~~~

Τι χρονιά, τι χρονιά. Πολλούς έχω ακούσει φέτος να θέλουν να φύγει το 2011 χωρίς πισωγύρισμα. Κυρίως γιατί όλοι υπέθεταν πως, αδύναμα πορτοφόλια, δυνατές καρδιές και τελικά είδαν πως δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Και μετά ήρθε η απογοήτευση.
Μαζί με την παγκόσμια αστική απογοήτευση, ήρθε και η αστική μουσική για να παρηγορήσει λίγο τους πολίτες των μεγαλουπόλεων αυτού του κόσμου, αγανακτισμένους και μη, occupied και μη.
Και εκεί που πέρσι έλεγα, πού είναι η αξιοπρεπής ηλεκτρονική μου, πού είναι η δεξιοτεχνής ραπ μου, την έψαχνα και δεν την έβρισκα, φέτος ήρθε η δικαίωση.
Αλλά φέτος λέω, πού είναι το ρόκενρόλ μου. Χωρίς σειρά προτίμησης.

1. PJ Harvey – Let England shake (Island/Vagrant)
Ιδιαίτερα ευφυής δίσκος όπως και ένα μεγάλο κομμάτι του σώματος της δουλειάς της Harvey. Ανακουφιστικά ωραίος, αν είσαι σαν κι εμένα που σου τη δίνει να νιαουρίζουν πολύ οι τραγουδίστριες. Είναι σίγουρη ότι αν ακούει ραπ θα της άρεσε ο…

2. Ghostpoet – Peanut Butter Blues and Melancholy Jam (Brownswood Recordings)
Επόμενος στη λίστα μου. Τί εμπνευσμένο ραπ/χιπχοπ. Κάποτε έλεγα, ποιός το κάνει καλύτερα από τον Mosdef, αλλά να που σώθηκε η μέρα. Εκπληκτικά λυρικό, μελωδικό όσο χρειάζεται. Και αν μιλάμε για το νέο αίμα στη μαύρη μουσική, ποιά απώλεια μπορεί να μας έρχεται στο μυαλό για τη χρονιά που πέρασε από τον…

3. Gil Scott Heron/Jamie XX – We’re New Here (XL/Young Turks)
Επόμενο. Για μια χρονιά με αρκετά οξείες απώλειες μουσικών, αυτή θα είναι μια από τις δύο που φέτος μου έμειναν περισσότερο. O Gil Scott Heron, ήταν ένας καλλιτέχνης με όλη την περίεργη έννοια που μπορεί να εσωκλείει μέσα της αυτή η λέξη, ένας τρομερός μουσικόφιλος με εξαιρετικά νοσταλγική φωνή. Ας τον ρεμιξάρει κάποια στιγμή επιτυχημένα ο…

4. The Field – Looping State of Mind (Kompakt)
Field. Που φέτος με συγκλόνισε με τον δίσκο του. Δεν έχω και πάρα πολλά να πω, παρά μόνο πως είναι χορταστικός και προσεγμένος για ηλεκτρονίλα, με μπασσάρες, γεμάτος, ατμοσφαιρικός όσο πρέπει και παίχτηκε στο ρηπίτ ξανά και ξανά. Ίσως όμως όχι κάτι που θα άκουγε ο…

5. Tom Waits – Bad As Me (Anti-)
Tom Waits, ο “κακός” φέτος Tom Waits, ο γνωστός Tom Waits, σ’αγαπάω Tom Waits. Ένας δίσκος του τη χρονιά και έχεις κλείσει για blues/jazz για το έτος. Δεν ξέρω κανέναν καλλιτέχνη του οποίου η φωνή να γίνεται τόσο πολύ ένα με την μουσική του δίσκου του. Ο Waits βέβαια είναι δηλωμένα ο αγαπημένος της…

6. Laura Marling – A Creature I Don’t Know ( Virgin)
Laura Marling που με είχε συγκινήσει απίστευτα με τους στίχους της και την μουσική στον προηγούμενο δίσκο και φέτος το ξανάκανε. Θα την συμβούλευα να αγοράσει το φετινό διαμάντι του…

7. Jamie Woon – Mirrorwriting (Candent Songs/Polydor)
Jamie Woon, που έκανε πάταγο σε πολύ κόσμο φέτος και δικαίως. Θα μείνει ως τους αγαπημένους της δεκαετίας που διανύουμε, για μένα, κυρίως γιατί έφτιαξε έναν δίσκο που έχει μπόλικη φαντασία σε ένα είδος που πολλά πράγματα εκεί έξω είναι απλές κόπιες. Αυτός κι αν πρέπει να ακούσει…

8. Psychic Ills – Hazed Dream (Sacred Bones)
Ονείρωξη. Αναρωτιέμαι τί γνώμη θα είχαν για τους…

9. Aethenor – En Form for Bla (VHF)
Aethenor, για τους οποίους δεν θα πω πολλά γιατί (κυρίως γιατί το θεωρώ περιττό, αλλά η εργοδοσία έχει απαιτήσεις, τι να κάνεις) είναι από τα αγαπημένα μου σχήματα και πρόκειται για αγαπάς ή μισείς κατάσταση. Φαντασία, φαντασία, φαντασία, αρρώστια. Θα τους έντυνα χίππηδες και θα τους έβαζα να ακούσουν…

10. Fleet Foxes – Helplessness Blues (Sub Pop)
Fleet Foxes γιατί σπάνια μου αρέσει το Νέο Κύμα τραγουδοποιών, αλλά αυτοί μου άρεσαν από τις πρώτες δισκογραφικές δουλειές τους και θεωρώ πως με το Helplessness Blues παρουσιάζουν μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα και ελπίζω υποσχόμενη γιατί μου αρέσουν οι φωνές τους. Ακούνε και εμπνέονται ΣΙΓΟΥΡΑ από…

11. Kate Bush – 50 Words for Snow (Fish People)
Την θεά της obscure pop Kate Bush που το έκανε πάλι το θαύμα της και που στο ραδιόφωνό της άκουγε φέτος συνέχεια για την…

12. Adele – 21 (XL, Columbia)
Δεσποινίς αυτή που όντως έχει κατακλήσει τα ραδιόφωνα παγκοσμίως φέτος. Την έβαλα σαφώς γιατί θεωρώ πως ο δίσκος της είναι πάρα πολύ καλός, αλλά και γιατί μετά τον θάνατο της Winehouse, οι Βρετανοί μουσικόφιλοι κρατήθηκαν μακριά από τα αντικαταθλιπτικά λόγω του 21. Να την ρεμιξάρει παρακαλώ ο…

13. DJ Shadow – The less you know, the better (Island/Verve/A&M)
Κύριος, που επειδή οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται, θέλω πάντα κάτι να μου θυμίζει έστω και λίγο τις πρώτες μέρες ενθουσιασμού των UNKLE. Και φέτος είχα αυτό, που ναι μεν μουσικά προτιμώ την κατεύθυνση που έχει πάρει ο Lavelle αλλά το The less you know… είναι στα standards του Davis και μου αρέσει εξίσου. Θα ταν ωραία μια συνεργασία επίσης με τον…

14. Bon Iver – Bon Iver (Jagjaguwar/4 AD)
Iver που πολύς κόσμος αγάπησε φέτος, αλλά και όχι μόνο, αφού θυμάμαι πως υπήρξε από την αρχή ο αγαπημένος των indie labels. Το For Emma, Forever Ago δεν με είχε ενθουσιάσει, εδώ όμως ο ήχος του έχει ζωντανέψει εκπληκτικά και έχει γίνει πιο γεμάτος. Ευχάριστη έκπληξη για φέτος. Να τραγουδήσει ντουέτο παρακαλώ με…

15. Florence and the Machine – Ceremonials (Island)
Την γνωστή αυτή κυρία με την εκπληκτική φωνή που ακολούθησε το Lungs με εξίσου εξαιρετική δουλειά. Το Shake it out είναι τόσο, τόσο ωραίο κομμάτι και μακάρι να συνεχίσει έτσι και να εξελιχθεί και με πιο τολμηρούς ήχους. Αυτήν να την ρεμιξάρει ο…

16. SBTRKT – SBTRKT (Young Turks)
Που έχει εκπληκτικά ρυθμικά concepts. Μου τη σπάνε τα σχήματα με γράμματα για όνομα. Αλλά άκου τον δίσκο. Είναι πολύ ωραίος. Ηλεκτρόνικα στα καλά της, για ένα είδος που μερικές φορές νιώθεις πως πέθανε αλλά πάντα κάτι γίνεται και ξανανιώνει. Προφέρεται subtract. Τέλεια φωνητικά. Να κάνει συνεργασία με τους…

17. Shabazz Palaces – Black Up (Sub Pop)
Επόμενους της Sub Pop, αγαπημένη κολλεκτίβα του Seattle, αρκετά σκοτεινός ήχος αλλά ευφάνταστος και βουτάει και τα δαχτυλάκια του σε λιβάδια διαφόρων άλλων ήχων δημιουργώντας έτσι ένα τοπίο που ξεφεύγει. Ας πάρουν ένα αεροπλανάκι να επισκεφθούν στην Αγγλία τους…

18. The Horrors – Skying (XL)
Horrors, που εντάξει έχουν υπάρξει κι αυτοί χαϊδεμένοι του Νησιώτικου κοινού. Το Primary Colours ήταν καλό, αλλά αυτό ήταν καλύτερο. Τους αγαπάνε οι Portishead. Οι οποίοι αν μας διάβαζαν θα αγόραζαν το…

19. Frank Ocean – Nostalgia, Ultra (Self-released)
Nostalgia, Ultra γιατί είναι μουσική για παρέα και έχει ωραίους στίχους και γιατί ο τύπος έχει εκπληκτική φωνή. Στα προτερήματα του δίσκου, μια έντονη ατμόσφαιρα μουσικότητας, (σημαίνει κάτι συγκεκριμένο αυτό, αλήθεια) και μελωδικότητας. Ισορροπημένος δίσκος, χεράκι-χεράκι με τα δύο μου σεντς ηλεκτρικής κιθάρας για φέτος που είναι…

20. Suuns – Zeroes QC (Secretly Canadian)
Οι Suuns. Κιθάρες, κιθάρες, κιθάρες. Οι Καναδοί το κάνουν ωραία. Τελειότητα να την πιεις στο ποτήρι.

error flynn

~~~~~~~~

Ξεκίνησα να γράφω το κείμενο_που_θα_συνοδεύει_τη_λίστα_με_τα_καλύτερα_άλμπουμς_του_2011 προσπαθώντας να κάνω στο μυαλό μου μια γρήγορη ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε. Κουράστηκα πριν φτάσω καν στο Φλεβάρη και την παράτησα. Έγιναν τόσα πολλά μέσα σε ένα μόνο έτος που μάλλον τη σημαντικότητα του θα τη συνειδητοποιήσω το 2014, οπότε πάμε κατευθείαν στις ευχές και τα χαρμόσυνα μηνύματα ελπίδας. Αν το 2011 ήταν η χρονιά που πολλοί συνειδητοποιήσαμε ότι κάποια πράγματα πρέπει να τα δούμε αλλιώς, ας είναι το 2012 η χρονιά που θα τα κάνουμε αλλιώς.

Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, το 2011 υπήρξε η χρονιά που άκουσα περισσότερη μουσική από ποτέ, αλλά και λιγότερη καινούρια μουσική από ποτέ. Επιστροφή στα παλιά και αγαπημένα, στους δίσκους πού ήξερα τι να περιμένω, που τους έβαζα να παίξουν για συγκεκριμένο λόγο. Κάπως έτσι υποθέτω αρχίζουν να εμφανίζονται και οι φαλάκρες, οπότε μάλλον θα πρέπει να διορθωθεί και αυτό από του χρόνου. Αλλά τέρμα η γκρίνια. Η φετινή μου λίστα (και πρώτη στο sdm, lov ya guyzzzz!!) είναι απλά τα 20 άλμπουμς που άκουσα περισσότερο φέτος (πέρυσι), η σειρά είναι εντελώς τυχαία, αν εξαιρέσουμε τα 3 πρώτα που ξεχώρισαν με σχετική ευκολία και γι’αυτό ακριβώς το λόγο απουσιάζει ο Tom Waits. Πείτε με ηλίθιο, αλλά ποτέ δε μπόρεσα απλά “να ακούσω το καινούριο Tom Waits”, πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία για να γίνει αυτό, ένα συγκεκριμένο mood, πρέπει το album να με επιλέξει και όχι εγώ αυτό και άλλες τέτοιες γραφικές γελειότητες. Φέτος δεν έγινε και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον καλύτερα.

Τέρμα η πολυλογία, να η λίστα μου :

1. Mamiffer – Mare Decendrii (SIGE Records)
2. Radiohead – The King Of Limbs (self-released)
3. Dropkick Murphys – Going Out In Style (Born & Bred Records)
4. Danger Mouse & Daniele Luppi – Rome (Capitol)
5. King’s Daughters & Sons – If Then Not When (Chemikal Underground)
6. Burial – Street Halo EP (Hyperdub)
7. Radical Face – The Family Tree : The Roots (Bear Machine)
8. Mogwai – Earth Division EP (Sub Pop)
9. The Black Keys – El Camino (Nonesuch)
10. A Hawk And A Hacksaw – Cervantine (101 Distribution)
11. The Dø – Both Ways Open Jaws (Six Degrees)
12. Cave In – White Silence (Hydra Head)
13. Slowness – Hopeless But Otherwise EP (self-released)
14. Yussuf Jerusalem – Blast From The Past (Floridas Dying)
15. Black Pistol Fire – Black Pistol Fire (Rifle Bird Records)
16. Seasick Steve – You Can’t Teach An Old Dog New Tricks (Pias UK/Zoom)
17. Arbouretum – The Gathering (Thrill Jockey)
18. Lüger – Concrete Light (Giradiscos)
19. Grails – Deep Politics (Temporary Residence)
20. Other Lives – Tamer Animals (TBD)

home made maggot beer

~~~~~~~~

Πάντα νιώθω λίγο αμήχανα όταν βρίσκομαι μπροστά στην «απαραίτητη» ανασκόπηση που προηγείται της καθιερωμένης λίστας. Έχω καταλήξει ότι αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος παθαίνει μια μικρή υπερφόρτωση όταν προσπαθεί να συγκεντρώσει οτιδήποτε συνέβη ολόκληρη τη χρονιά σε μια εικόνα ή σε ένα συμπέρασμα. Η φετινή χρονιά ήταν ομολογουμένως γεμάτη, αν και, δυστυχώς, όχι από ευχάριστα πράγματα τις περισσότερες φορές. Θα αφήσω τις γενικές αναλύσεις περί του τι συνέβη το 2011 στον κόσμο, στην Ελλάδα, στο σύμπαν και στις ψυχούλες των ανθρώπων σε άλλους πιο κατάλληλους. Δηλώνω ανίκανος για τόσο σοβαρές αναλύσεις και είναι ήδη υπερβολικά ζαλισμένο (για παραμονή πρωτοχρονιάς) το κεφάλι μου ώστε να προσπαθήσω να καταλήξω στο τι έχει πάει στραβά στην ύπαρξή μας.

Οι τελευταίες λίγες χρονιές με είχαν προβληματίσει ακόμα και μουσικά. Ενώ μέχρι κάποιο σημείο (εκεί στο 2007-2008) κάθε χρονιά έμοιαζε και καλύτερη, για κάποιο περίεργο λόγο αποφασίσαμε να πατήσουμε φρένο. Όχι ότι δεν έβγαιναν μεγάλοι δίσκοι, αλλά θέτε ο λιγότερος ελεύθερος χρόνος, θέτε άλλες σκοτούρες, θέτε και το γεγονός ότι αρκετοί μας απογοήτευσαν τα τελευταία χρόνια, κάτι έμοιαζε να μην πηγαίνει τόσο καλά όσο θα θέλαμε και στο μουσικό σύμπαν μας. Θα ομολογήσω ότι είχα φτάσει και σημείο να ανησυχήσω ότι έχω αρχίσει να χάνω το κουράγιο μου να αφοσιώνομαι πλήρως σε όλο αυτό το κυνήγι της μουσικής. Το 2010 ειδικά ήταν μια πολύ μουδιασμένη χρονιά, κάτι που δεν φαίνεται αν κοιτάξεις μόνο την περσινή λίστα, αλλά αν το εξερευνήσεις λίγο παραπάνω μένεις με ένα αίσθημα μάλλον ανησυχίας.

Αντιθέτως, το 2011 από την αρχή έδειξε να είναι πολύ ορεξάτο και κατάφερε να με κάνει και εμένα να αντιμετωπίσω την ίδια τη μουσική με περισσότερη όρεξη. Κατάφερα φέτος να ακούσω και αρκετά νέα album και να ξαναθυμηθώ αρκετά παλιά και να μάθω πράγματα τα οποία για διαφόρους λόγους είχαν ξεφύγει. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι άκουσα, μετά από μπόλικο καιρό, πολλή μουσική φέτος. Μέχρι που αποφασίστηκε (και τελικά επετεύχθη) να γίνει και πλήρης αναδιοργάνωση της ψηφιακής δισκοθήκης. Μπορώ με σιγουριά να πω λοιπόν, ότι κοιτώντας προς τα πίσω, σε ένα τομέα τουλάχιστον είχαμε μια εξαιρετική χρονιά.

Η οποία χρονιά ξεκίνησε με την τεράστια προσμονή για ένα δίσκο που (μετά από πάρα πολύ σκέψη) τελικά δεν βρήκε θέση στην 20άδα. Η θέση του “Wars Of The Roses” την φετινή χρονιά ακόμα με προβληματίζει και για να μην το αδικήσω κατάφορα θα πω ότι αυτός ο προβληματισμός δεν προκαλείται μόνο από την μουσική του αξία, αλλά από μια γενικότερη ατμόσφαιρα που δείχνει να υπάρχει μια απόκλιση πλέον ανάμεσα στην πορεία των Ulver και την δικιά μου. Θα πω εν συντομία μόνο ότι ο δίσκος είναι εξαιρετικός (αν βγάλει απέξω κανείς τα δυο πρώτα τραγούδια), αλλά κοιτώντας το πιο αποστασιοποιημένα, οι υπόλοιποι δίσκοι της λίστας είναι μάλλον καλύτεροι. Το “Providence” παραμένει όμως μέσα στα 10 καλύτερα τραγούδια της χρονιάς χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το 2011 επέτρεψε να αφοσιωθώ σε αρκετά είδη σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Συμπάθησα πράγματα με τα οποία δεν είχα καταφέρει να δεθώ ποτέ, έμαθα πολλά νέα και αν θέλω να βρω κάτι αρνητικό είναι ότι δεν κατάφερα να αγοράσω αρκετούς δίσκους φέτος λόγω άλλων οικονομικών υποχρεώσεων. Κοιτώντας στα πεταχτά τη χρονιά θα σημειώσω την πληθώρα εξαιρετικών ηλεκτρονικο-pop δίσκων που έμοιαζαν να ξεπετάγονται κυρίως από την Αγγλία φέτος όπου τα παιδιά της dubstep γενιάς αποφάσισαν να κατακτήσουν τα charts. Τα albums των Jamie Woon, Katy B, James Blake, Kate Wax και λοιπών συνοδοιπόρων αναδείχθηκαν σε μεγάλα κολλήματα αν και δεν διέθεταν την απαίτηση για συναισθηματική αφοσίωση αυτών που τελικά μπήκαν στη λίστα. Επίσης φέτος είχε πολλή ψυχεδέλεια, πολλές 70s επιρροές, πολλούς τροβαδούρους, αρκετή electronica και ακριβώς τις απαραίτητες rock ‘n’ roll δόσεις.

Πρίν φτάσουμε όμως στην τελική λίστα, θα πρέπει να πω ότι αν μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει την καλύτερη μουσική του 2011, αυτή θα είναι ο μινιμαλισμός. Φετος αποφασίσαμε να είμαστε κατά κύριο λόγο ήσυχοι και σιωπηλοί. Δεν είχαμε εξάρσεις, δεν είχαμε πολύπλοκες οδούς έκφρασης, επιμέναμε απλά και απέριττα. Παραπάνω από τα μισά album της λίστας μπορούν να χαρακτηριστούν ως μινιμαλιστικά στο χώρο τους και σίγουρα κανένα δεν ξεφεύγει σε υπερβολές. Είμαι σίγουρος ότι μέσα στον Ιανουάριο, εγώ τουλάχιστον, θα επιστρέψω με αναφορές στο τι έμεινε έξω για φέτος, γιατί είναι πάρα πολλές οι κυκλοφορίες του 2011 που αξίζουν να αναφερθούν ξεχωριστά αλλά επειδή είμαστε αυστηροί με τους εαυτούς μας δεν κατάφεραν να βρουν θέση στις περιορισμένες 20 θέσεις της λίστας. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

20. Fennesz – Seven Stars (Touch)

Μην γκρινιάζετε για το ότι δεν ξεκινάω με πλήρες album. Το φετινό ep του Fennesz είναι το διαμάντι που έκανε να μου τρέχουν τα σάλια για το επόμενο album του (κάτι που ο Burial δεν κατάφερε π.χ.), ενώ ακόμα και η συνεργασία του με το Sakamoto στο “Flumina” θα μπορούσε να έχει θέση εδώ. Το “Seven Stars” όμως περιέχει 4+1 κομματάρες που δεν αφήνουν τον έρωτα για τον αυστριακό κιθαρίστα να ατροφήσει.

19. Erik Enocksson – Apan (Release The Bats)

Ο σουηδός φέτος αποφάσισε να γίνει λίγο πιο σκοτεινός και λίγο λιγότερο γλυκός, αλλά συνθετικά παρέμεινε από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που άκουσα φέτος. Ακόμα ένα soundtrack, πολύ μακριά από την φύση του “Farval Falkenberg”, κάπως κλειστοφοβικός, αλλά ανάμεσα στα drones του δίσκου ξεπετάγονταν αστραπές για να φωτίσουν την ομορφιά του “Apan”.

18. Aquarelle – Sung In Broken Symmetry (Students Of Decay)

Ο Ryan Potts αποφάσισε να βγάλει το δίσκο που δεν έβγαλε ο Fennesz φέτος. Το “Sung In Broken Symmetry”, παρά τον ηλεκτρονικό χαρακτήρα του, φαίνεται ότι είναι το δημιούργημα ενός κιθαρίστα, και είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτή η μίξη του οργανικού και του ηλεκτρονικού. Θόρυβος και μελωδία προχωράνε και εδώ δίπλα δίπλα για να τονίσει το ένα την ομορφιά του άλλου.

17. Jenny Hval – Viscera (Rune Grammofon)

Η καλύτερη κυκλοφορία της Rune Grammofon φέτος, η απόδειξη ότι ακόμα και ένα ιδιαιτέρως αυτοσχεδιαστικό album μπορεί να μην ακούγεται αποξενωτικά αφηρημένο και μια από τις πιο έντονες ερμηνείες φέτος. Θα ακολουθήσω την πεπατημένη και θα πω ότι η νορβηγίδα έγραψε έναν από τους πιο (κυριολεκτικά) οργανικούς δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει. Αφήστε την ψυχούλα σας στην άκρη, εδώ ανταποκρίνεται το αίμα σας.

16. The Doomed Bird Of Providence – Will Ever Pray (Front And Follow)

Οι άγγλοι είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που είναι καταδικασμένα να διηγούνται ιστορίες. Πιο σκοτεινοί Decemberists, λιγότερο σαλταρισμένοι Tiger Lilies, δόσεις Morricone, Waits και Brel; Όπως και να τους περιγράψεις, θα έχουν πάντα μια τάση να εμφανίζονται τις μικρές ώρες των λιγότερων νηφάλιων βραδιών σου.

15. She Keeps Bees – Dig On (Self-Released)

Στο πρόσωπο των She Keeps Bees βρήκα το blues rock ντουέτο που έμελλε να ερωτευτώ πάραφορα, όταν οι υπόλοιποι παραληρούν για τους Black Keys. Το “Dig On” είναι ο αγαπημένος μου, φετινός, πρωινός δίσκος και η Jessica Larabee (μαζί με μια ακόμα κυρία που θα βρείτε λίγο πιο κάτω) η αγαπημένη μου rock τραγουδίστρια για φέτος .

14. Esmerine – La Lechuza (Constellation)

Είχαμε πολλά χρόνια να συναντήσουμε τους Esmerine και το “La Lechuza” με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μου είχαν λείψει. Ακόμα πιο θλιμμένο σε σχέση με τους (ηδη μελαγχολικούς) προκατόχους του, το album μπαίνει στο ρόλο του ως ρεκβιεμ για την μουσικό Lhasa De Sela με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Σεμνό, ήσυχο και άμεσο.

13. Peter Broderick & Machinefabriek – Mort Aux Vaches (Staalplat)

Σιγά που δεν θα βλέπατε και φέτος κάποιο από τα δυο παραπάνω ονόματα και φέτος. Παρέα με τους Kleefstra/Bakker/Kleefstra και Nils Frahm σύρουν έναν από τους πιο αργόσυρτους χορούς που μπορείτε να φανταστείτε. Βάλτε στη σειρά όλα τα σχετικά με την θλίψη επίθετα που μπορείτε να φανταστείτε και αφήστε τα να περιγράψουν το “Mort Aux Vaches”. Ακόμα πιο ωραίο και από εκείνο το “Blank Grey Canvas Sky”.

12. Tom Waits – Bad As Me (ANTI-)

E τώρα τι να πω εδώ περά από το ότι το “Bad As Me” το θεωρώ καλύτερο ακόμα και από αυτά τα “Alice/Blood Money”. Πιο μελωδικός από το “Real Gone”, εξίσου συνθετικά συναρπαστικός με το παρελθόν του και το “Pay Me” είναι μπαλάντα που μόνο ο χαρακτήρας του Tom Waits θα μπορούσε να γράψει. Στα 62 μας ελπίζω και μεις να τα λεμε έτσι.

11. Wye Oak – Civilian (City Slang)

Άλλο ένα ντουέτο, η δεύτερη μεγάλη φωνή που έλεγα παρακάτω, άλλο ένα τρομερό κόλλημα για φέτος. Και αν η Jenn Wasner μοιάζει καταδικασμένη ως τραγουδίστρια και κιθαρίστας να μένει στο προσκήνιο, είναι ο ρυθμός που δίνει ο Andy Stack αυτό που θα σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι σου μαζί με τη μουσική και θα σε κάνει να προσέξεις τις ζωγραφιές που εμφανίζονται από πάνω. Από την ηρεμία μέχρι τις εξάρσεις σε πιάνουν από το χέρι και σε παίρνουν μαζί τους.

10. Mick Harvey – Sketches From The Book Of The Dead (Mute)

Ποτέ δεν ήμουν fanboy των Bad Seeds, ποτέ δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τις δημιουργίες τους πέραν των κλασσικών. Ο μεσήλικας Mick Harvey όμως αποφάσισε φέτος να βγάλει ένα δίσκο για των οποίο αν προβώ σε συγκρίσεις με μεγαλύτερα ξαδερφάκια του, μάλλον οι οπαδοί του Cave ειδικά θα μου κόψουν την καλημέρα. Δεν το κάνω λοιπόν και λέω ότι και το “Sketches…” είναι εδώ φέτος για τις πιο απολαυστικές κηδείες σας.

09. Eleanoora Rosenholm – Hyväile Minua Pimeä Tähti (Fonal)

Είναι λίγες οι φορές που η φιλοδοξία μιας μπάντας μετατρέπεται σε κάτι απόλυτα θετικό. Το “Hyväile Minua Pimeä Tähti” είναι σαφώς πιο φιλόδοξο συνθετικά και μουσικά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές των αγαπημένων φινλανδών, πιο πολυποίκιλο σε ήχους, πιο έτοιμο να χρησιμοποιήσει όχι και τόσο γνώριμα στοιχεία για να εμπλουτίσει τον σαφέστατα pop χαρακτήρα του. Και κάπως έτσι καταλήγουμε σε ένα από εκείνα τα αμαγάλματα που στην αρχή φοβόσουν αλλά εξελίσσονται σε κάτι ανεξήγητα γοητευτικό.

08. Jasper TX – The Black Sun Transmissions (Fang Bomb)

Για να πω την αλήθεια δεν πίστευα ποτέ ότι ο, κατά τ’ αλλα συμπαθής, Jasper TX θα έβρισκε ποτέ θέση σε μια τέτοια λίστα, αλλά το “The Black Sun Transmissions” από την πρώτη ακρόαση με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Ο τίτλος δικαιολογεί απόλυτα την πυκνότητα του ήχου του, τα πολλαπλά επίπεδα στα οποία λειτουργεί και την, ας είμαστε λίγο υπερβολικοί, μακροκοσμική υπόστασή του. Η δε δουλειά που έχει ρίξει ο Σουηδός στο χτίσιμο του οικοδομήματος του “Black Sun Transmissions” δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν πολύ πετυχημένα “awe-inspiring”.

07. Deaf Center – Owl Splinters (Type)

Για να συνεχίσω να είμαι ειλικρινής, ούτε τους Deaf Center θα περίμενα ποτέ εδώ ψηλά. Σε μια χρονιά όμως που ο συνθετικός μινιμαλισμός μοιάζει το πιο γοητευτικό πράγμα που έχει να προσφέρει η μουσική, το “Owl Splinters” απαιτεί να έχει τη θέση του ανάμεσα στα καλύτερα του είδους. Λατρεύω τις εικόνες της θάλασσας και της κίνησης των παγετώνων που δημιουργεί αυτή η μουσική με την εξαιρετική αργή εξέλιξή της, γιατί ακριβώς επειδή οι αλλαγές συμβαίνουν με σχεδόν ανεπαίσθητες ταχύτητες μπορείς να απορροφήσεις πλήρως κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια του συνόλου.

06. Leyland Kirby – Eager To Tear Apart The Stars (History Always Favours The Winners)

Έχουμε μπει πλέον σε full soundtrack-ική ταχύτητα (κάτι που είναι κάπως οξύμωρο βέβαια) και ο κύριος Kirby δημιουργεί ένα ασύλληπτα καθηλωτικό δίσκο. Πιάνο, έγχορδα και λίγος θόρυβος. Για κάποιο λόγο μου φέρνει στο μυαλό την ατμόσφαιρα των δυο “Ten Minutes Older” ταινιών και αυτό μονο ως θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Μουσική για αποδόμηση αστεριών.

05. Jacaszek – Glimmer (Ghostly International)

Μετά από τις συνεχόμενες εκπλήξεις, εδώ έχουμε ένα συνήθη ύποπτο, αν και παραμένουμε σε σταθερές τροχιές. Ο πολωνός στο “Glimmer” επιστρέφει στις ατμόσφαιρες του “Treny”, του δίσκου με τον οποίο τον γνώρισα και αγάπησα. Ηλεκτρονικοακουστικές μορφές, βροχερά απογεύματα και κρύοι τοίχοι. Δεν χρειάζεται πολλά λόγια και γι’ αυτό τα αποφεύγει.

04. Earth – Angels Of Darkness, Demons Of Light 1 (Southern Lord)

Ξαναδηλώνω ότι είμαι φλώρος και λατρεύω πολύ περισσότερο την δεύτερη ενσάρκωση των Earth και την εμμονή του Carlson να προσεγγίζει με μονολιθικά doom τρόπο τα blues που αγαπάει. Από το “Hex” και μετά, οι Earth είναι συγκρότημα φτιαγμένο για μένα και η προσθήκη του τσέλου στο φετινό τους δίσκο συντέλεσε στο να με κερδίσουν ακόμα περισσότερο. Δίσκος για περπάτημα, δίσκος για σκέψεις, δίσκος για να χαζεύεις έξω από το παράθυρο ενός κινούμενου οχήματος. Συνοψίζοντας; Δίσκος για μένα.

03. Tim Hecker – Ravedeath, 1972/Dropped Pianos (Kranky)

Το 2011 ήταν πραγματικά η χρονιά του Tim Hecker. Το “Ravedeath, 1972” νομίζω ότι κέρδισε καθολική αποδοχή και λατρεία, αλλά θα ήμουν άδικος αν δεν έβαζα εδώ και την άλλη όψη του ίδιου καθρέφτη με τα σχεδιαγράμματα του “Dropped Pianos”. Το σώμα και ο σκελετός, η σύνθεση και ο πυρήνας. Εξαιρετικά διαφορετικά ως οντότητες, αλλά αν με ρωτούσατε δεν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω πιο είναι πιο όμορφο. Και τα δυο μαζί αποτελούν 84 λεπτά θαύματος.

02. Kammerflimmer Kollektief – Teufelskamin (Staubgold)

Αυτοί το κράτησαν για το τέλος, αλλά για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με έκαναν να υποκλιθώ όσο πιο βαθιά γίνεται. Λιγότερο ηλεκτρονικοί σε σχέση με το παρελθόν, κρατώντας τις jazzy ρίζες τους, αλλά προσεγγίζοντας την μουσική με μια σχεδόν kraut rock ελευθερία, οι Kammerflimmer Kollektief καταφέρνουν να συνδυάζουν άπειρα στοιχεία που λατρεύω και έτσι δεν έχω καμιά διάθεση να τους αντισταθώ. Εδώ απλά καθόμαστε και κοιτάμε τη φωτιά.

01. Bill Wells & Aidan Moffat – Everything’s Getting Older (Chemikal Underground)

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω με αυτό το δίσκο. Είμαι σίγουρος ότι αν τον λατρεύω σήμερα, σε καμιά εικοσαριά χρόνια θα είναι ο δίσκος του αιώνα για μένα, μια που μάλλον είναι το τέλειο coming-of-middle-age album. Δεν ξέρω από πότε η καυστική ειλικρίνεια, αλλά και η ίδια η κούραση της ζωής μπορούν να ακούγονται τόσο γλυκές. Αυτός εδώ ΔΕΝ είναι ένας χαρούμενος δίσκος. Περνάει δε από τόσα διαφορετικά στυλ σε όλη του τη διάρκεια που είναι θαυμαστό το πόσο σταθερά παραμένουν τα συναισθήματα που σου βγάζει. Το “Glasgow Jubilee” είναι με διαφορά το τραγούδι της χρονιάς και έχει τους πιο όμορφους στίχους που μπορεί να γράψει άνθρωπος, το “Copper Top” συνοψίζει τη ζωή μας με τα πιο ταιριαστά λόγια και τα υπόλοιπα τα περιτριγυρίζουν σκεπτόμενα τις ίδιες ακριβώς σκέψεις. Λατρεύω τον κουρασμένο τρόπο με τον οποίο φτύνει τους στίχους ο Moffat, λατρεύω την αρχοντιά του Wells στις ενορχηστρώσεις, λατρεύω το ότι συνεχίζουν να προχωρούν παρά την ολοκληρωτική απογοήτευση που προσφέρει ο γύρω κόσμος. Η μουντάδα που το περιβάλλει έρχεται να σπάσει μόνο με το “The Greatest Story Ever Told” γιατι δεν καταδέχεται να καταφύγει στην απελπισία αυτός ο δίσκος. Ο δίσκος για τις μέρες που όλα πάνε σκατά και δεν έχεις κουράγιο να σηκώσεις το βλέμμα σου.

And so must we rest.

ksdms

~~~~~~~~

Tα τελευταία του λεφτά τα επένδυσε σε δυο πουτάνες και στο Έξι. Μαύρο. Ήρθε το Εννέα. Κόκκινο. Έβαλε τον καπνό στην τσέπη, σηκώθηκε, ευχήθηκε καλή επιτυχία στους υπόλοιπους, φόρεσε το σακάκι του, ευχαρίστησε τον μπάρμαν για το κερασμένο ποτό και κατευθύνθηκε προς την πόρτα την οποία του άνοιξε βαριεστημένα ένα όρθιο μπαούλο. Πέρασε το δρόμο, προχώρησε λίγα μέτρα και στάθηκε για ένα τελευταίο τσιγάρο μπροστά σε μια βιτρίνα. Γύρισε το βλέμμα του στη λεωφόρο και την πλάτη του στις κούκλες με τα φτηνά φορέματα. Παρατήρησε τον κόσμο μπροστά του. Ευτυχισμένα ζευγάρια, εκνευρισμένοι ταξιτζήδες, αδιάφορα αδέσποτα. Ο καθένας στα δικά του ζητήματα. Σήκωσε το γιακά του αφού είχε ξεχάσει πόσο κρύο είχε στ’αλήθεια και σκέφτηκε τους γνωστούς του που περιμένουν αυτή τη μέρα για να γλεντήσουν, να στριμωχτούν στα κλαμπς, αποφασισμένοι να “περάσουν καλά” ό,τι και να γίνει. Από την πλατεία απέναντι καθωσπρέπει οικογένειες και μεθυσμένοι τουρίστες χειροκροτούσαν τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα. Λαμπιόνια, σοκολάτες, αγιοβασίληδες, μπύρες, χαμόγελα, σαμπάνιες, τα πάντα και σε ποσότητες. Για εκείνον πάλι, δεν υπήρχε τίποτε πια. Σε αυτή την πόλη ένιωθε σχεδόν σαν απρόσκλητος σε ένα τεράστιο πάρτυ. Προσπάθησε να σκεφτεί τι του είχε απομείνει να κάνει. Χέρι στην τσέπη, αναπτήρας, κέρματα, κινητό, ανάβει τσιγάρο, πληκτρολογεί νούμερο, τηλεφωνητής. Τέλεια.
“Έλα, εγώ είμαι. Χρόνια σου πολλά, καλή χρονιά. Να είσαι μόνο ευτυχισμένη”.
Κλείνει το τηλέφωνο, το βάζει στην τσέπη, πιάνει μια ξεχασμένη μάρκα. Την κοιτάει σχεδόν ερωτευμένος, γεμάτος ελπίδα, γυρίζει αμέσως πίσω, έτοιμος να ποντάρει στο Έξι. Το Μαύρο. Από το αντίθετο ρεύμα ένα κόκκινο Φίατ έρχεται καταπάνω του, τον χτυπάει, τον ρίχνει κάτω και του ανοίγει το κεφάλι. Του ανοίγει το γαμημένο κεφάλι. ©

Ακολουθεί η λίστα μου για το 2011, περιέχει τα πέντε καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και δωράκι άλλα δεκαπέντε σε μια φαινομενικά εντελώς τυχαία σειρά γιατί εδώ που τα λέμε ποια η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο νούμερο οκτώ και το έντεκα. Τα δεκαέξι και το δεκαεπτά. Ε; Είδες που σου λέω;

01. Nicolas Jaar ~ Space is only noise [Circus Company]
Κλειστοφοβικό ηλεκτρονικοπερίεργο (ένα από τα πολλά φέτος) για το χρυσό μετάλλιο. Χωρίς χιτάκια, χωρίς εξάρσεις, χωρίς πολλά πολλά γενικώς, απλά σε βάζει στο κλίμα του. Στεναχωριέμαι μόνο που δεν πρόλαβα το LP όταν ακόμα υπήρχε σε λογικές τιμές αν και δε νομίζω ότι θα αντέξω καιρό. Αν ήταν διαδρομή θα ήταν εκείνη από Ρέθυμνο προς Χανιά ύστερα από βράδυ έξω, με τον ήλιο πίσω σου σιγά-σιγά να εμφανίζεται για το “καλημέρα”.

02. *ΑR ~ Wolf notes [Type]
Richard Skelton και Autumn Richardson στο πρώτο μεγάλο σοκ του 2011. Από το Γενάρη φαινόταν ότι θα είναι ψηλά στη λίστα, δεν ξεφούσκωσε ούτε στιγμή, το άκουγες και ήξερες ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι Σημαντικό, κάτι Μεγάλο. Αν ήταν ταινία θα ήταν το Himmel über Berlin.

03. Jamie Woon ~ Mirrowriting [Candent Songs / Polydor]
Tον ξέραμε από τα ρεμίξ του, περιμέναμε το πρώτο του προσωπικό, “κανονικό” lp και ευτυχώς δε διέψευσε κανέναν. Λίγο με απογοητεύει αυτές τις μέρες με τα κολλητιλίκια που άρχισε με τη Lana del Rey αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό για να ξεχάσω ότι ήταν ο δίσκος που άκουσα περισσότερες φορές φέτος. Έχει βάλει και ο Burial το χεράκι του. Αν ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο θα ήταν μια λαμπερή αλλά διακριτική μπάλα για το δέντρο.

04. Pete Swanson ~ Man with potential [Type]
Δεν έχω ιδέα πως γίνεται και μου άρεσε τόσο, δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν των Yellow Swans αλλά ούτε και όσων ήθελαν και προσπαθούσαν να ακουστούν σαν τους Yellow Swans. Νόιζ με μία λέξη, ακραίο σε σημεία, σχεδόν έτοιμο για κλαμπς σε άλλα με four-to-the-floor παραληρήματα, σίγουρα η έκπληξη του ‘11. Αν ήταν βιντεάκι στο youtube θα ήταν πλάνα από τα παρασκήνια του Young Ones.

05. Radiohead ~ The King of Limbs [Ticker Tape]
Έκλεινα την περσινή μου λίστα με ευχές για καινούρια άλμπουμς από Burial (δεν είχε lp, παρά μόνο δωδεκάιντσα, συνεργασίες, παραγωγές και γενικά ο,τιδήποτε εκτός αυτού που θα έπρεπε), Portishead (δεν είχε lp, στην πραγματικότητα δεν έχουν καν αρχίσει να γράφουν καινούριο υλικό αλλά η χρονιά μου είχε κάμποσους Portishead οπότε δεν παραπονιέμαι) και Radiohead. Δίχασε τον κόσμο αρχικά, έχω διαβάσει αμέτρητα κείμενα για το δίσκο αυτό, δεν έχω βρει ούτε ένα που να περιγράφει ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου. Πρόκειται για ένα μεγάλο δίσκο από ένα μεγάλο συγκρότημα, ίσως το μεγαλύτερο του καιρού μας. Δυστυχώς όμως όχι μεγάλο δίσκο από άποψη διάρκειας, έχασαν πόντους από αυτό. Και από το λάθος τους να υποπέσουν και αυτοί στην εύκολη λύση της αχρείαστης έκδοσης των πολλών 12ιντσων με κυρίως αδιάφορα remixes. Σχεδόν σαν ευκαιρία που δεν την εκμεταλλεύτηκαν πλήρως μου φαίνεται. Αν ήταν ομάδα θα ήταν η Arsenal του 2004, με το αήττητο πρωτάθλημα μεν αλλά και το χαζό αποκλεισμό από την Chelsea στο ChL. Γιατί ρε Γιενς;

Και τα υπόλοιπα:
Andy Stott ~ Passed me by / We stay together [Modern Love]
Byetone ~ Symeta [Raster Noton]
Deaf Center ~ Owl splinters [Type]
Tim Hecker ~ Ravedeath, 1972 [Kranky]
SBTRKT ~ SBTRKT [Young Turks]
Jasper TX ~ The black sun transmissions [Fang Bomb]
Wye Oak ~ Civilian [City Slang]
Hauschka & Hildur Guðnadóttir ~ Pan tone [Sonic Pieces]
King Creosote & Jon Hopkins ~ Diamond mine [Domino]
Jacaszek ~ Glimmer [Gusstaff]
Ketil Bjørnstad & Svante Hensyson ~ Night song [ECM]
Tom Waits ~ Bad as me [ANTI-]
the War on Drugs ~ Slave ambient [Secretly Canadian]
Cave In ~ White silence [Hydra Head]
Royal Headache ~ Royal Headache [R.I.P. Society]

ναθινμαν

~~~~~~~~

~ από KsDms στο 31 Δεκεμβρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Λίστες